Το Zurbaran της Πατριάρχου Ιωακείμ έχει πλέον πετάξει τον μανδύα του εφήμερου και έχει ενταχθεί στο πολύ κλειστό club των κλασικών στεκιών του Κολωνακίου.
Οι πρώτες μου αναμνήσεις από το Κολωνακιώτικο nightlife περιστρέφονται γύρω από μαγαζιά που πλέον δεν υπάρχουν. Προς το τέλος της εφηβείας μου, μυήθηκα σε μαγαζιά, όπως το Berlin στην πλατεία, το Wild Rose στις εσχατιές της Βουκουρεστίου, καθώς και το Jackson Hall της Μηλιώνη. Μαγαζιά-τοπόσημα στη μικρή Μέκκα της αθηναϊκής αστικής τάξης, που παρότι κάποτε θεωρήθηκαν κλασικά, ο χρόνος τα παρέσυρε στο πέρασμά του σβήνοντάς τα απ’ τον νυχτερινό χάρτη του Κολωνακίου, μαζί με την εξίσου ξεθωριασμένη νιότη μας.
Φυσικά, στην περιοχή υπάρχουν άλλα μαγαζιά, τα οποία αντιστέκονται στις αλλαγές που φέρνουν οι εξελίξεις των γαστρονομικών και ψυχαγωγικών τάσεων, όμως αυτά είναι λίγα και η συνταγή της μακροζωίας τους είναι καλά κρυμμένη στα συρτάρια των ιδιοκτητών τους. Αυτό το πολύ κλειστό club, δέχεται νέα μέλη με το σταγονόμετρο και σίγουρα μετά από μια μακρά δοκιμαστική περίοδο, κατά την οποία τα υποψήφια μαγαζιά καλούνται να αποδεικνύουν διαρκώς την πρόθεσή τους να παραμείνουν επίκαιρα και καλά ενταγμένα στον Κολωνακιώτικο μικρόκοσμο.
Είναι ισχυρή η πεποίθησή μας ότι ο καιρός έχει φτάσει, ώστε το κλειστό αυτό club του Κολωνακίου, να ανοίξει τις πύλες του για να δεχτεί ένα νέο μέλος· Το Zurbaran, μετά από 8 χρόνια επιτυχημένης πορείας, φαίνεται να είναι τόσο καλά ενταγμένο στο πολύ απαιτητικό περιβάλλον του, που σίγουρα διεκδικεί τον τίτλο του Κλασικού. Ας ξεκινήσουμε από την τοποθεσία του, επί του πιο κεντρικού δρόμου του Κολωνακίου, της Πατριάρχου Ιωακείμ. Το κτήριο, όπου κάποτε στεγάζονταν τα Starbucks, είναι από τα πιο όμορφα spots της περιοχής. Το εσωτερικό αίθριο στο βάθος της ευρύχωρης σάλας δίνει την αίσθηση ενός εσωτερικού κήπου, που βοηθά τους θαμώνες να νιώσουν ότι βρίσκονται εκτός πόλης. Η ατμόσφαιρα του Zurbaran δεν είναι τυπικά εστιατορική. Θυμίζει περισσότερο club restaurant σε κάποιο νησί των Κυκλάδων, κι ας είναι κλεισμένο σε τέσσερις αστικούς τσιμεντένιους τοίχους. Η μεγάλη μπάρα, η ανεβαστική μουσική, τα cocktails που κυκλοφορούν από νωρίς στους δίσκους των σερβιτόρων, αλλά και οι κατά πλειοψηφία “νέοι και ωραίοι” θαμώνες, δίνουν το σχετικό στίγμα στο είδος του μαγαζιού. 
Το δυνατό χαρτί όμως του “οικοσυστήματος” του Zurbaran είναι η γαστρονομία. Ο Χάρης Σπύρου, ιδιοκτήτης και ιθύνων νους πίσω από το όλο εγχείρημα, φαίνεται να γνωρίζει καλά τη συνταγή της επιτυχίας. Το άλογο στο οποίο πόνταρε τα χρήματά του, θα έπρεπε να πατάει γερά και στα τέσσερα πόδια του. Το φαγητό, το οποίο για άλλους επιχειρηματίες με παρόμοια concepts είναι δευτερεύουσας σημασίας, για τον ιδιοκτήτη του Zurbaran φαίνεται να είναι προτεραιότητα. Γι αυτό και εμπιστεύθηκε το μενού σε ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της εστίασης στην Ελλάδα, την Γεωργιάννα Χιλιαδάκη. Οι εμπνεύσεις της πολυβραβευμένης μαγείρισσας έχουν δημιουργήσει μια γαστρονομική πρόταση, που κινείται σε comfort δρόμους, με έμφαση στη γευστικότητα και την πρωτοτυπία. Οι δύο chefs de cuisine, Βασίλης Αμπατζίδης και Γιώργος Μανιάτης, μας μεταφέρουν στο πιάτο μας αυτούσια την πρόθεση της Χιλιαδάκη. 
Το Ταρτάρ Τόνου, έρχεται σε μια ολοστρόγγυλη φωλιά από τηγανητό dumpling, το οποίο πρέπει να σπάσεις για να σου αποκαλυφθεί ένα από τα καλύτερα ταρτάρ που έχουμε δοκιμάσει τελευταία. Το asian γευστικό σύνολο, σε απόλυτη ισορροπία με τα σοφά επιλεγμένα επιμέρους υλικά, συνηγορούν σε αυτό το αξιομνημόνευτο πιάτο. Ανάλογης πρωτοτυπίας και γευστικότητας η Σφυρίδα “Αθηναϊκή” Ceviche αποτελεί έναν πολύ επιτυχημένο διάλογο του κλασικού αστικού πιάτου με μια μοντέρνα εκδοχή του, πάνω σε έναν καμβά διακριτικής νοστιμιάς. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα Νιόκι με κρέμα παρμεζάνας και τρούφα, τα οποία διαθέτουν εντυπωσιακή υφή και υψηλή τεχνική, φτάνοντας σε ένα εντυπωσιακό γευστικό αποτέλεσμα. Παρόμοιας έντασης και νοστιμιάς είναι και τα Λιγκουίνι Σφυρίδας με ντομάτα κονφί, λέμονγκρας και εσπεριδοειδή, τα οποία έρχονται να δέσουν αρμονικά τα επιμέρους υλικά, σε μια γευστική πρόταση με ενότητα και συνοχή.
Η sommelier Μαρία Χατζηνικολάου χειρίζεται επιδέξια την πολυσυλλεκτική λίστα του head sommelier Γιώργου Καραμανώλη. Θα σταθώ αυτή τη φορά στο service, μια και ήταν πραγματικά εντυπωσιακός ο επαγγελματισμός και η ανεπιτήδευτη ευγένεια, σε συνδυασμό με τη γνώση επί των λεπτομερειών κάθε πιάτου. 
Όταν το early dinner κοντεύει να τελειώσει, η μουσική έχει ήδη ανεβάσει ένταση και ρυθμό. Η μπάρα κλέβει την παράσταση και η ατμόσφαιρα αλλάζει. Στο dna του Zurbaran, εκτός από το φαγητό υπάρχει και η διασκέδαση. Όλα όμως τα επιμέρους στοιχεία του δημιουργούν μια πολύ solid πρόταση που ταιριάζει γάντι στην ψυχή του Κολωνακίου και στις προτιμήσεις του διαχρονικά απαιτητικού κοινού του. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το Zurbaran διανύει το 8ο έτος λειτουργίας του, ενώ δείχνει πιο επίκαιρο από ποτέ, τότε σίγουρα του ανήκει η θέση που λέγαμε στο ακριβοθώρητο club των Κλασικών του Κολωνακίου.
