Για το NOS μπορεί να τα είπαμε, μπορεί να έχεις ζηλέψει πάρα πολύ με την ομορφιά του αλλά και την ατμόσφαιρα που εμπνέει αλλά ένα βασικό συστατικό της εμπειρίας στο NOS είναι η κουζίνα του. Εκεί θα βρεις ενα μενού που αποτελεί έμπνευση του chef Αθηναγόρα Κωστάκου και πίστεψέ με, όταν το δοκίμασα ήταν μια από τις ωραιότερες γαστρονομικές εμπειρίες που έχω ζήσει ποτέ. Μία εμπειρία με οργασμικές πινελιές και εκστασική εξέλιξη.
Μπορεί να σου ακούγονται βαριές σαν λέξεις αλλά είναι οι μοναδικές που μπορούν να περιγράψουν τα συναισθήματα που βγάζει το μενού του NOS. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Αθηναγόρας επιλέγει να σε φέρνει στην κορύφωση σιγά σιγά με μικρές πινελιές νοστιμιάς σε κάθε μα κάθε πιάτο. Εκεί στην υπέροχη σάλα, που μοιάζει με πλατεία όλου του NOS ο Αθηναγόρας και η ομάδα του μας ξετύλιξαν το μενού τους το οποίο βασίζεται στο zero waste ενώ η ντόπια πρώτη ύλη είναι ένας ακόμα βασικός του παράγοντας. Εμενα αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το πόσο ελληνικό ήταν το μενού, ξεφεύγοντας όμως από τα συνηθισμένα και πόσο ανεπιτήδευτα ήταν και σε εμφάνιση αλλά και σε γεύση όλα τα πιάτα. Λόγω αυτού του ανεπιτήδευτου το μενού κουμπώνει τέλεια στην υπόλοιπη φιλοσοφία του NOS.
Όλα ξεκίνησαν με μια υπέροχη ταραμοσαλάτα με φρέσκια ντομάτα και αυγά από βασιλική ρέγκα που την έχει μαρινάριστεί σε καπνιστό λάδι. Μία έντονη αλλά απίστευτα ευχάριστη επίγευση που μένει για ώρα στο στόμα ενώ η αψάδα του καπνιστού δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που δεν έχεις συνηθίσει σε ταραμοσαλάτα και ισσοροπείται τέλεια από την δροσιά της τομάτας. Σου έκανε και εσενα εντύπωση ο συνδυασμός της τομάτας με τον ταραμά ε; Κι όμως ταιριάζει θεσπέσια. Λίγο μετά προσγειώθηκε στο τραπέζι ένα λαβράκι σεβίτσε, σε tiger’s milk με ζωμό από το κεφάλι του, φινόκιο και λεπτές φέτες αγγουριού κι Καρπάτσιο τσιπούρας με σως κρεμολάτας με βασιλικό και φρέσκο αχινό. Και τα δυο τους τόσο ισορροπημένα και τόσο δροσερά, ιδανικά για το ξεκίνημα ενός τέτοιου γεύματος.
Και μιας και μιλάμε για δροσερά πιάτα, δεν θα μπορούσε να λείπει μια τύπου χωριάτικη, με υπέροχα ξεφλουδισμένα ντοματίνια με λάδι αρωματισμένο με θυμάρι αλλά αντί για φέτα ένα δικό τους ανθότυρο που τα έδενε όλα τέλεια. Εκείνη την στιγμή ήρθε στο τραπέζι και ένα ολόκληρος βολβός παντζαριού, ψημένος στα κάρβουνα και λίγο καπνιστός, ο οποίος καθόταν πάνω στα φύλλα του και σε μια σάλτσα γιαουρτιού ενώ από πάνω προσγειώθηκε πάνω του ένα πέστο καρυδιού. Είναι τόσο ταιριαστός αυτός ο συνδυασμός που θα σε κάνει να ξεχάσεις ότι τρως παντζάρι (αν δεν σου αρέσει).
Αν ψάχνεις να βρεις το χταπόδι στο μενού τότε θα το δεις ψημένο στην σχάρα δίπλα από μια οσπριάδα με μυρωδικά, ξύδι και παρθένο ελαιόλαδο. Το πιάτο όμως που μου χαράχτηκε στην μνήμη και σε κάθε μπουκιά δεν μπορούσα να κρατήσω τους σιελογόνους αδένες μου ήταν ο αστακός γιουβέτσι, δηλαδή το κριθαράκι με τη φρέσκια τομάτα, την σάλτσα μπισκ και το λάδι σκόρδου. Τόσο απλό, τόσο μαμαδίστικο, τόσο νόστιμο, τόσο οργασμικό.
Το highlight όμως όλου του μενού είναι το αρνί, που σιγομαγειρεύεται για δώδεκα ώρες, στην αγαπημένη ψησταριά ‘αυγό’ του Αθηναγόρα, καπνίζεται σε κάρβουνα και σερβίρεται με σάλτσα με λεμόνι και ρίγανη και τους χυμούς του. Στο πλάι του έχει χόρτα αχνιστά σε λαδολέμονο με σαφράν, πιπεριές μαρινάτες σε παλαιωμένο ξίδι και πατάτες τσακιστές με λαδολέμονο με κρίταμο. Μόλις φτάνει στο τραπέζι στέκεις και το θαυμάζεις, απολαμβάνεις τα αρώματά του που δεν θυμίζουν σε τίποτα το αρνί όπως το έχεις συνηθίσει και όταν το κόβεις λιώνει πραγματικά στο πιρούνι. Το ίδιο κάνει και στο στόμα σου, λιώνει και το γεμίζει με οργασμικές γεύσεις.
Ένα μενού που σέβεται τον εαυτό του όμως κλείνει με τα επιδόρπια και εδώ η αποθέωση έρχεται από την πορτοκαλόπιτα με ελαφρύ σιρόπι, κρέμα λευκής σοκολάτας και ένα σορμπέ εσπεριδοειδών με λίγο τζίντζερ την οποία επιβάλλεται να δοκιμάσεις. Επίσης δοκιμάσαμε το μισοψημένο μπισκότο με χαρούπι που έρχεται στο μαντέμι που ψήθηκε ζεστό και μαλακό και από πάνω του έχει παγωτό γιαούρτι.
Κάπως έτσι κλείσαμε και πήραμε όχι απλά μια ιδέα αλλά μια γερή κουταλιά από το μενού του NOS και οι εντυπώσεις ήταν κάτι παραπάνω από διθυραμβικές. Δεν είναι μόνο ότι ήταν άρτια εκτελεσμένα όλα, δεν είναι ότι οι μερίδες ήταν χορταστικές χωρίς επιτηδευμένες γκουρμεδιάρικες παρουσιάσεις. Είναι πάνω από όλα ότι σε αυτό το μενού υπάρχει άπειρη ελληνική γεύση, ξυπνάει μαμαδίστικες μνήμες και σε χορταίνει ενώ σε οδηγεί σε οργασμικά γαστρονομικά μονοπάτια. Τόσο απλή είναι η καλή μαγειρική και για αυτό είναι τόσο δύσκολη στο να το πετύχεις. Και πίστεψέ με ο Αθηναγόρας στο NOS το πέτυχε και με το παραπάνω.
