Ανοίγοντας ένα νέο κεφάλαιο στην μακρόχρονη ενασχόληση μου με τη γεύση, τη γαστρονομία και φυσικά την εστίαση, θεωρώ φυσική και αναγκαία μια τοποθέτηση για το μέλλον του χώρου. Οι αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες των Ελλήνων και στο χώρο της εστίασης είναι μια διαδικασία η οποία έχει παρελθόν μισού αιώνα τουλάχιστον. Ελπίζω κάποια στιγμή να μας δοθεί η ευκαιρία να ασχοληθούμε με το θέμα μέσα από τις στήλες του FLAGinlife και να ανοίξει μια συζήτηση, κάτι το οποίο φαίνεται ότι μάλλον είναι αναγκαίο. Σαν μια πρώτη προσέγγιση και ερέθισμα ίσως για μια μελλοντική συζήτηση θα αναφερθώ σε ορισμένες βασικές παραμέτρους (προφανώς υπάρχουν και άλλες εξ ίσου ή περισσότερο κρίσιμες) που επηρεάζουν αυτή την πορεία.
• Αναφερόμενος στα αστικά κέντρα τα οποία φιλοξενούν την πλειοψηφία την Ελλήνων η διαπίστωση είναι ότι η ενασχόληση με τη μαγειρική και τη κουζίνα στα περισσότερα σπίτια είναι μια φθίνουσα συνήθεια ιδιαίτερα για το δυναμικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
• Σε ότι αφορά το φαγητό στο σπίτι η πρακτική του delivery κερδίζει έδαφος μέρα με τη μέρα και η εν οικω μαγειρική κινείται συχνά στο χώρο των απλών παρασκευών χωρίς πολλές κατσαρόλες και μεγάλους χρόνους προετοιμασίας.
• Τα νεαρά άτομα (ηλικίες προσεγγιστικά από 14-22 ετών) σε ένα σημαντικό ποσοστό διατρέφονται μερικά ή συνολικά, με πίτσες, σουβλάκια, χάμπουργκερ κ.λ.π. κάτι που όχι μόνο δεν βοηθά τη γευστική τους παιδεία αλλά τους αποξενώνει από κάθε σχέση με την μαγειρική και τις γνώσεις του μαγειρεμένου φαγητού κ.λ.π.
• Τα προαναφερόμενα άτομα είναι το μελλοντικό τμήμα του ενεργού πληθυσμού το οποίο υποστηρίζει οικονομικά την κατανάλωση, την διασκέδαση, την εστίαση κ.λ.π.
• Το ασκόν επιρροή δυναμικό τμήμα του εστιατορικού χώρου στην πλειοψηφία του κάνει πρόταση συχνά πολύ υψηλού τεχνικού και γευστικού επιπέδου. Δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές τις προτάσεις είναι τεχνικά σύνθετες άρα δεν μπορούν να ενταχθούν στο διατροφικό ρεπερτόριο, να το ανανεώσουν και να το κάνουν ελκυστικά σύγχρονο.
Νομίζω ότι σαν πρώτη ενδεικτική απαρίθμηση οι πέντε προηγούμενες είναι αρκετές για να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου. Ελπίζω όμως να είναι αρκετές για να αρχίσουμε να συζητάμε για το τι πρέπει να κάνουμε και για το τι μπορούμε; Ίσως και να μην μπορούμε.
