Η γνωστή γαστρονομική πρόταση των Σπύρου και Βαγγέλη Λιάκου βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στα Νότια Προάστια με τη συνδρομή του ομόνοου Σπύρου Παυλίδη.
Αν υπήρχε ένα κοινό νήμα που ένωνε τους συμποσιαστές της αρχαιότητας με τους μερακλήδες της επαρχίας του 20ού αιώνα, αυτό δεν θα ήταν άλλο από το κρέας. Ο Όμηρος, ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ., περιγράφει στην Ιλιάδα σκηνές, όπου οι Αχαιοί ψήνουν σφαχτά πάνω στη φωτιά και προσφέρουν τις καλύτερες μερίδες στους θεούς. Το κρέας ήταν τελετουργία, σύμβολο τιμής και απόλαυσης, ένας δεσμός που συνέδεε τους ανθρώπους μεταξύ τους αλλά και με το θείο.
Οι θυσίες ζώων σε δημόσιες γιορτές ήταν συχνό φαινόμενο στην αρχαία Ελλάδα, ενώ το μοίρασμα του κρέατος στους παρευρισκόμενους σήμαινε ισότητα και κοινωνική συνοχή. Στις μεγάλες γιορτές της πόλης-κράτους, το ψήσιμο και η κατανάλωση κρέατος ήταν μια συλλογική εμπειρία. Η γεύση του καλοψημένου αρνιού ή του καπνισμένου βοδινού δεν ήταν μια απλή απόλαυση — ήταν μέρος μιας κοσμικής τάξης πραγμάτων.
Περνώντας στους αιώνες, η σχέση των Ελλήνων με το κρέας μεταμορφώθηκε, αλλά ουδέποτε χάθηκε. Στη μεταπολεμική Ελλάδα του ’50 και του ’60, όπου η φτώχεια είχε αφήσει βαθιά το αποτύπωμά της, το κρέας είχε πλέον άλλη βαρύτητα: ήταν πολυτέλεια. Έμπαινε στο τραπέζι μία φορά την εβδομάδα — την Κυριακή — και πάντα με συνοδεία ιεροτελεστίας. Το κατσαρόλι με το κοκκινιστό ή το ψητό στο φούρνο με πατάτες ήταν ανταμοιβή, επιβράβευση και συναισθηματικό καταφύγιο. Η Κυριακή γινόταν το σκηνικό μιας μικρής οικογενειακής γιορτής. Η νοικοκυρά είχε προνοήσει να αγοράσει ένα κομμάτι καλό κρέας από τον χασάπη της γειτονιάς, τα παιδιά περίμεναν το κοκκαλάκι με ανυπομονησία, και οι μεγάλοι αντάλλασσαν κουβέντες πάνω από τη γάστρα. Το κρέας ήταν αξιοσημείωτο γεγονός, που έφερνε κοντά την οικογένεια και τους φίλους σε μια ένωση, που μόνο σκοπό είχε τη συναισθηματική ανάταση των συμμετεχόντων. 
Με το κοινωνικό πέρασμα στις εποχές των παχέων αγελάδων και με την άκρατη βιομηχανοποίηση της παραγωγής κρέατος, το αγαθό αυτό έγινε απόλυτα προσβάσιμο σε όλους, ανά πάσα στιγμή. Τα σουβλατζίδικα και οι ταβέρνες, άθελά τους “εκφύλισαν” την ιδιότητα του κρέατος ως ιδιαίτερου εδεσματος με κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις. Η άκρατη κατανάλωση κρέατος χρειάστηκε μια διορθωτική παρέμβαση, που ενώ κάποιοι θα περίμεναν να έρθει από την αντίπερα όχθη του βιγκανισμού και της χορτοφαγικής κουλτούρας, αυτή ήρθε από την καρδιά της κρεατοφαγίας, από αυτούς που προσέφεραν εναλλακτικές για τον εκ νέου ορθολογισμό της σχέσης μας με το κρέας.
Σε αυτό το πλαίσιο, το 2005 οι Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος δημιούργησαν ένα εστιατορικό concept που έως τότε δεν υπήρχε. Το Basegrill στο Περιστέρι άνοιξε τις πόρτες του, συστήνοντας στους Αθηναίους μια νέα μορφή κρεατοφαγίας που βασιζόταν σε κρέατα μικρής και ελεγχόμενης παραγωγής, καθώς και σε κοπές, που έως τότε δεν τύγχαναν ιδιαίτερης προτίμησης από το κοινό, όχι τόσο γιατί δεν τους άρεσαν, αλλά γιατί δεν τις γνώριζαν. Κι ενώ το Basegrill γέμιζε με οδηγούς και επιβάτες ακριβών αυτοκινήτων, οι ιδιοκτήτες του εργάζονταν αθόρυβα προς μια κατεύθυνση, που σκοπό είχε να δημιουργήσει μια νέα υπόσταση στο κρέας. Μια υπόσταση που θα περιείχε στο dna της τις έννοιες του πολιτισμού, της βιωσιμότητας και της σοφής κατανάλωσης. Η ανάδειξη ελληνικών φυλών βοοειδών, χοίρων και αμνοεριφίων, η πολιτική του “δεν πετάμε τίποτα” και η εμμονή τους στην ποιοτική και υγιεινή πρώτη ύλη, είχαν πολλαπλά οφέλη για όλο το φάσμα του μικρού οικοσυστήματος που δημιούργησαν. Οι ελληνικές φυλές αναδείχτηκαν για τις δυνατότητές τους να προσφέρουν κρέας υψηλής θρεπτικής και γευστικής αξίας, ενώ οι μικρές φάρμες από τις οποίες προμηθεύτηκαν το κρέας τους, βρήκαν έναν καθοριστικό σύμμαχο για την διατήρηση ή και τη βελτίωση των ποιοτικών στάνταρντ τους.
Όμως το σημαντικότερο όφελος, ήταν αυτό για τους καταναλωτές. Οι επισκέπτες του Basegrill βίωναν μια σχεδόν αποκαλυπτική εμπειρία. Ξαφνικά ξεδιπλωνόταν μπροστά τους μια νέα, διαφορετική πραγματικότητα που περιελάμβανε ζουμερά μοσχάρια, κόκκινα υγρά, απολαυστικούς μεζέδες, καινούργιο λεξιλόγιο, εμφιαλωμένα κρασιά και απολαυστικές συγκινήσεις. Ο μέχρι τότε “σουβλακοφάγος”, ή στην καλύτερη “φιλετοφάγος” Έλλην, άρχισε να χτίζει μια πιο δομημένη, ισορροπημένη και σκεπτόμενη σχέση με το κρέας. Με μιας, το κρέας άρχισε να αποκτά τη χαμένη του αίγλη, ως συστατικό ιδιαίτερων περιστάσεων ανάμεσα σε φίλους, συγγενείς, συνεργάτες. Το Basegrill έγινε το νέο σκηνικό του Κυριακάτικου τραπεζιού, της γιορτής, της χαράς. Το εστιατόριο των αδελφών Λιάκου έγινε η αφορμή για μια μικρή γαστρονομική επανάσταση, ικανή να αλλάξει τη σχέση των Ελλήνων με το κρέας.
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Λέξεις όπως Στεπική Αγελάδα, Καλαρρύτικο Αρνί, Μαύρος Χοίρος, Πικάνια, Ribeye έγιναν κοινό κτήμα. Πολλά εστιατόρια προσπάθησαν να μιμηθούν το success story του Basegrill, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Σήμερα, το Basegrill εξακολουθεί να μεσουρανεί, χωρίς να παραμένει στάσιμο. Οι πολυπράγμονες ιδιοκτήτες του έχουν αποδειχθεί ανήσυχα πνεύματα και ιδιαίτερα ικανοί επιχειρηματίες. Πριν από περίπου ενάμιση χρόνο, το Basegrill του Περιστερίου κατέβηκε νότια και άνοιξε ένα “αδελφό” εστιατόριο στην Γλυφάδα. Ο Αθηναϊκός νότος αγκάλιασε το νέο εστιατόριο, αναγνωρίζοντας την ιστορία και τη γαστρονομική αξία του. Σε αυτό το εγχείρημα κεντρικό ρόλο ως chef de cuisine έχει ο Σπύρος Παυλίδης, ο οποίος μοιράζεται το όραμα των ιδρυτών για το Basegrill.
Στο μενού του Basegrill της Γλυφάδας θα βρεί κανείς ολόκληρο το γαστρονομικό σύμπαν, που έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια το δίδυμο των ιδιοκτητών του. Από τα άνευ συντηρητικών αλλαντικά “Metameat”, που παρασκευάζουν στο παρασκευαστήριό τους, μέχρι τις εμβληματικές τους Πατάτες με Αυγά, που άφησαν ιστορία στο εστιατόριο του Περιστερίου και ως τις χειρουργικές κοπές, η προσφορά του Basegrill είναι μελετημένη έτσι, ώστε όλα να καταλήγουν στην απόλυτη απόλαυση. Από τα αλλαντικά μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το Παστράμι Στεπικής Αγελάδας, Προσούτο Καλαρρύτικης Προβατίνας και το Le Fouee Κουνέλι για να θέσετε έναν νέο ορισμό του αλλαντοποιημένου κρέατος στην παλέτα σας. Τα Αυγά σαν τα Μάτια μου, η φωλιά δηλαδή από τηγανητές πατάτες με αυγά μάτια από την Κρήτη είναι εκ των ουκ άνευ, καθώς στοιχειώνουν με την comfort απολυτότητά τους. Οπωσδήποτε, δοκιμάστε το Μεδούλι σερβιρισμένο με ψημένο προζυμένιο ψωμί, σάλτσα μαϊντανού, κόλιανδρου, κρεμμύδι ξερό & πιπεριά τσίλι, μια ιδιαίτερη εμπειρία που θα σας αποκαλύψει τις κρυμμένες αρετές αυτού του παρεξηγημένου μέρους του οστού. Στις κοπές, το Φιλετίνι της Σπάλας από ελληνική φυλή του Ολύμπου έρχεται τόσο ζουμερό και νόστιμο που εύχεσαι να μην τελειώσει, ενώ το ίδιο συμβαίνει με το Behind Rib, μικρά πεντανόστιμα chunks που έρχονται από το ξύρισμα των οστών που κρατάνε το ribeye, απόδειξη της no waste λογικής των chefs. Στα κρέατα εισαγωγής δοκιμάσαμε το Ribeye Αργεντινής, το οποίο ποτέ δε μπορεί να πάει λάθος, όταν το ψήσιμό του είναι υποδειγματικό, όπως ήταν στην περίπτωσή μας. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε και την Ποικιλία των Λουκάνικων τα οποία γίνονται με υποδειγματικό τρόπο, χωρίς προσθήκη συντηρητικών, από τα ίδια κρέατα που απολαμβάνουμε στις κοπές. Τα γλυκά έρχονται να κλείσουν ιδανικά το γεύμα, με το αποδομημένο Profiterol με παγωτό βανίλια να ξεχωρίζει. 
Η λίστα κρασιών που έχει δημιουργήσει ο Γιάννης Καρακάσης MW έχει μεγάλο βάθος σε ερυθρά από την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, που δε θα αφήσουν ανικανοποίητο κανέναν, ούτε τον πιο απαιτητικό οινόφιλο. Κατά την επίσκεψή μας τη διαχειρίστηκε με μεγάλη μαεστρία η sommelier Αγαθή Δημητρούλη. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον maitre Αντώνη Παπαδάκη, ο οποίος όντας στην ομάδα για πάνω από 10 χρόνια, αποτυπώνει το όραμα, βάση του οποίου πορεύεται το Basegrill, με υποδειγματική διήγηση και διακριτό πάθος. Μην παραλείψετε να τον εντοπίσετε και να αναζητήσετε επιπλέον λεπτομέρειες και γνώσεις για όσα θα περάσουν από το τραπέζι σας.
Το Basegrill της Γλυφάδας είναι η φυσική συνέχεια του αρχικού concept. Δεν υπολείπεται σε τίποτα από τον μεγάλο αδερφό του Περιστερίου. Αποτελεί μάλιστα πρεσβευτή του χαρακτήρα και της ουσίας του concept που εν σοφία εποίησαν οι ιδρυτές και ιδιοκτήτες, αφου καταφέρνει να δώσει στην εστιατορική εμπειρία τα στοιχεία εκείνα που χάριζε η παρουσία του ακριβοθώρητου κρέατος στο Κυριακάτικο τραπέζι, φέρνοντας κοντά τους συνδαιτημόνες και μετατρέποντας το κάθε γεύμα σε μια μικρή γιορτή.
