Η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη επιστρέφει ανανεωμένη, δημιουργική και με ενδιαφέρον γευστικό πρόσωπο.
Μάς συστήθηκε πριν από 10 και χρόνια και έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη των κατοικούντων αλλά και όσων παρεπιδημούν στον χώρο της γεύσης. Φυσιογνωμία hautaine (με την καλή έννοια του αγέρωχου) και allure, που ακόμα και σε μια φωτογραφία διαδήλωσης την κάνει να ξεχωρίζει, υπέγραψε (μαζί με τον Νίκο Ρούσσο) μια κουζίνα τολμηρή, που δεν φοβόταν τις αντιθέσεις, ασυνήθιστη για εκείνη την εποχή. Στη συνέχεια εγκατέλειψε την Αθήνα και συνέχισε στο Λονδίνο ακολουθώντας την ίδια φιλοσοφία και μια ανάλογη λογική, απ’ ό,τι τουλάχιστον μου έχουν πει, αφού δεν κατάφερα ποτέ να δοκιμάσω ο ίδιος.
Μετά απ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου περίεργο το γεγονός ότι, παρά το ότι δεν διακρίνομαι για την βιασύνη μου να δοκιμάζω ένα εστιατόριο λίγο μετά το άνοιγμά του, για το Ιώδιο η περιέργειά μου ήταν μεγάλη. Έχοντας διαβάσει μια-δυο παρουσιάσεις για να πάρω μια ιδέα για το τι λέει το σινάφι της γεύσης, θα κάνω μία πρώτη παρατήρηση. Το να λέμε για το Ιώδιο ότι προσεγγίζει τους χαλαρούς κώδικες της ταβέρνας είναι μάλλον ύβρις, ακόμα και όταν καταλαβαίνεις τι ακριβώς υπονοεί ο συγγραφέας. Αν ρωτούσε κάποιος τη γνώμη μου, θα έλεγα ότι το Ιώδιο θα μπορούσε εύκολα να έχει μια περίοπτη θέση στην κοινωνία των Παρισινών bistrots. Χαλαρή αστική art de la table σε συνδυασμό με το γενικό περιβάλλον το κάνουν κατάλληλο ακόμα και για την Rive Gauche. Μια μικρή μπάρα και σύγχρονα διακοσμητικά στοιχεία στους τοίχους συνθέτουν ένα περιβάλλον που, αν προσπαθήσω να σκεφτώ το τι υπάρχει στο Κολωνάκι, θα έλεγα ότι μάλλον το αναβαθμίζει.
Ας πάμε όμως και στη γευστική πρόταση. Με την πρώτη ματιά γίνεται φανερό ότι η πυξίδα δείχνει θάλασσα. Αυτό όμως δεν την εμποδίζει να λοξοκοιτάει και προς την στεριά και να κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως επί παραδείγματι η σπανακόπιτσα που, αν και δεν έχει κανένα θαλασσινό πρόσημο, είναι απόλυτα σύμφωνη και συνεπής με την ποιότητα της γενικής γευστικής πρότασης. Από τα πιάτα που δοκίμασα, βρήκα πολύ καλή την ψαρόσουπα, με άψογο μπακαλιάρο και ένα πολύ ενδιαφέροντα ζωμό με απόλυτη ισορροπία των υλικών και του ξινο-αλμυρό. Το κορυφαίο πιάτο όμως, θα έλεγα ανεπιφύλακτα ότι είναι τα γιουβαρλάκια σφυρίδας ταρτάρ. Ένα ταρτάρ σφυρίδας φτιαγμένο κεφτεδάκι καλύπτεται από 1 λεπτό ριζόφυλλο και όσο χρειάζεται αυγολέμονο. Απλά κορυφαίο. Πολύ καλό και ενδεικτικό του γεγονότος ότι η Χιλιαδάκη διαθέτει την απαραίτητη εγκεφαλικότητα και τη γαστρονομική παιδεία, που την οδηγούν σε συνδυασμούς, που εκ πρώτης όψεως θα μπορούσαν να φανούν αδόκιμοι, είναι και το αυγοτάραχο με λευκή σοκολάτα. Χωρίς περιστροφές, ένα έξυπνο και γευστικό πιάτο. Στο ίδιο μήκος κύματος της έξυπνης σύλληψης κινείται και ο μπακαλιάρος σεφταλιά.
Αναφερόμενος στα κύρια πιάτα, θα πω ότι τα σπαγγέτι με πορφυρές είναι πρωτότυπο σε ό,τι αφορά στην επιλογή των υλικών, ενώ το ψάρι ημέρας μπιάνκο καλύπτει τις αναμενόμενες προδιαγραφές. Δεν θα μπορούσα να κλείσω χωρίς να αναφερθώ στα γλυκά και κυρίως στο παγωτό φυστίκι και στην στην homemade granola με αφρό ginger, madlen και παγωτό ανθόγαλα . Πρωτότυπα και ενδιαφέροντα.
Μετά απ’ όλα αυτά, νομίζω ότι η εικόνα είναι αρκετά σαφής. Η Γεωργιάννα Χιλιαδάκη με το Ιώδιο εγκαταλείπει φαινομενικά το στυλ που της χάρισε δύο αστέρια Michelin, χωρίς στην πράξη να του γυρίζει την πλάτη. Αντίθετα, παρά τη μεγάλη διαφορά που χωρίζει το Funky Gourmet από το Ιώδιο, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την αναλογία της φιλοσοφίας που υπάρχει στη βάση και των δύο εστιατορίων. Προφανώς, πρέπει να το δοκιμάσετε.
