Με έναν διακεκριμένο και έμπειρο σεφ επικεφαλής (Luca Piscazzi), το Pelagos αποτελεί ένα πολύτιμο κεφάλαιο για την ποιοτική γεύση στην Ελλάδα.
Ένας λόγος, για τον οποίο εκτιμώ το Pelagos του Four Seasons στη Βουλιαγμένη, είναι το γεγονός ότι είναι ένα από τα λίγα υψηλού επιπέδου εστιατόρια, που έχουν επιλέξει να υπηρετούν το αλά καρτ μενού και όχι ένα ακαταλαβίστικο για τους πολλούς (όπως ξέρετε η πλειοψηφία των πελατών κάθε άλλο παρά ειδικοί της γεύσης είναι) γευστικό σύνολο, που έρχεται στο τραπέζι σε μεζεδάκια μιας και κάτι μπουκιάς, που, ακόμα κι εμείς που κάνουμε τη δουλειά του αξιολογητή, πάρα πολύ συχνά δεν προλαβαίνουμε να εμπεδώσουμε και να μπούμε στις λεπτομέρειες, που συχνά παίζουν καθοριστικό ρόλο στη γευστική ποιότητα του πιάτου που δοκιμάζουμε.
Για να πω την αλήθεια μου, τον Luca Piscazzi δεν είχε τύχει να τον συναντήσω πριν έρθει στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά, δοκίμασα την κουζίνα του αρκετά νωρίς (μόλις μερικούς μήνες μετά την άφιξή του) κυρίως επειδή θεωρώ ότι η Pergola στη Ρώμη είναι σχολείο και έχει σχεδόν πάντα αξιοσημείωτα ικανό προσωπικό στην κουζίνα, και επίσης γιατί είμαι fan και βρίσκω πάντα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τις προτάσεις της Anne Sophie Pic.Αναφερόμενος στο εστιατόριο, θα πω ότι το Pelagos δεν έχει ούτε κατ’ ελάχιστον χαρακτηριστικά που επιτρέπουν τη χρήση του προσδιοριστικού bistro, για οποιονδήποτε λόγο κι αν γίνεται αυτό. Επίσης, δεν πιστεύω ότι το Pelagos είναι ένας χώρος γεύσης, η παρουσίαση του οποίου μπορεί να ξεκινάει από τα 3-4 κοκτέιλ που προτείνει.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το Pelagos είναι ένα γαστρονομικό εστιατόριο αναμφίσβητητα υψηλού επιπέδου, το οποίο προτείνει αξιοσημείωτες γεύσεις με τη λογική του μενού αλα καρτ, κάτι το οποίο έχει το μεγάλο πλεονέκτημα για τον πελάτη να λειτουργεί εκπαιδευτικά και να του επιτραπεί να αντιληφθεί τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε αυτό το οποίο αποκαλείται υψηλή γαστρονομία σε σύγκριση με το καλό (σε κοσμικό συνήθως περιτύλιγμα) φαγητό.Σε ό,τι αφορά τον χώρο δε νομίζω ότι έχω να πω πολλά πράγματα. Η αίθουσα έχει όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα ξενοδοχείο πολυτελείας, το περιβάλλον είναι άνετο, το service εξαιρετικό και επιπλέον, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που ο καιρός το επιτρέπει και οι βεράντες είναι ανοιχτές, το Pelagos είναι place to be.
Ας πούμε όμως και μερικά πράγματα για τη γεύση. Καταρχήν λοιπόν, το Pelagos προτείνει ένα μενού κάθε άλλο παρά κραυγαλέο σε επίπεδο αριθμού πιάτων. Πέντε πρώτα, πέντε κύρια και τέσσερα επιδόρπια αποτελούν ένα σύνολο, το οποίο ταιριάζει απόλυτα με το φορτίο δουλειάς που επιβάλλει στην κουζίνα η ποιότητα των προτάσεων. Προφανώς, δοκίμασα 5-6 διαφορετικά πιάτα και δε νομίζω ότι το ζητούμενο είναι ένα αναλυτικό δελτίο για το καθένα από αυτά. Αυτό που είναι σημαντικό είναι πρώτον, το γεγονός ότι κανένα από τα πιάτα που δοκίμασα δεν είχε τεχνικές αδυναμίες και γευστικά λάθη, που να έρχονται σε αντίθεση με τον όρο υψηλή γαστρονομία. Αντίθετα, υπήρχαν τρία πιάτα, τα οποία χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια επιβεβαιώνουν το ταλέντο του Piscazzi αλλά και το υψηλό γευστικό επίπεδο του χώρου.
Το πρώτο, το Mandarine, ήταν ένα κέλυφος μανταρινιού με μία μους από ζυμωμένο κριθάρι με νότες αχινού και μία γενναιόδωρη κουταλιά από χαβιάρι Oscietra στην κορυφή. Απλά εξαιρετικό.
Το δεύτερο ήταν μία πρόταση με βάση το φουαγκρά, το οποίο προσφέρεται σαν σάντουιτς έχοντας την μέση μια στρώση από ιταλικό μπλε τυρί και ένα top ζελέ φτιαγμένο από μία παραλλαγή Gluhwein. Σχολιάζοντάς το, θα έλεγα πρωτότυπο με πολύ καλά κοντράστ.
Άφησα για το τέλος την πεσκανδρίτσα σε στυλ οσομπούκο, μια πολύ έξυπνη και γευστική πρόταση με εξαιρετικά πρωτότυπη χρήση υλικών, όπως το περγαμόντο και η μαυρολαχανίδα (ένα είδος) σε μια εξαιρετικά πρωτότυπη συμμετοχή που αναδεικνύει το πιάτο. Μπορώ να πω ότι και μόνο για τα τρία αυτά πιάτα, όσοι ενδιαφέρονται για την πολύ καλή κουζίνα αξίζει τον κόπο να πάρουν τον δρόμο για τη Βουλιαγμένη. Φυσικά, παρά το γεγονός ότι η τιμή για ένα κανονικό μενού ξεπερνάει τα 100€, θα πω εγώ χωρίς περιστροφές ότι το Πέλαγος είναι μία εμπειρία που αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε έστω μία φορά.
