Το δέος που προκαλεί η θέα της Ακρόπολης, την οποία προσφέρουν λίγα τυχερά εστιατόρια της Αθήνας, είναι τέτοιο, που μπορεί να αποπροσανατολίσει το ενδιαφέρον των θαμώνων από τη γαστρονομική πρόταση του χώρου στον οποίο βρίσκονται. Στο Sense, στο όμορφο rooftop του ξενοδοχείου Athens Was, τα πιάτα του σεφ Αλέξανδρου Χαραλαμπόπουλου δεν επιτρέπουν να συμβεί κάτι τέτοιο.
Παλιότερα η ξενοδοχειακή εστίαση ήταν κατά κανόνα χαμηλής ποιότητας. Οι οικονομίες κλίμακος και η έλλειψη του τρίπτυχου Παιδεία-Τόλμη-Φαντασία κρατούσαν τα ξενοδοχειακά εστιατόρια δέσμια της μετριότητας. Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει προς το καλύτερο, με αρκετούς επιχειρηματίες να αντιλαμβάνονται τις ανάγκες του κοινού στο οποίο απευθύνονται και να δημιουργούν εστιατόρια με fine dining προσανατολισμό. Η τάση μάλιστα, σε πολλές από αυτές τις προτάσεις, είναι να προτείνουν πιάτα που έχουν σαν βάση την ελληνική γαστρονομική παράδοση με τη χρήση ανάλογων υλικών και τεχνικών.
Μια τέτοια προσέγγιση όμως, ενέχει κάποιο ρίσκο, καθώς οι ουρανίσκοι των τουριστών που έρχονται από τα πέρατα του κόσμου δεν είναι εξοικειωμένοι με το ελληνικό γευστικό σύμπαν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αρκετοί από αυτούς, οι λιγότερο «περιπετειώδεις», ας πούμε, να αποφεύγουν τις άγνωστες λέξεις των μενού των εστιατορίων αυτών και να αναζητούν πιο αναγνωρίσιμες και οικείες λύσεις, σε εστιατόρια με ευανάγνωστο, κυρίως διεθνή προσανατολισμό.
Το Ανανεωμένο Μενού του Sense από τον Σεφ Αλέξανδρο Χαραλαμπόπουλο.
Σε πείσμα αυτού του κινδύνου, αλλά με μια εμφανή τάση «διόρθωσης» σε σχέση με τα περυσινά πιάτα, κινείται το φετινό μενού του Sense, που διατηρεί αρκετά στοιχεία ελληνικότητας, προτείνοντας όμως παράλληλα και πιάτα πιο απελευθερωμένα από τα δεσμά αυτής της απολυτότητας. Το μενού βέβαια, επιμελήθηκε για ακόμη μία χρονιά, ο πολύ ικανός σεφ Αλέξανδρος Χαραλαμπόπουλος και η ομάδα του. Στους επισκέπτες, κατά κύριο λόγο ξένους τουρίστες, προτείνονται δύο μενού, ένα πρωτεϊνούχο (Μύησις) και ένα vegetarian (Εποπτεία), που όμως μοιράζονται κάποια κοινά πιάτα και υλικά. Τα μενού προτείνονται με ανάλογο wine pairing που κινείται μεταξύ ελληνικού και διεθνούς αμπελώνα.
Και τα δύο menu είναι εμπνευσμένα από τα Ελευσίνια Μυστήρια και κάθε πιάτο συνοδεύεται από μια αφήγηση, που σκοπό έχει να προσδώσει τη θεατρικότητα που θα μετατρέψει τη γαστρονομική εμπειρία σε ψυχαγωγία, με δόσεις αρχαίου μυστικισμού. Εμείς δοκιμάσαμε το πρωτεϊνούχο μενού «Μύησις», το οποίο έχει 8 στάδια συν τρία amuse bouche. 
Ξεχωρίσαμε το Χτένι με λάδι περγαμόντου, ταραμοσαλάτα και κοχύλι από σορμπέ ροδάκινο με πιπεριές χαλαπένιος, για τον τολμηρό συνδυασμό των υλικών που προκαλεί ιδιαίτερη γευστική ένταση. Το Ντάμπλινγκ γαρίδας έπλεε μέσα σε μια πολύ νόστιμη μπισκ γαρίδας, την οποία απογείωναν υγρές σφαίρες τυριού Σφέλλας από τη Μεσσηνία και δροσερό λάδι βασιλικού, δημιουργώντας ένα σύνολο – αναφορά στο σαγανάκι, που και ευφάνταστο ήταν, αλλά και νοστιμιά διέθετε. Πολύ γευστικό ήταν και το Αρνί με μελιτζάνα κονφί, φύλλα cappuccino, νερό ψητής ντομάτας και λάδι βασιλικού. Το κρέας άψογα ψημένο, σε άρτια ισορροπία με το νερό ψητής ντομάτας που προσθέτει πόντους στο γευστικό σύνολο.
Η λίστα κρασιού κινείται σε ασφαλείς επιλογές από τον ελληνικό και τον διεθνή αμπελώνα, ενώ το wine pairing του μενού που δοκιμάσαμε, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Ιδιαίτερη μνεία στο καλά ρυθμισμένο team του σέρβις, που κινείται με άνεση στη σάλα, υπό την καθοδήγηση της έμπειρης Νατάσας Ιωάννου.
Το Sense του Χαραλαμπόπουλου είναι ένα εστιατόριο που δεν εφησυχάζει. Αναζητά, δοκιμάζει, μεταβάλλεται. Αν και μια τέτοια διαρκής δημιουργική κίνηση ενέχει τον κίνδυνο μιας λάθος στροφής, το εστιατόριο δείχνει να γνωρίζει καλά το δρόμο της γευστικότητας, προτείνοντας μια γαστρονομική εμπειρία αντάξια της έως τώρα πορείας του, αξίζοντας σίγουρα την επίσκεψή σας.
