Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε μήνες από τότε που η τεχνητή νοημοσύνη μπήκε με ένταση στον δημόσιο χώρο. Αν και ο χρόνος που έχει περάσει είναι ελάχιστος, το φαινόμενο της φρενίτιδας έχει ήδη αρχίσει να κάνει ορατή την εμφάνισή του. Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας την αντιμετωπίζει με περιέργεια και με το δέος που προκαλεί η άγνοια. Ελάχιστοι όμως δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι αυτό το καινούργιο κοσκινάκι είναι ένα δίκοπο μαχαίρι και μάλιστα τόσο κοφτερό, που οι πιθανότητες να καρατομηθεί από αυτό η ανθρωπότητα δεν είναι αμελητέες.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει την γνωστή ρήση «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Δυστυχώς, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Όλες οι μεγάλες εφευρέσεις και οι ανακαλύψεις από την αρχή της βιομηχανικής επανάστασης συνοδεύτηκαν από παχιά λόγια και ελπίδες ότι θα απελευθερώσουν τον άνθρωπο, θα του εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή και περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Τι πραγματοποιήθηκε από όλα αυτά; Απλώς τίποτα.
Η τιθάσευση του ατμού δημιούργησε μια τεράστια εργατική τάξη που δούλευε για ένα κομμάτι ψωμί, έστειλε ανθρώπους στα έγκατα της γης (στα ανθρακωρυχεία), χιλιάδες εργάτες και άλλες τόσες εργάτριες έζησαν μια ζωή μπροστά από μία μηχανή και όλα αυτά φυσικά προς όφελος μιας αστικής τάξης και μεγιστάνων του πλούτου, οι οποίοι αντικατέστησαν την υπάρχουσα αριστοκρατία. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με την ατομική ενέργεια. Υποτίθεται ότι θα άνοιγε έναν νέο δρόμο προς την ευημερία και την πνευματική/πολιτιστική ολοκλήρωση. Τελικά, το πρώτο πράγμα που είδε η ανθρωπότητα ήταν δύο ατομικές βόμβες και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.
Σήμερα όλοι μιλάνε για την τεχνητή νοημοσύνη και αυτοί οι οποίοι θα επωφεληθούν από αυτή προσπαθούν σε όλους τους τόνους να πείσουν ότι είναι μία ακόμα μεγάλη ευκαιρία για την ανθρωπότητα, για την απελευθέρωση του ατόμου και για την κοινωνική ευτυχία. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά ισχύουν, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η τεχνολογική πρόοδος της ανθρωπότητας δεν κρύβει ποτέ κάτι κακό. Ο κανόνας είναι ότι υπάρχουμε για να ερευνούμε, να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο και να ανακαλύπτουμε πάντα κάτι καινούργιο που θα βοηθήσει στη ζωή μας. Το κακό είναι ότι στο τέλος της ημέρας όλες αυτές οι ανακαλύψεις έχουν στην συντριπτική πλειοψηφία τους διαχειριστές της χρήσης που προκύπτει από αυτές, ανθρώπους, όπως όλοι εμείς, που απλά είχαν την τύχη να φορέσουν τον μανδύα της εξουσίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το λυπηρό σε αυτή την περίπτωση είναι το «όπως εμείς», το οποίο σημαίνει ότι έχουν τα ίδια συμπλέγματα, τις ιδιες μικρότητες, την ίδια φιλαργυρία, την ίδια αδιαφορία για τον διπλανό τους και μοιάζουν σαν σταγόνες νερό με καθημερινούς ανθρώπους, που βλέπουμε κάθε μέρα και που χαρακτηρίζονται απο όλα όσα προανέφερα. Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει. Το θέμα είναι ότι αυτή τη φορά δε μιλάμε για κάρβουνα και για ατμό, μιλάμε για μηχανισμούς με IQ ψηλότερο από αυτό του εξυπνότερου άνθρωπου και με δυνατότητα αποθήκευσης γνώσεων, που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό μας. Το ερώτημα που μπαίνει είναι, ποιοι θα έχουν την εξουσία επί της ουσίας στον τομέα της ανθρώπινης αλλά και της τεχνητής νοημοσύνης, ποιοι θα ελέγχουν την επίδραση που θα έχει στην ανθρωπότητα και ποιοι θα διασφαλίσουν ότι στο τέλος ο άνθρωπος δεν θα μεταβληθεί σε έναν αχρείαστο δούλο, ο οποίος θα υπηρετεί τα συμφέροντα μίας ολιγαρχίας και (δεν θέλω να το σκεφτώ) ενδεχομένως μίας μηχανής και το ότι, αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει πάνω στη γη θα καθορίζεται απο κάποιο μηχανισμό, που θα βεβαιώνει ότι είναι χρήσιμο να ζει η ότι αντίθετα, πρέπει να αποσυρθεί από την κυκλοφορία.
Έχει λεχθεί επανειλημμένως ότι η επιστημονική φαντασία, είτε σαν λογοτεχνικό έργο είτε σαν κινηματογράφος είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο, είναι ο προπομπός αυτών που θα συμβούν στο μέλλον. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε τα βιβλία του Ιουλίου Βερν, να δείτε παλιά κινηματογραφικά έργα ή να θυμηθείτε το 1984 (Όργουελ) και θα με κατάλαβετε. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι σε μία αγράμματη κοινωνία ένας εγγράμματος αφέντης-μηχανή είναι ό,τι χειρότερο μπορούμε να περιμένουμε.
