Ένα εστιατόριο με ιστορία, που επισκέπτομαι χρόνια και δεν μετάνιωσα ποτέ.
Την περίοδο της δεκαετίας του ΄90, τα άνω Πετράλωνα ήταν μια περιοχή που δύσκολα θα έλεγε κάποιος ότι είναι in. Ήταν γνωστή κυρίως για το οινομαγειρείο του Οικονόμου και ίσως για 1-2 ακόμα εστιατόρια. Το όνομα της περιοχής άρχισε να ακούγεται λίγο περισσότερο όταν η Χρύσα Πρωτόπαπα τόλμησε να κάνει εκεί από όπου ξεκίνησε, κάτι καινούργιο. Ένα μαγαζί με λογική bistrot. Ένα εστιατόριο με λευκά τραπεζομάντηλα, φρέσκα λουλούδια στο τραπέζι και μια οικοδέσποινα, η οποία μαζί με όλα τα υπόλοιπα δημιουργούσε ένα εστιατορικό σύνολο ασυνήθιστο για αυτή την συνοικία.
Η Χρύσα, με αρχοντικό αέρα και ευγένεια, υποδεχόταν τους πελάτες, μαγείρευε, είχε την ευθύνη του service η ίδια και σε έκανε να αισθάνεσαι σαν να είσαι καλεσμένος σε φιλικό σπίτι. Σε ό,τι αφορά το κοινό, οι πελάτες ήταν όλοι βγαλμένοι από την αστική κοινωνία της πόλης, είχαν αξιολογήσει το εστιατόριο και, παρά το γεγονός ότι ήταν μακριά από το πολύβουο κέντρο, το προτιμούσαν.
Αυτή η λογική και η αισθητική ξαναζωντανεύουν, όταν το 2015 η Χρύσα επιστρέφει στην παλιά γειτονιά της και αποφασίζει να ανοίξει ένα μικρό bistrot με απλή και νόστιμη κουζίνα, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο πρώτο μαγαζί. Το Χρύσα-Χρύσα είναι ένας όμορφος χώρος. Φτιαγμένος από την Λίαν Βερμέερ, χαρακτηρίζεται από τόνους σε βιομηχανικό design και ορισμένα άλλα στοιχεία τα οποία συνδυάζονται με ένα παραδοσιακό μωσαϊκό όπως παλιά.
Όπως και στο παρελθόν, έτσι και σήμερα η Χρύσα έχει τον απόλυτο έλεγχο της κουζίνας αλλά ταυτόχρονα ασχολείται και με τη σάλα, καθώς μαζί με την κόρη της προσφέρει μια ποιοτική φιλοξενία στους πελάτες. 
Στην πρόσφατη επίσκεψή μου δοκίμασα αρκετά πιάτα, γεγονός που μου δίνει τη δυνατότητα να αναφερθώ στη φιλοσοφία του μενού. Η κουζίνα του Χρύσα-Χρύσα χαρακτηρίζεται σαφώς από μία ελληνικότητα, κάνοντάς το εύκολο στον επισκέπτη να κάνει μία επιλογή πιάτων που μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του. Από αυτά που δοκίμασα μου άρεσε μία σαλάτα με βάση το αβοκάντο και το καβούρι. Επίσης, βρήκα πολύ ενδιαφέρον το ταλαγάνι, κυρίως επειδή συνοδεύεται από μια πολύ ενδιαφέρουσα σπιτική μαρμελάδα σύκο. Σε ό,τι αφορά τα κύρια πιάτα, από όσα δοκίμασα θα κρατήσω μια παραδοσιακή συνταγή της Χρύσας με χειροποίητα νιόκι, γκοργκοντζόλα, καπνιστό σολομό και μπρικ. Τέλος, εμένα τουλάχιστον μου άρεσε πολύ το χοιρινό κότσι, το οποίο έρχεται στο τραπέζι μελωμένο με τραγανή πετσούλα και στην κυριολεξία έλιωνε στο στόμα μου.
Με βάση τα προαναφερόμενα προφανώς δε χρειάζεται να πω τίποτα για το service. Είναι πραγματικά σπιτικό. Προφανώς, δεν θα κρύψω ότι είμαι συνδεδεμένη με τη δουλειά της Χρύσας, καθώς και με την κουζίνα της. Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενική θα πω απλά ότι, εάν δεν την γνωρίζετε, αξίζει τον κόπο να διαθέσετε μία έξοδό σας για να την γνωρίσετε. Στη συνέχεια και ανάλογα με την ικανοποίηση που θα αισθανθείτε, θα αποφασίσετε αν θα τη βάλετε στην ατζέντα των προτιμήσεών σας ή όχι…
