Σε μια εθνική κουζίνα που χάνεται και μια ελληνική παράδοση που εκμοντερνίζεται, με αυτό που προκύπτει να μην έχει ουδεμία σχέση με τη γευστική μας παράδοση, το Grande Dame κάνει μια πρόταση που λέει πολλά.
Ένας βασικός κανόνας της δημοσιογραφίας, από αυτούς που δεν παραβιάζονται σχεδόν ποτέ, είναι το να μην επαναλαμβάνεσαι αναφερόμενος στο ίδιο θέμα. Στην περίπτωση του Grande dame επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει μία παράκαμψη. Όχι τόσο πολύ για να περιγράψω ακόμα μία φορά τις επιτυχημένες προτάσεις που κάνει το μενού ή να μιλήσω για τον Γιάννη Σολάκη. Αυτά τα έκανε πριν από δύο μήνες η συνάδελφος Κυριακή Παππά με τον πιο σωστό τρόπο.
Απλά έτυχε να βρεθώ στο Grande Dame πριν 2-3 ημέρες παρέα με φίλους δημοσιογράφους και, όπως ήταν αναμενόμενο, ανοίξαμε μία συζήτηση όχι τόσο πολύ για τα νόστιμα πιάτα που ήρθαν στο τραπέζι μας όσο για το γεγονός ότι αυτή η εξαιρετική στην απλότητά της και στη γεύση της ελληνική κουζίνα μέρα με την ημέρα χάνεται, αν και θα μπορούσαν να υπάρχουν αρκετά σημεία για να την υπηρετούν και να λειτουργούν σαν μαγνήτης (δεν υπερβάλλω, το εννοώ) τόσο για τους τουρίστες όσο και για τους ντόπιους. Δυστυχώς, στις μέρες μας όλο και λιγότεροι σεφ ασχολούνται με την παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και ελάχιστοι είναι αυτοί που προσπαθούν συνειδητά να την εκσυγχρονίσουν και να την κάνουν ακόμα πιο ελκυστική, τόσο για τον Έλληνα όσο και για τον ξένο επισκέπτη. Αυτό που καμαρώνουμε, ότι δηλαδή οι ξένοι επισκέπτες της χώρας μας απολαμβάνουν και βρίσκουν εξαιρετική την κουζίνα μας, σε ένα μεγάλο βαθμό βρίσκεται στα χέρια ταβερνών. Προφανώς, ορισμένες από αυτές είναι πραγματικά καλές και τιμούν το επάγγελμα. Οι άλλες ομως…Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι ένας μεγάλος αριθμός (η πλειοψηφία ίσως) είναι επιεικώς κατώτερη των περιστάσεων και αυτού που αποκαλούμε ποιοτική γεύση.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Grande Dame είναι η ευγένεια ενος αστικού περιβάλλοντος, που δε συναντάς πλέον ιδιαίτερα συχνά σε ένα εστιατόριο και, πολύ περισσότερο, σε μία ταβέρνα. Το δεύτερο πράγμα που με εντυπωσίασε και με έκανε να γράψω αυτό το κομμάτι είναι τα σχόλια μίας παρέας τουριστών, που έτρωγε στο διπλανό τραπέζι και που φυσικά είχα την τύχη να ακούω. Σπάνια ακούς πελάτες να σχολιάζουν ένα εστιατόριο με τρόπο που δείχνει μια ολική αποδοχή, η οποία ξεκινάει από το χώρο, τα έπιπλα, τον τρόπο φωτισμού και καταλήγει στις γεύσεις. Μου έκανε εντύπωση το σχόλιο ενός εξ αυτών, ο οποίος αναφέρθηκε με ενθουσιασμό στον κατανοητό χαρακτήρα της κουζίνας, στην πρωτοτυπία των γεύσεων, που εμείς έχουμε συνηθίσει και δε δίνουμε ιδιαίτερη σημασία και στη σημαντική διαφορά της ελληνικής καθημερινής κουζίνας από αντίστοιχες κουζίνες άλλων χωρών. Και για να είμαι δίκαιος, θα πω ότι μεταξύ άλλων συγκρίσεων αναφέρθηκε και στην ιταλική κλασική κουζίνα, λέγοντας ότι είναι η μόνη που μπορεί να συγκριθεί με τα όσα είχε δοκιμάσει στο τραπέζι της Grande Dame. Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ασήμαντα μπροστά σε μία πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά ενδιαφέρεται για την ελληνική κουζίνα και προφανώς δεν εκπαιδεύει νέους ουρανίσκους στο να αποκτήσουν γευστική παιδεία. Αν θέλετε να καταλάβετε τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, θα σας συμβούλευα ένα βραδάκι να το αφιερώσετε με την παρέα σας στην Grande Dame. Αξίζει τον κόπο.
