Για 3η χρονιά το Θέατρο Θησείον δεν χαρίζει κάθαρση και ο Αργύρης Ξάφης μας κάνει να κοιτάξουμε μέσα μας
Για χρόνια διατηρούσα μια έντονη προκατάληψη απέναντι στις ελληνικές θεατρικές παραγωγές. Είχα ζήσει το θέατρο στο Λονδίνο, είχα παρακολουθήσει δουλειές υψηλού επιπέδου και, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια περίοδο (περίπου από το 2009 έως το 2013) όπου οι ακραίοι πειραματισμοί και οι μοντερνισμοί σκηνοθετών και ομάδων με είχαν αποκαρδιώσει. Για αρκετό καιρό απέφευγα το εγχώριο θέατρο, θεωρώντας το κατώτερο των δυνατοτήτων του.
Τα τελευταία δύο χρόνια, ωστόσο, έδωσα στον εαυτό μου μια δεύτερη ευκαιρία. Παρακολούθησα δεκάδες παραστάσεις – ίσως και το 80% των παραγωγών που ανέβηκαν. Σπάνια, βέβαια, κάποιο έργο καταφέρνει να με συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μιλώ γι’ αυτό μήνες μετά. Όταν, όμως, συμβεί, το θεωρώ χρέος μου να το μοιραστώ. Έτσι ακριβώς ένιωσα με τον μονόλογο «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος», σε σκηνοθεσία Ζωής Ξανθοπούλου, που παρακολούθησα πέρυσι στο Θέατρο Θησείον με τον Αργύρη Ξάφη.
Από την πρώτη στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για μια «απλή» αφήγηση. Ο Ξάφης δεν μιλά απλώς, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι γύρω του κινούνται αόρατοι ηθοποιοί. Ο τρόπος που αλλάζει ρόλους, που γλιστρά διακριτικά από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον, μετατρέπει τη σκηνή σε μια ζωντανή γειτονιά, σε ένα κοινωνικό μικρόκοσμο γεμάτο ψίθυρους, μυστικά και ενοχές.
Το έργο του Καταλανού Ζουζέπ Μαρία Μιρό ξεκινά από ένα σοκαριστικό εύρημα: το σώμα ενός δεκαεφτάχρονου αγοριού βρίσκεται νεκρό, ακρωτηριασμένο, φορώντας μόνο ένα κόκκινο μαγιό, σε ένα χωράφι της αγροτικής Καταλονίας. Από αυτό το συμβάν ξετυλίγονται σκοτεινά νήματα: ομοφοβία, παιδεραστία, σεξουαλική βία, η καταπιεστική βία των κοινωνικών κανόνων. Δεν είναι μια ιστορία που αναζητά τον δολοφόνο, είναι μια καταβύθιση στη σιωπή και την ενοχή μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Ο Αργύρης Ξάφης έχει το σθένος να «κουβαλά» όλους αυτούς τους χαρακτήρες μόνος του. Οι κινήσεις, οι εκφράσεις, οι αποχρώσεις της φωνής του σε παρασύρουν. Παρακολουθώντας τον, κούνησα το κεφάλι δεξιά κι αριστερά, σαν να ήθελα να ακολουθήσω τον ρυθμό του παραληρήματος που ξετυλιγόταν μπροστά μου. Ένιωσα, έστω για μια στιγμή, μάρτυρας σε έναν συγκαλυμμένο φόνο, συνένοχη σε μια ανομολόγητη σιωπή. Τα σκηνικά είναι λιτά, μα απολύτως λειτουργικά, η μουσική, σαν ψυχικός χάρτης, δίνει ήχο σε όσα δεν χωρούν σε λέξεις. Το σημαντικότερο, όμως, είναι η απουσία μελοδραματισμού. Δεν υπάρχουν εύκολες συγκινήσεις ούτε «χτυπήματα στην πλάτη». Αντίθετα, γίνεσαι συμμέτοχος στον πόνο, στην υποκρισία, στην αδιαφορία.
Τον Αργύρη Ξάφη τον γνώριζα από τις ταινίες του νέου ελληνικού σινεμά. Όταν έμαθα για τον θόρυβο που προκάλεσε με αυτή την παράσταση, έσπευσα να κλείσω εισιτήριο – έναν μήνα πριν. Δικαίως. Είναι ένας ηθοποιός με μοναδική σωματικότητα και εκφραστικότητα, ένας καλλιτέχνης που δεν χαρίζεται ούτε στον εαυτό του ούτε στο κοινό του. Η σχέση του με το κοινό είναι σχεδόν ηλεκτρική. Δεν φοβάται να εκτεθεί, να δείξει την αδυναμία, τον φόβο ή την οργή. Μέσα από αυτό το σκληρό κείμενο απέδωσε μια ωμή αλήθεια, σε τέτοιο βαθμό που λίγοι αντέχουν.
«Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» δεν είναι μια ιστορία που κλείνει με κάθαρση. Από την παράσταση φεύγεις με ερωτήματα, με αμηχανία, με μια αίσθηση ενοχής. Τα συνεχόμενα sold out της παράστασης πέρυσι απέδειξαν ότι το κοινό αναζητά θέατρο που δεν χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά βυθίζεται στις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Και ο Αργύρης Ξάφης με την ένταση και την αφοσίωση που τον χαρακτηρίζουν αποδεικνύει για μια ακόμη φορά γιατί θεωρείται από τους πιο σημαντικούς ηθοποιούς της γενιάς του.
Οι νέες παραστάσεις για το «Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος» ξεκινούν την 1η Οκτωβρίου. Η διάρκειά του είναι 90 λεπτά – αλλά πιστέψτε με, η ώρα περνά σαν να ήταν λίγα λεπτά. Κι όταν φύγετε, θα κουβαλάτε ακόμα τη σιωπή, την ενοχή, την ανατριχίλα. Γιατί το θέατρο, όταν είναι αληθινό, δεν είναι μόνο διασκέδαση είναι και αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό και με όσα δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε.
Από 1η Οκτωβρίου για 3η χρονιά στο θέατρο Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ
Τετάρτη στις 19:00.
Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00.
Κυριακή στις 18:00
(Διάρκεια παράστασης 90 λεπτά)
Πληροφορίες & Εισιτήρια: www.more.com/gr-el/tickets/theater/to-pio-omorfo-soma/
Ακολουθήστε μας
Περισσότερα
