Το CTC του Αλέξανδρου Τσιοτίνη βρίσκεται σε μια φάση δημιουργικής ωριμότητας, όπου κάθε λεπτομέρεια κουβαλάει το βάρος μιας δύσκολης αλλά επιτυχημένης διαδρομής προς τη γαστρονομική Εδέμ.
Το εστιατόριο, όπως έχουμε ξαναγράψει από αυτήν εδώ τη στήλη, είναι δύσκολη υπόθεση. Αν εξαιρέσουμε αυτά για τα οποία καθαρίζει κάποιος χορηγός, ένας επιχειρηματίας δηλαδή, ο οποίος έχει τους δικούς του λόγους, για τους οποίους επιθυμεί να τα συντηρεί εν ζωή, όλα τα υπόλοιπα υπόκεινται στους σκληρούς νόμους της αγοράς της εστίασης.
Ο κανόνας είναι πως ένα εστιατόριο ξεκινάει το μακρύ ή σύντομο ταξίδι του, όπως οι γαλέρες που μπάρκαραν για τον Νέο Κόσμο, γεμάτες ελπίδα ότι μια μέρα θα επιστρέψουν στην Ευρώπη με αμύθητα πλούτη στα αμπάρια τους. Κάποιες από αυτές δε γύριζαν ποτέ, χτυπημένες από τους ανέμους, τις θάλασσες, τα ρεύματα ή από άγνωστες φυλές σε τόπους άγριους και εχθρικούς. Αυτές οι λίγες που κατάφερναν να επιστρέψουν, με πλούτη ή χωρίς, γύριζαν με εμφανή τα σημάδια του αγώνα που είχαν δώσει για την επιβίωση. Κάτι παρόμοιο βιώνουν και τα εστιατόρια στο δύσκολο ταξίδι τους προς την καθιέρωση και την οικονομική επιβίωση. Πόσα και πόσα εστιατόρια δε θυμόμαστε που χάθηκαν κάπου στη διαδρομή, έχοντας παλέψει με τα σημεία της φύσης, που στην περίπτωση της εστίασης δεν είναι άλλα από τις λάθος εκτιμήσεις του ιδιοκτήτη στο επιχειρηματικό ή το γαστρονομικό πεδίο (μη βιαστείτε να μιλήσετε για αστάθμητους παράγοντες, αυτοί ισχύουν ίδιοι για όλους).
Τηρώντας την παραπάνω παραδοχή στον νου, μπορούμε να δικαιολογήσουμε τον χαρακτηρισμό “πολεμιστής” του τίτλου του άρθρου, για τον chef-patron του CTC Αλέξανδρο Τσιοτίνη. Στα 10 χρόνια δημιουργικής πορείας του στο δικό του εστιατόριο, σίγουρα ήρθε αντιμέτωπος με δυσκολίες που, στο ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον, φαντάζουν ανυπέρβλητες. Ο Τσιοτίνης όμως διέθετε – και διαθέτει – ένα αντίδοτο σε κάθε δυσχέρεια, το οποίο φαίνεται πως “πιάνει” ακόμα. Αυτό δεν είναι άλλο από το μοναδικό ταλέντο που διαθέτει, να κινείται με μεγάλη άνεση στον κόσμο της υψηλής γαστρονομικής τέχνης, διατηρώντας ταυτόχρονα άρρηκτη σχέση με τη γευστικότητα.
Τούτο αποδείχτηκε περίτρανα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μας στο CTC, στην οποία πρωταγωνιστές υπήρξαν τα πιάτα του μενού. Και το λέω αυτό, γιατί το εστιατόριο, παρότι πλέον απολαμβάνει μια θέση στον αστερισμό των Michelin, διατηρεί γήινους κώδικες, τόσο στο σέρβις, το οποίο είναι το πιο υποδειγματικό όσων έχουμε δει τελευταία, όσο και στην ατμόσφαιρα, η οποία παρότι ζεν και elegant, δεν κραυγάζει σε καμία περίπτωση προς την κατεύθυνση του δήθεν.
Στο μενού τώρα, ο Τσιοτίνης ταξιδεύει τον επισκέπτη σε μια γευστική διαδρομή, σε πιάτα που αναδεικνύουν τόσο την ελληνικότητα κάποιων πρώτων υλών, όσο και την ανεπιτήδευτη χρήση υλικών και τεχνικών της διεθνούς κουζίνας. Από το μονολιθικό Αυγό με μανιτάρια, τρούφα και κριτσίνι παλαιωμένης γραβιέρας, που αποτελεί έναν ύμνο στην comfort απλότητα, αποδοθέν μέσα από το fine dining πρίσμα του chef, μέχρι τη Σούπα γλυκού καλαμποκιού, αρωματισμένη με αστακό, τρούφα και περγαμόντο, που διαθέτει βαθιά νοστιμιά και τόλμη στη σύλληψη, τα πιάτα του Τσιοτίνη διαθέτουν ουσία και γαστρονομική αξία. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στην Τριλογία Καρότου, όπου ο chef αναδεικνύει τις αναπάντεχες αρετές ενός απλού υλικού, το οποίο μετατρέπει σε ιδανικό καμβά για ένα πιάτο-έργο τέχνης.
Στα παραπάνω να προσθέσουμε την πολύ θετική παρουσία του έμπειρου sommelier Κανέλου Τριανταφυλλόπουλου, ο οποίος προτείνει με άνεση, pairings τα οποία καταφέρνουν να ισορροπούν ιδανικά, τις αρετές των πιάτων και του εκάστοτε κρασιού.
Η Αθηναϊκή εστιατορική σκηνή, εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες προσθήκες που στην πλειοψηφία τους φιλοδοξούν να διαγράψουν λαμπρή πορεία στο χρόνο, ή έστω να βρίσκονται στη θέση τους και τον επόμενο τουλάχιστον χρόνο. Το CTC, πατώντας στο εξαιρετικό ταλέντο του chef-patron Αλέξανδρου Τσιοτίνη, κλείνει 10 χρόνια επιτυχημένης πορείας, διαθέτοντας πλέον όλα τα εφόδια για τα επόμενα 10, έχοντας κερδίσει μια θέση στο κλειστό club των Classics του γαστρονομικού στερεώματος της Αθήνας.
CTC Urban Gastronomy
Ακολουθήστε μας
Περισσότερα
