Τα ξενοδοχειακά εστιατόρια – τουλάχιστον στην Ελλάδα – κατά γενική ομολογία μάλλον, έχουν ανθρωποδιώκτη. Σε γενικές γραμμές είναι σχεδόν πάντα άδεια ή το πολύ με 15-20 πελάτες. Υπάρχουν όμως και μερικά, για την ακρίβεια τέσσερα στην προκειμένη περίπτωση, που σπάνε αυτή την πεπατημένη. Ψάχνουμε το γιατί και σας παρουσιάζουμε κάποια από αυτά
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Για να το διασκεδάσουμε λίγο, θα σας διηγηθώ με λίγα λόγια μια ιστορία από τα παλιά. Για την ακρίβεια από την εποχή που στον ουρανό της Λονδρέζικης γαστρονομίας έλαμπε το αστέρι του Marco Pierre White.Τον είχα γνωρίσει στο εστιατόριο του στο Hyde Park Hotel. Ένα βράδυ τρώγοντας με το διευθυντή του εστιατορίου, μου παραπονέθηκε ότι παρά το διάσημο σεφ που έχει στην κουζίνα, ο αριθμός των πελατών ήταν μικρότερος από αυτόν που έπρεπε. Του εξήγησα ότι ο αυστηρός χαρακτήρας του ξενοδοχείου και η σαφής πολυτέλεια των χώρων του ήταν αποτρεπτικά για μια μεγάλη μερίδα πελατών και ότι θα έπρεπε να υπάρχει μία ξεχωριστή είσοδος που θα οδηγούσε άμεσα τον πελάτη στο εστιατόριο. Μου είπε ότι αυτό αποκλείεται να συμβαίνει αλλά παρόλα αυτά επειδή υπήρχε αυτή η είσοδος (η οποία όμως ήταν κλειστή) αποφάσισε να την ανοίξει ώστε να μου αποδείξει ότι έκανα λάθος.
Τρεις μήνες μετά, σε μια επόμενη επίσκεψη, μου εξομολογήθηκε ότι η κίνηση στο εστιατόριο είχε αυξηθεί κατά 40%. Τα λέω αυτά ενδεικτικά, γιατί είναι πράγματι ένας από τους λόγους που αποτρέπουν τον υποψήφιο πελάτη να κάνει τα βήματα που οδηγούν στο εστιατόριο εντός του ξενοδοχείου ακόμα και όταν ποιοτικά έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Ας δούμε όμως τα εν Ελλάδι επιτυχημένα.
GB Roof Garden (Hotel Grande Bretagne)
Εμβληματικό, ιστορικό, πολυτελές και ποιοτικό. Όποιο προσδιοριστικό και να του αποδώσετε θα είστε μέσα.
Γευστικά χαρακτηρίζεται από μία πολύ αξιόλογη κουζίνα την οποία υπηρετούν με ακρίβεια και αποτελεσματικό τρόπο τόσο ο σεφ του εστιατορίου όσο και ο executive σεφ του ξενοδοχείου. Παρόλα αυτά, έχω γνωστούς (αρκετά εύπορους) φίλους του φαγητού που βγαίνουν πάνω από μία φορά την εβδομάδα οι οποίοι δεν είχαν ιδέα για το εν λόγω εστιατόριο και ορισμένοι μάλιστα αγνοούσαν την ύπαρξη του. Προφανώς, η θέα του μεγάλου κτιρίου στο κέντρο της Αθήνας, η φήμη που έχει τα πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην είσοδο του, και οι επίσημα ντυμένοι θυρωροί έχουν κάνει, και θα συνεχίσουν να κάνουν, πολλούς Αθηναίους να «παραβλέπουν» την ύπαρξη του εστιατορίου.
Ευτυχώς, για την πρωτεύουσα και τους οπαδούς του καλού φαγητού, το εστιατόριο λειτουργεί με μεγάλες πληρότητες. Προφανώς έχει ως πελάτες ένα μεγάλο αριθμό εύπορων τουριστών αλλά έχει και αρκετούς Αθηναίους.
Tudor Hall (King George)
Μπορώ να πω πολύ εύκολα ότι ατμοσφαιρικά είναι ο πιο αριστοκρατικός χώρος εστίασης της Αθήνας και φυσικά αυτό περνάει στο σύνολο του εστιατορίου. Η κυρίως αίθουσα δεν έχει (αισθητικά) την φυσιογνωμία άλλων αντίστοιχων μεγάλων εστιατορίων εκτός Ελλάδος αλλά η μεγάλη βεράντα που φιλοξενεί την πλειοψηφία των πελατών είναι κάτι που σε αποζημιώνει.
Και σε αυτή την περίπτωση παρά την εξωτερική αυστηρή και αριστοκρατική εικόνα, και την επίσης αριστοκρατική σιωπή της ρεσεψιόν και γενικά του ισογείου χώρου, τόσο η ιστορία του ξενοδοχείου όσο και η σπανιότητα ανάλογων χώρων, του επιτρέπουν να λειτουργεί με ικανοποιητικές πληρότητες όπως έχω διαπιστώσει σε αρκετές επισκέψεις μου.
The Zillers (The Zillers Athens Boutique Hotel)
Ένα ξενοδοχειακό εστιατόριο φιλικό προς τον χρήστη. Απλό σαν εξωτερική εμφάνιση, με ρεσεψιόν που κάθε άλλο παρά βαρύγδουπη είναι, δεν δημιουργεί αναστολές στον υποψήφιο πελάτη. Το ίδιο και ο χώρος. Είναι απλός, φιλικός, με εξαιρετική θέα κι εσωτερικό πράσινο. Με βάση όλα αυτά δεν είναι καθόλου περίεργο το πως αυτό τα μικρό εστιατόριο στο Roof Garden του ξενοδοχείου είναι τόσο επιτυχημένο.
Salonika (Makedonia Palace)
Με τέσσερις λέξεις “η συνταγή της επιτυχίας”. Το main restaurant του Μακεδονία Παλλάς το ξέρω εδώ και πολλά χρόνια. Αρκετά περισσότερα από είκοσι, θα έλεγα. Δε θυμάμαι ποτέ, όχι να είχε τόσο κόσμο, αλλά να είχε έστω και το 30-40% της κίνησης που έχει σήμερα. Περίεργο; Όχι.
Καταρχήν, αν και είναι το εμβληματικό ξενοδοχείο της πόλης – άρα και πολυτελές – δεν προκαλεί δέος στον επισκέπτη. Το αντίθετο μάλιστα. Με ένα all day cafe στον ίδιο χώρο που βρίσκεται το εστιατόριο (δίπλα – δίπλα), τις μεγάλες τζαμαρίες και τα εξωτερικά τραπέζια στη βεράντα, αποτελεί ένα σύνολο κάθε άλλο παρά φοβικό στον πελάτη. Τέλος, το Σαλόνικα έχει την τύχη να έχει ως επικεφαλής σεφ τον Σωτήρη Ευαγγέλου. Αυτό σημαίνει ότι προτείνει στον πελάτη ένα μενού με γεύσεις και αρώματα από την παράδοση, με σύγχρονα χαρακτηριστικά σε ό,τι αφορά την αισθητική του πιάτου, και με μαγειρικές τεχνικές (κατανοητές ακόμα κι από έναν άσχετο πελάτη) υψηλού τεχνικού και ποιοτικού επιπέδου.
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά στις δεκάδες χρόνια που ασχολούμαι με αυτό το αντικείμενο, δεν έχω συναντήσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Το Σαλόνικα είτε ως έχει ή με κάποιες παραλλαγές ανάλογα με το ταμπεραμέντο και την φιλοσοφία του σεφ θα έπρεπε να αποτελεί υπόδειγμα. Επομένως, κάθε άλλο παρά έκπληξη είναι ότι ενώ είναι ένα καθαρά ξενοδοχειακό εστιατόριο, έχει τόσο μεγάλη επιτυχία σε επίπεδο κοινού.
Ακολουθήστε μας
Περισσότερα
