Long drink cocktail, με κρεμμώδη και ταυτόχρονα ανθρακούχα υφή. Μεταξένια αίσθηση στο στόμα με αιχμηρές άκρες από τις φυσαλίδες που επίμονα γαργαλάνε τον ουρανίσκο. Γεύση κρέμας λεμονιού, κρυμμένη κάτω από την ένταση του ginμε τα ανθικά και μπαχαρώδη χαρακτηρίστηκα του να κυριαρχούν στο τέλος κάθε γουλιάς. Δροσερό, με μέτρια ένταση αλκοόλ. Η παρουσίασή του ενθουσιάζει μέσα στον κλασικό «σωλήνα» (Collins) ποτήρι με το «μανιτάρι» αφρού να ξεπροβάλει τουλάχιστον τέσσερα εκατοστά από το χείλος του. Ο λόγος γίνεται για το μοναδικό σε γεύση και ιστορία twistτου κλασικού ginfizz που σερβίρεται για πάνω από 130 χρόνια στις μπάρες των cocktail bars και λέγεται Ramos Gin Fizz.
Γενικότερα δεν είμαι “fan” της ιστορίας των cocktails. Έχω ήδη διαβάσει πάρα πολλούς ανυπόστατους μύθους των θεωρητικά βιρτουόζων bartenderτου παρελθόντος, που κάποια στιγμή ανακάλυψαν από το μηδέν, την πρωτότυπη συνταγή που έτυχε να καλύψει τις αλκοολολάγνες ανάγκες ενός διάσημου της εποχής … Σχεδόν όλες έχουν ένα κοινό παρανομαστή. Τη λέξη διάσημο… Διάσημο ξενοδοχείο, διάσημο μπαρ, διάσημοι πελάτες και εν τέλει διάσημη συνταγή που καταγράφτηκε σε διάσημο βιβλίο.
Στην περίπτωση του Ramos Gin Fizz η ανεπιβεβαίωτη ιστορία όμως διαφέρει και αξίζει να ειπωθεί… Ίσως να δώσει ένα διασκεδαστικό πεντάλεπτο στην παρέα σας πριν αρχίσετε τις πρώτες γουλιές του Ramos που μόλις φτιάξατε. Ίσα ίσα για να κάτσει ο αφρός του…
Ο δημιουργός του, σε αυτή την ιστορία, δεν είναι κάποιος mega mixologist της εποχής αλλά ένας απλός barkeeper με το όνομα Henry C. Ramos, κατά κόσμων Carl. Ένας άνθρωπος που είχε πολύ άσχημη σχέση με το αλκοόλ. Έχοντας στην πλάτη του πάνω από μία δεκαετία δουλειάς σε μπυραρίες αποφάσισε, μαζί με τον αδελφό του να επενδύσει όλες του τις οικονομίες του σε ένα μπαρ της νέας Ορλεάνης το 1887, το Imperial Cabinet.
Ο Carl, ως αξιοσέβαστο πρόσωπο στην τότε κοινωνία είχε την ανάγκη να φτιάξει ένα χώρο κύρους αντίστοιχου του δικού του. Δεν επέτρεπε μεθυσμένους μέσα στο χώρο του. Έκλεινε στις οχτώ το βράδυτις καθημερινές, για να αποθαρρύνει τις ολονυχτίες και τα φαγοπότια. Τις Κυριακές άνοιγε μόνο για δύο ώρες το απόγευμα μόνο και μόνο, επειδή τον παρακάλεσε η κοινότητα! Τηρούσε αυστηρά πρότυπα εγκράτειας και ηθικής βάσει του Αυτοκρατορικού Υπουργικού Συμβουλίου. Σαν συνέπεια αυτού, δεχόταν μόνο τους καλοπροαίρετους πελάτες της εποχής και κράταγε σχέσεις μαζί τους για να σιγουρεύεται πως δεν θα περάσουν στην απέναντι όχθη των «κακών» πελατών που θα πιούνε ένα ποτό παραπάνω και πιθανόν διασκεδάσουν…
Μισούσε το μεθύσι. Σύμφωνα με εφημερίδα της εποχής «κανείς δεν μπορούσε να μεθύσει στο μπαρ τουRamos, όχι μόνο επειδή ο γέρος Carl δεν επέτρεπε μεθυσμένους, αλλά επειδή το μεθύσι θα αφαιρούσε την εκτίμησή των πελατών του για τα ποτά που έφτιαχνε»
Ακολουθώντας λοιπόν αυτή την κουλτούρα, ο ίδιος ο Henry C. Ramos δημιούργησε το Ramos Gin Fizz το 1888. Η συνταγή πολύ συγκεκριμένη… ένα gin fizz (gin, λεμόνι, ζάχαρη, ασπράδι αυγού, σόδα) με την προσθήκη κρέμας και πολύωρο shake. Δώδεκα λεπτά shakeγια κάθε cocktail… Σύμφωνα με τον μύθο, ήταν αναγκασμένος να έχει μέχρι και τριανταπέντεbarmanστην βάρδια! Δώδεκα λεπτά ανά χτύπημα στο shakerίσον πέντεshakerτην ώρα. Ελπίζω να χώραγαν πάνω από τρία cocktailsανά shaker, γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν τα μαθηματικά.
Φανταστείτε το job description της εποχής… Έχεις αντοχές? Μπορείς να σηκώσεις περισσότερα από 60 κιλά στην μπάρα και να κάνεις περισσότερα από 40 pushups με τη μία? Έλα λοιπόν να χτυπάς shaker από το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ…
Οι barmen του Imperial λεγόντουσαν shaker boys και για να αντέχουν το βάρος του πολύωρου shake, δούλευαν «ρολόι» στα πόστα, για να μπορούν να ξεκουράζονται. Το Ramos Gin Fizz είχε γίνει το trendτης εποχής, με τη συνταγή του να μείνει μυστική και μετά τις 27 Οκτώβρη του 1919 που έκλεισε το Imperial λόγω της έναρξης της ποτοαπαγόρευσης. Εννοείται πως ο Carl ούτε που διανοήθηκε να πάει κόντρα στα τότε δεδομένα του αλκοόλ. Πιστεύω πως επικροτούσε το κίνημα.
Πολλοί καπηλεύτηκαν τη συνταγή ή το όνομα του Ramos Gin Fizz χωρίς επιτυχία σύμφωνα με τον μύθο, γιατί πράγματι ήταν -και είναι ακόμα- μία πολύ επιτυχημένη συνταγή. Ίσως να τρομάζουν λίγο τα υλικά του αλλά το αποτέλεσμα θα σας εκπλήξει.
- 50 ml gin
- 20 ml φρέσκο λεμόνι ή λάιμ
- 20 ml σιρόπι ζάχαρης (1 μέρος νερό με 1 μέρος ζάχαρη)
- 20 ml ασπράδι αυγού
- 10 ml κρέμα γάλακτος
Shake με μπόλικο πάγο και μετά shake χωρίς πάγο μέχρι να σας πρηστούν τα χέρια σε επίπεδο Arnold Schwarzenegger στον εξολοθρευτή Νο2. Ρίχνουμε το cocktailσε ποτήρι Collins με πάγο και απογεμίζουμε με φρέσκια παγωμένη σόδα μέχρι ο αφρός του να φτάσει τουλάχιστον 4 εκατοστά πάνω από το χείλος του ποτηριού.
Σε περίπτωση που είστε vegan,vegetarian ή πολέμιοι της χρήσης ωμού ασπραδιού, μπορείτε να το αντικαταστήσετε επάξια με πολλά νέα υλικά όπως το aquafaba ή τα foam bitters ή για τους πιο επαγγελματίες με σιρόπια μεθυλοκιταρίνης, ξανθάνης και άλλα υποκατάστατα. Να είστε σίγουροι πάντως πως το αποτέλεσμα είναι άκρως δροσιστικό και επικίνδυνα εθιστικό…
Απολαύστε υπεύθυνα και πάντα με παρέα!
Στην υγειά μας…
