Μυστικός Κήπος: Κρυμμένες γεύσεις σε έναν μικρό κήπο

Ένα εστιατόριο στο Χαλάνδρι που ξέρει να κρύβει εκπλήξεις

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα τον Μυστικό Κήπο, μόνο κωμική μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς γιατί με το μυαλό μου κολλημένο στην ιδέα του «μυστικού», θεώρησα πως το εστιατόριο θα έπρεπε να έχει και… μυστική είσοδο. Έτσι, βρέθηκα να ανοίγω μια μικρή πόρτα στο πλάι, να περνάω από έναν σκοτεινό διάδρομο που προοριζόταν προφανώς για τους προμηθευτές και να βλέπω το βλέμμα τρόμου του σερβιτόρου που με βλέπει να ξεπροβάλω χαλαρός από εκεί. Εκείνη η πρώτη αμήχανη στιγμή όμως έγινε η πιο χαρακτηριστική ανάμνηση, και ίσως το καλύτερο πρώτο κεφάλαιο στην ιστορία μου με τον Μυστικό Κήπο.

Η αλήθεια είναι πως το εστιατόριο δεν χρειάζεται μυστικές πόρτες για να σε κερδίσει. Η αυλή του, είτε το επισκεφθείς χειμώνα με τις σόμπες αναμμένες, ή καλοκαίρι κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό, είναι μια μικρή όαση στο Χαλάνδρι. Μια κουζίνα μικρή σε μέγεθος αλλά μεγάλη σε ιδέες, που καταφέρνει να αποτυπώσει τη φιλοσοφία του «όραμα και εκτέλεση». Ο Μυστικός Κήπος κινείται σε ένα πεδίο μοντέρνας ελληνικής κουζίνας με fusion αναφορές, δημιουργώντας πιάτα που είναι οικεία και ταυτόχρονα ανατρεπτικά.

Από το πρώτο κιόλας πιάτο κατάλαβα ότι εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Το Γκερεμέζι, αυτό το κρεμώδες τυρί από πρόβειο γάλα, ήρθε στο τραπέζι με πικάντικη salsa anticucho και μαρμελάδα καπνιστής μελιτζάνας. Η αντίθεση του καπνιστού με το πικάντικο σε έκανε να θες να καθυστερήσεις κάθε μπουκιά για να απολαύσεις το παιχνίδι των γεύσεων.

Ύστερα, το carpaccio μοσχαριού — λεπτοκομμένο, με μικρές πέρλες μανιταριών, κρέμα ρόκας, παρμεζάνα και λίγο τσίλι. Ένα πιάτο που ακροβατεί ανάμεσα στη φινέτσα και την απλότητα, χωρίς να χάνει τίποτα από τη γευστική του δύναμη. Αλλά η πραγματική έκπληξη ήρθε με το τηγανητό παστίτσιο. Και όχι, δεν ήταν το γνωστό πιάτο της μαμάς βουτηγμένο σε κουρκούτι και πεταμένο στη φριτέζα. Αντί για αυτό, το γνώριμο μείγμα κιμά και μπαχαρικών βρισκόταν μέσα σε κανελόνι, που τηγανίστηκε με τρόπο που το έκανε τραγανό και ελαφρύ ταυτόχρονα. Από πάνω, η μπεσαμέλ σε μορφή μους — μια λεπτομέρεια που ανέβαζε την κλασική γεύση σε κάτι ανώτερο, χωρίς να χάνει τον χαρακτήρα της.

Το τελευταίο πιάτο ήταν τα tortellini γαρίδας με chorizo και κρέμα καρύδας. Κάθε υλικό ήταν αλληλένδετο με το άλλο, το πικάντικο chorizo για ένταση και λιπαρότητα, η καρύδα για γλυκιά ισορροπία, και φυσικά η γαρίδα να στέκεται στο κέντρο, αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια.

Και όλα αυτά με τη συνοδεία μιας εντυπωσιακής λίστας κρασιών. Οι σερβιτόροι, με γνώση και διάθεση, θα σου προτείνουν το κατάλληλο ποτήρι ανάλογα με το πιάτο σου. Και εδώ κρύβεται μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του Μυστικού Κήπου: η αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε έναν χώρο που ξέρει να σε φροντίζει, όχι με φανφάρες αλλά με ουσία.

Ο Μυστικός Κήπος δεν είναι τόσο «μυστικός». Όμως κάθε φορά που περνάς το κατώφλι του, νιώθεις πως ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Ένα πιάτο, μια γεύση, μια στιγμή που σε κάνει να χαμογελάσεις. Και αυτό είναι το πραγματικό του μυστικό.