Ο καλός, ο κακός και οι άσ(χ)ημοι

Ο τίτλος του σχολίου σίγουρα παραπέμπει στο western του 1960 «O καλός, ο κακός και ο άσχημος». Προφανώς βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με αυτό. 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τόσο o καλός όσο και ο κακός, παρά το γεγονός ότι είναι οι πρωταγωνιστές επί του πεδίου, δεν αποτελούν σημαίνοντα στοιχεία του παρόντος σχολίου. Οι συγκεκριμένοι δύο προαναφερόμενοι κάνουν αυτό το οποίο νομίζουν, είτε ό,τι είναι δίκαιο είτε ό,τι εξυπηρετεί ίδια συμφέροντα είτε ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων υπεράνω ευρισκομένων αφεντικών. Αυτό που ενδιαφέρει, όμως, είναι το τρίτο σκέλος της παρέας, το οποίο εκτός από άσχημο είναι και ανήθικο, κάτι που έχει αποδείξει και στο παρελθόν. Απλά φαίνεται ότι είτε δεν το έχουν καταλάβει ακόμα είτε (πιθανότατα) δεν τους ενδιαφέρει. Άλλωστε, τόσο στη Γαλλία όσο και στη Μεγάλη Βρετανία ζουν ακόμα και κάποιοι που πιθανόν έζησαν και γνώρισαν την αυτοκρατορική αίγλη της Μεγάλης Βρετανίας και τη δύναμη που της έδινε η κατοχή των Ινδιών, του Πακιστάν, της Βιρμανίας κλπ. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη Γαλλία, η οποία ξεσπιτώθηκε από ένα μεγάλο κομμάτι της Αφρικής, το οποίο πίστευε ότι θα της ανήκε παντοτινά και περιορίστηκε στο ταπεινό εξάγωνο χωρίς ούτε 1€ από τον αφρικανικό πλούτο που γέμιζε κάποτε τα ταμεία της μητρόπολης. Τότε ήταν. Σήμερα όμως, δίπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ινδία και μερικές άλλες χώρες, θυμίζουν ξεπεσμένες αριστοκράτισσες, που το μόνο που τους έχει μείνει ειναι το ύφος και η δόξα του παρελθόντος. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη Γερμανία, η οποία χωρίς ιδιαίτερες αποικίες κληρονόμησε τα απόνερα του τρίτου Ράιχ. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν πολίτες 70 -80 ετών, οι οποίοι είναι ακόμα ενεργοί και οι οποίοι μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν σε σπίτια με γονείς χιτλερικούς ή απλά με την ιδέα του “deutschland uber alles”, η οποία, όπως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ακόμα και σήμερα σε ένα σημαντικό βαθμό ζει με το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι».

Θα μου πείτε και θα έχετε εν μέρει δίκιο ότι δεν είναι κακό να ζει κάποιος με το όνειρο του ένδοξου παρελθόντος του και να έχει την επιθυμία να γίνουν όλα όπως πριν. Θα συμφωνήσω μαζί σας. Σαφώς και μπορεί να ζει, όπως άλλωστε συμβαίνει με κάποιους τέως πρίγκιπες που επιθυμούν να έχουν επίθετα που παραπέμπουν σε αυτό το ένδοξο αλλά και ανύπαρκτο σήμερα παρελθόν. Αυτό που δεν έχουν όμως δικαίωμα είναι να θεωρούν ότι η προσωπική τους φαντασίωση μπορεί να είναι μέρος μίας πραγματικότητας και αυτό να λειτουργεί σαν βραδύκαυστο φυτίλι, το οποίο σιγοκαίγεται κι αν κάποιος δεν το σβήσει, η έκρηξη που θα προκαλέσει μπορεί να καταστρέψει τα πάντα.