Το διάβασα, το βρήκα εξαιρετικά απαισιόδοξο για την εστίαση και σας το μεταφέρω. Σύμφωνα με έρευνες, η εγχώρια αγορά του «heat and eat» είχε τζίρο για το 2024 145 εκατομμύρια euro. Αν υπολογίσουμε ότι ένα φαγητό του είδους (πλήρης μερίδα) κοστίζει κατά μέσον όρο 6 έως 7 €, η απλή αριθμητική μάς λέει ότι το 2024 στην συγκεκριμένη αγορά πουλήθηκαν 23 εκατομμύρια πιάτα φαγητού περίπου. Αν σκεφτούμε ότι ένα εστιατόριο θέλει περίπου 70 κουβέρ την ημέρα για να θεωρηθεί βιώσιμο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα (η αριθμητική είναι εύκολη) ότι ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό που στερήθηκε η αγορά της εστίασης θα μπορούσε να συντηρήσει 1000 ταβέρνες ή μικρά εστιατόρια περίπου ή να κάνει βιώσιμη τη λειτουργία πολύ περισσότερων.
Δυστυχώς, εδώ και πολύ καιρό αναφερόμαστε στο θέμα και χτυπάμε καμπανάκι. Παράλληλα όμως, δε βλέπουμε ιδιαίτερες κινήσεις που να δημιουργούν προϋποθέσεις ότι δεν θα φτάσουμε μια μέρα (όχι πολύ μακρινή) στο σημείο τα εστιατόρια να έχουν έναν κράχτη στην πόρτα, όπως τον παλιό καλό καιρό στη Βάρη για να «ψαρέψουν» κανένα πελάτη. Την ίδια στιγμή, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα τρώει από ένα ταπεράκι ή από ένα κουτάκι από αλουμίνιο φαγητό, που, αν πριν από 30 χρόνια το μαγείρευε η μάνα του στο σπίτι, δεν θα καταδεχόταν να το πλησιάσει. Δυστυχώς, οι Λατίνοι το είπανε με σοφία: «O tempora o mores».
