Μετρά περίπου έναν χρόνο λειτουργίας κι όμως έχει γίνει αγαπημένο μας στέκι!
Αν με ρωτήσετε τον λόγο, θα σας πω ότι «Η ταβέρνα των φίλων», από την πρώτη στιγμή, με έκανε να νιώσω ότι διαφέρει από τις πρόσφατες αφίξεις γαστροταβερνών, καθώς μοιάζει σα να ήταν εκεί από πάντα…
Ο Γιάννης Μούσιος και ο Γιώργος Κοντορίζος έπιασαν τον παλμό της εποχής και ανέλαβαν μια ταβέρνα που λειτουργούσε από το 1958 και τη δούλεψαν δυο γενιές μιας οικογένειας. Ήταν σε όλους γνωστή για τα παϊδάκια της, αλλά για χρόνια έμεινε παρατημένη.
Μέχρι που οι δυο φίλοι συνεργάστηκαν και ανέλαβαν να την ανανεώσουν και να την εξελίξουν, δείχνοντας παράλληλα σεβασμό στο παρελθόν.
Ο Γιάννης στην κουζίνα, με προϋπηρεσία στις Σεϋχέλλες, στο Μεταξουργείο.
Ο Γιώργος – η ψυχή της σάλας – αφήνοντας τα χρηματοοικονομικά στη Ζυρίχη, επέστρεψε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με αυτό που αγαπούσε χρόνια, το κρασί. Σομελιέ στη Σπονδή και μετά στο VeriTable και μέλος της ομάδας του Mr. Vertigo.
Και να, που οι δυο τους αναβίωσαν την παλιά ταβέρνα στον Κολωνό. Διατήρησαν το όνομα της παλιάς ταβέρνας, καθώς και την ταμπέλα. Έκαναν παρεμβάσεις για να αναδείξουν τα στοιχεία που είχαν φθαρεί από το πέρασμα των χρόνων.
Το παλιό ψυγείο, που βρίσκεται μπροστά από την ανοιχτή κουζίνα, το συντήρησαν και το κράτησαν.
Κάποιοι πίνακες που κοσμούν τους τοίχους στο εσωτερικό, φτιάχτηκαν από έναν καλλιτέχνη – θαμώνα της ταβέρνας, που υπέγραφε ως Cristophe. R. – ο οποίος σύχναζε εκεί γιατί ήταν ερωτευμένος με μια Κολωνιώτισσα και πρότεινε στους παλιούς ιδιοκτήτες να φτιάξει κάποια έργα για τον χώρο τους, για να κερδίσει τα προς το ζην. Οι νέοι ιδιοκτήτες έμαθαν την ιστορία από τους γείτονες και φυσικά θέλησαν να κρατήσουν τα έργα του στον χώρο. Κρύβουν μια ιστορία που είναι κρίμα να χαθεί…
Κράτησαν κάποια από τα βαρέλια – παρόλο που δεν έχουν χύμα κρασί στο μαγαζί – και για ντεκόρ το βίντσι που τα ανεβοκατέβαζε στο υπόγειο κελάρι.
Αλλά ο Γιώργος έχει κάνει μια ωραία λίστα κρασιών Ελλήνων οινοποιών, πολύ προσιτή, καθώς οι ετικέτες του καταλόγου ξεκινούν από €19 και έχει κάποιες επιλογές και σε ποτήρι.
Όσο ο καιρός κρατά ακόμη, σερβίρουν περιμετρικά του μαγαζιού στο πεζοδρόμιο κάτω από την πέργκολα με το γιασεμί επί της Αλαμάνας, αλλά και επί της Άργους. Ο κύριος όμως χώρος που σερβίρουν, είναι το απέναντι οικόπεδο, το οποίο έχουν στρώσει με τσιμέντο, έχουν στολίσει τον φθαρμένο τοίχο με κορνιζαρισμένες φωτογραφίες με ελληνικά τοπία, μια μεγάλη τέντα και γλάστρες με μπέντζαμιν. Και σ’αυτό το σκηνικό, τρως ακούγοντας Χατζηδάκη! Και όχι μόνο… από τα ηχεία ακούγονται Πάνος Γαβαλάς, Μαρία Δημητριάδη, ως Τσανακλίδου, Φριτζήλα και Κανά.
Το κοινό, ζευγάρια και παρέες από κάθε περιοχή της Αττικής και αρκετοί τουρίστες, οι οποίοι δεν έφτασαν καθόλου τυχαία στο εστιατόριο και μάλιστα, από την επαφή τους με τον Γιώργο, καταλαβαίνω ότι είναι πελάτες.
Τα τραπέζια τους στρωμένα με λινά τραπεζομάντηλα και η μονή σελίδα του μενού αλλάζει σχεδόν καθημερινά, καθώς κινούνται σε υλικά που θα βρουν φρέσκα στην αγορά. Τα πιάτα τους θυμίζουν γαστροκαφενεία που ξεκίνησαν από τη Θεσσαλονίκη και τα ζήλεψε η πρωτεύουσα, αλλά με κάποιες πινελιές που κάνουν τη διαφορά.
Την πρώτη ύλη ο Γιάννης την αναζητά στους καλύτερους προμηθευτές.
Τα άγρια μανιτάρια τα προμηθεύεται από τον πιστοποιημένο τροφοσυλλέκτη Γιώργο Μάντικα, που γυρνάει όλο τον χρόνο κάθε γωνιά της Ελλάδος σε αναζήτηση μανιταριών.
Τα κρεατικά έρχονται από τη φάρμα του Σάμπλου στην Κίμωλο, χοιρινά προμηθεύονται από τον Βαβουράκη στην Κρήτη και τα ψάρια από την Εύβοια. Τα τυριά τους είναι από το παντοπωλείο «οι Συμπέθεροι» στα Εξάρχεια.Όσο για το φοβερό ζυμωτό ψωμί τους, υπεύθυνη είναι η κα. Ουρανία από τον φούρνο του Βαγγέλη Γαβριηλίδη, στα 50 μέτρα απόσταση από την ταβέρνα. Μαμά και γιος συνεχίζουν την παράδοση χρόνων, που βρήκαν από τον παππού (πατέρα της κας. Ουρανίας). Ζυμώνουν ψωμί στο χέρι και η Πειραιώτισσα μαμά παινεύεται και για τις φοβερές πίτες της. Περάστε από τον φούρνο αν πάτε στην «Ταβέρνα των Φίλων» και στη γωνία της Αλαμάνας, ρίξτε μια ματιά προς τα κάτω. Θα εκπλαγείτε καθώς η Ακρόπολη ξεπροβάλλει με μια άλλη όψη από κείνη την περιοχή! Και περνώντας στα πιάτα, το γεύμα μας ξεκίνησε με πάστα από ροβίτσα (για όσους δεν τη γνωρίζετε, είναι ένα νοστιμότατο όσπριο), που συνόδευσε το ζυμωτό ψωμί μας.
Η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα εξαιρετική σε συνδυασμό με βαρελίσια φέτα και λάδι βασιλικού.
Η ταραμοσαλάτα συνδυάστηκε με ζωχούς που ήταν al dente και κρατούσαν το πράσινο χρώμα τους
.Η συνέχεια με μια ιδιαίτερη αγγουροντομάτα στα κάρβουνα, με κρεμμύδι τουρσί, ελιές και ξινοτύρι Κιμώλου. 
Θυμάμαι σε μια επίσκεψή μου τον Μάη, ένα πιάτο που μου έχει μείνει, είναι τα αμπελοφάσουλα στα κάρβουνα με γαλοτύρι και βερύκοκα, καθώς επίσης και μια μελιτζάνα στα κάρβουνα με λαδόξυδο τομάτας και αμύγδαλο.
Αχ και κείνη η πεσκανδρίτσα από την Κίμωλο με σπιτική μανέστρα σε ζωμό γαρίδας…. Ήταν πολύ δυνατό πιάτο.
Μου έκανε κλικ από το μενού το χθεσινό και ένας ωμός ροφός, που ο chef τον συνδύασε με ρόδι και γλυστρίδα.
Οι παπαρδέλες που είχαν βράσει σε ζωμό από κοτόπουλο, σε συνδυασμό με τα άγρια μανιτάρια και το πρόβειο κεφαλοτύρι, είναι ένα πολύ νόστιμο πιάτο.
Το πικάντικο χοιρινό λουκάνικο την άνοιξη το είχαν με τσιγαριαστά χόρτα. Χθες το συνδύασαν με φακές και μουστάρδα μούστου.
Τα παϊδάκια κόκκορα στα κάρβουνα, σκέτος πειρασμός! Συνδυάστηκαν με λαδερές μπάμιες. Θυμάμαι ότι πάντα στο σπίτι, για να φάμε τις μπάμιες, τις συνδύαζα με κοτόπουλο.
Έλειπε από τον κατάλογο ένα πιάτο που σίγουρα θα επέλεγα. Το λευκό γιουβέτσι με τη μοσχαρίσια στηθοπλευρά! Ελπίζω την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ την «Ταβέρνα των Φίλων» να το βρω στο μενού.
Το δείπνο έκλεισε με ένα γλυκό ημέρας. Αχλάδι που είχε βράσει σε γλυκιά μαυροδάφνη με custard cream.
Βέβαια, θυμάμαι ακόμη μια φοβερή pavlova με φράουλες, που είχα δοκιμάσει την άνοιξη.
Τη φτιάχνουν με μπεζέδες που προμηθεύονται από κοντινό ζαχαροπλαστείο, και είναι προς τιμή τους που ό,τι δεν είναι φτιαγμένο στο εστιατόριο, δεν το οικειοποιούνται.
Η «Ταβέρνα των Φίλων» είναι ένα εστιατόριο, στο οποίο έχω πολλούς λόγους να επιστρέφω πάντα!
