Αυτό που ακολουθεί θα έπρεπε να έχει γραφτεί τουλάχιστον τρεις μήνες πριν. Για την ακρίβεια μετά την επίσκεψή μου στο Zuma της Μυκόνου. Σε ότι με αφορά το Zuma το πρωτόγνωρησα αν θυμάμαι καλά τον πρώτο μήνα όταν άνοιξε τις πόρτες του στο Λονδίνο. Είμαστε μια παρέα και είχαμε παραγγείλει τόσα πολλά που η διευθύντρια δημοσίων σχέσεων (φίλη μας) μας είπε χαριτολογώντας να σταματήσουμε γιατί δεν θα είχε φαγητό για τους βράδυνους πελατες.Έκτοτε πήγα 1-2 φορές και πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι τον Αύγουστο που επισκέφτηκα το Zuma της Μυκόνου προσκεκλημένος του Ανδρέα Μπολλάνου. Δεν έχει νόημα Νοέμβριο μήνα να κάνουμε μια αναλυτική παρουσίαση του εστιατορίου. Γι’ αυτό θα μιλήσουμε όταν θα ξανανοίξει στις πόρτες του τον Μάιο του 2025.Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω δυο λόγια για τον Ανδρέα Μπολλάνο .Με μια μεγάλη καριέρα που περιλαμβάνει στην αρχή της επώνυμα ελληνικά εστιατόρια και στη συνέχεια της διάσημα label του εξωτερικού ο Ανδρέας Μπολλάνος στην περίπτωση του Zuma ανέλαβε ένα δύσκολο καθήκον που τον θέλει manager,υπεύθυνο logistic,επικεφαλής της κουζίνας και δεν ξέρω και εγω τι άλλο. Οφείλω να ομολογήσω ότι το βράδυ που έφαγα με 300 περίπου συνδαιτυμόνες στο χώρο να γεμίζουν το μαγαζί το μόνο που δεν είχα ήταν παράπονα. Αντίθετα είχα ένα τραπέζι γεματο νόστιμα πιάτα και ένα εξαιρετικό service με κερασάκι στην τούρτα μία ξενάγηση που το μέσο πελάτη θα τον άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Δεν θα διστάσω να πω ότι αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Ανδρέα Μπολλάνο για τον τρόπο που διαχειρίζεται μια κατάσταση που μόνο δύσκολη μπορείς να την χαρακτηρίσεις αλλά και για το γευστικό επίπεδο που χάρη σε αυτόν χαρακτηρίζει το εστιατόριο. Η εμπειρία μου μέ έχει διδάξει ότι τα εστιατόρια αυτού του τύπου που κάνουν διεθνή καριέρα πάρα πολύ συχνά μετά το πέρασμα των πρώτων χρόνων αρχίζουν να ξεθυμαίνουν ποιοτικά.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δε συμβαίνει.
