Θες επειδή σε όλη μου τη ζωή υπήρξα πολιτικό ζώο, θες επειδή από διαστροφή, αν και ξέρω τι σημαίνει ποιότητα σε ότι αφορά τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση, δεν μπορώ να αποφύγω αυτή την κακή συνήθεια: στο καθημερινό μου πρόγραμμα είναι τουλάχιστον δύο δελτία ειδήσεων, παρά το γεγονός ότι ξέρω ότι θα ακούσω τα ίδια και τα ίδια.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, το θέμα μου δεν είναι η πολιτική. Σε ό,τι την αφορά, έχω εμπεδώσει ήδη ότι όλοι οι φιλοκυβερνητικοί ομιλητές, με τις δηλώσεις τους και τις τοποθετήσεις τους, προσκυνούν πάντα τον μεγάλο αρχηγό τους ενώ αντίθετα όλοι οι αντιπολιτευόμενοι κάθε φορά που μιλάνε περιγράφουν σκηνές από το «Η κόλαση του Δάντη στην πολιτική».
Αυτό το οποίο είναι ακραία εξοργιστικό και ισοδυναμεί με το «δώσε στις κότες (λαό) πίτουρο» είναι το θέμα της κατανομής του χρόνου ανάλογα με το αντικείμενο.
Πήγε για ανάκριση ή Μουρτζούκου – δέκα λεπτά, και λίγα λέω. Εξαπάτησαν μία ηλικιωμένη και ξάφρισαν τα κοσμήματα της; Βαθμός ενδιαφέροντος είδησης, ίδιος με την παρεμπόδιση διάλυσης πλοίων από τα στενά του Ορμούζ. Πνίγηκε ένα παιδάκι στη θάλασσα; Δέκα λεπτά. Δολοφονούνται 20 παιδιά στη Γάζα τίποτα περισσότερο από ένα fait divers με μια πρέζα συμπόνιας και τελειώσαμε.
«Και τι προτείνεις;» Θα ρωτήσετε όπως ρώτησε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν εξήντα, περίπου, χρόνια αναφερόμενος στον Ευταξία. Τίποτα θα απαντήσω. Απλώς θα σας παρακαλέσω να μου πείτε, εάν γνωρίζετε μία καλύτερη μέθοδο χειραγώγησης του «κυρίαρχου λαού» από αυτή…
