Ο Martin Crimp μας οδηγεί στην «εξοχή» της ρευστότητας και της διάλυσης της αλήθειας, ξεκινώντας από το Θέατρο Αποθήκη
Η εξοχή, που υποτίθεται πως προσφέρει γαλήνη και καθαρότητα, μετατρέπεται σε τόπο αποκάλυψης και απειλής, όπου οι ήρωες εγκλωβίζονται στις ίδιες τους τις ψευδαισθήσεις. Το έργο του Crimp ανήκει στο ρεύμα του in-yer-face theatre, το οποίο, απ’ ό,τι φαίνεται, βρίσκει ολοένα και μεγαλύτερη απήχηση στους Έλληνες σκηνοθέτες.
Δεν είναι λίγες οι παραστάσεις στις αθηναϊκές σκηνές που εντάσσονται σε αυτό το ρεύμα – και σε αρκετές από αυτές έχω ήδη αναφερθεί. Ίσως βρισκόμαστε σε μια εποχή που έχουμε ανάγκη την ψυχολογική ένταση ως αγωγό πνευματικής τροφής.
Ο βασικός λόγος που θέλησα να γράψω για το έργο αυτό είναι ο Μιχάλης Βαλάσογλου. Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν πως πίνω νερό στο όνομά του – υπέρ ταλαντούχος.
Όμως, όπως λέει και η παροιμία, «κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα», και το αναφέρω αυτό για μένα, φυσικά, και όχι για τα άλλα δύο μέλη του θιάσου. Γιατί, αν δεν με ωθούσε η έντονη επιθυμία να δω ξανά τον Βαλάσογλου στη σκηνή, θα είχα χάσει τις εξαιρετικές ερμηνείες των Μαρίας Κυρώζη και Κίττυ Παϊταζόγλου.
Από τις 15 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Αποθήκη, παρουσιάζεται το έργο “Στην Εξοχή” σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου. Η ιστορία, λίγο-πολύ γνωστή: ένα ζευγάρι ζει απομονωμένο στην εξοχή, αναζητώντας τη γαλήνη. Ο Ρίτσαρντ φέρνει στο σπίτι του τη Ρεμπέκα, μια νεαρή γυναίκα, της οποίας η παρουσία αφοπλίζει την Κόρα, τη σύζυγό του.
Οι τρεις ήρωες μπλέκονται σε διαλόγους γεμάτους ψέματα, υπαινιγμούς και ανυπόφορη – ακόμη και για τους ίδιους – αλαζονεία. Καθώς η ιστορία προχωρά, οι διάλογοι γίνονται ολοένα και πιο ασαφείς, αλλά και αποκαλυπτικοί: το παρελθόν, η αλήθεια και το ψέμα συγχέονται διαρκώς.
Ο θεατής γίνεται μάρτυρας χαρακτήρων που αναιρούν τα ίδια τους τα λόγια, αφήνοντάς τον να βυθιστεί στη σύγχυση. Διαφαίνεται μια υπόγεια βία – ψυχολογική και σωματική – ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η μετάφραση του έργου από την Παναγιώτα Πανταζή είναι εξαιρετική και η κινησιολογία της Χρυσηίδας Λιατζιβίρη λειτουργεί καθοριστικά.
Αν και το κείμενο του Crimp είναι λιτό, ποιητικό και κλειστοφοβικό, οι σιωπές, οι παύσεις και οι αντιφάσεις κορυφώνουν την ένταση. Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις, όλες τοποθετημένες στο ίδιο σπίτι, στην εξοχή. Η δράση είναι περιορισμένη, όλα βασίζονται στη γλώσσα, στις αναπνοές, στα βλέμματα και στις μικρές αποκαλύψεις.
Σκέφτομαι: «Άλλη μια φορά που ο Βαλάσογλου, με τη μοναδική του σωματικότητα, μας καθηλώνει», συμπαρασύροντας στο γαϊτανάκι του ενοχικού και χειριστικού του ήρωα τις δύο εξαιρετικές συμπρωταγωνίστριες του.
Ο θεατής φεύγει με τη δυσφορία της αβεβαιότητας – κι αυτό το οφείλουμε στον Crimp. Η «εξοχή» παύει να είναι ειδυλλιακή, ο γάμος μετατρέπεται σε παιχνίδι ρόλων. Ο θεατής γίνεται συνένοχος στην αναζήτηση μιας αλήθειας που ίσως να μην υπάρχει.
Η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβεις, κι όταν βγαίνεις από την αίθουσα, έχεις ήδη νιώσει τι σημαίνουν βία, χειραγώγηση και ανάγκη για έλεγχο. Έχεις ζήσει ένα ψυχολογικό θρίλερ που, τελικά, ίσως να μην απέχει και τόσο από τις δικές σου διαπροσωπικές σχέσεις.
Κι αν ανήκεις στους τυχερούς που η «εξοχή» τους παραμένει γαλήνια, μη χάσεις αυτή την παράσταση.
Πληροφορίες
Στην Εξοχή
Θέατρο Αποθήκη | Σαρρή 40, Αθήνα, ΤΚ 10554 | Τηλ. 211 1000 365
Τετάρτη: 20:00
Πέμπτη – Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 19:00
έως 8 Ιανουαρίου 2026
Εισιτήρια: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/stin-eksoxi/
