Το τραγούδι «Μισιρλού», που σημαίνει «Αιγύπτια», είναι ο τίτλος ενός ελληνικού ρεμπέτικου τραγουδιού, το οποίο ηχογραφήθηκε το 1925 στην Αμερική από τον Τίτο Δημητριάδη.
Όπως συνέβαινε σχεδόν με όλα τα πρώιμα ρεμπέτικα τραγούδια, ο αυθεντικός συνθέτης του τραγουδιού (πλανόδιος και αυτοδίδακτος μουσικός πανηγυριών) πιθανολογείται κάπου στο 1910 στη Σμύρνη, αλλά παρέμεινε άγνωστος. Έτσι, ο αρχηγός της κομπανίας, Μιχάλης Πατρινός, επικαρπώθηκε τα εύσημα για τη σύνθεση.
Στην αρχική του έκδοση, γύρω στο 1930, το κομμάτι πρωτογράφτηκε ως ζεϊμπέκικο, σε πιο αργό ρυθμό και διαφορετικό τόνο από τη σημερινή, «οριεντάλ» έκδοση, με την οποία έγινε γνωστό, ενώ το όνομα της κοπέλας του τίτλου προφερόταν από τον Μιχάλη Πατρινό «Μουσουρλού», με βαριά, αργόσυρτη, σμυρναίικη προφορά.
Δεν ξέρω πως ήρθε στη συνεργάτιδά του chef Ηλία Σκουλά, Κατερίνα Σαλαμούρα (η οποία μετά από χρόνια στις πολυεθνικές, αποφάσισε να αλλάξει πορεία) αστειευόμενη να του πει τη λέξη “Μουσουρλού”. Ε, δεν ήθελε και πολύ να στροφάρει το μυαλό του Ηλία Σκουλά και να γεννηθεί η ιδέα, ενός γαστροκαφενείου με αρώματα Ανατολής.
Για να σας βάλω όμως στο κλίμα, η σχέση μου με τη μαγειρική του Ηλία Σκουλά ξεκινά από παλιά… όταν ξεκίνησε με το “Food Mafia” στη Γλυφάδα και μετά στη Νέα Ερυθραία. Το απολάμβανα εκεί το φαγητό του, καθώς χρόνια πίσω πρωτολανσάρισε την υψηλή γαστρονομία ως street food. Επαναστατικό για την εποχή εκείνη.
Στη συνέχεια έκανε ένα pop up με το “Stay Hungry Bitch” (τι θυμάμαι…) και άλλο ένα με το “Food Mafia Sin City”, στη Βουκουρεστίου. Πέρασε κι ένα φεγγάρι από τον χώρο του “Yoleni’s Greek Gastronomy center” με το “Magna grecia Steak Bistro Rotisserie”. Δε νομίζω ότι πέρασε από κάπου και δε δοκίμασα τα extravagant πιάτα του. Ο Σκουλάς πάντα πειραματίζεται με τρελούς συνδυασμούς και σκαρφίζεται σενάρια πίσω από κάθε πιάτο. Δε σταματάει ποτέ να ψάχνεται και χάνεται σε μικρά παντοπωλεία του κέντρου, προς αναζήτηση πρώτης ύλης.
Νάτος λοιπόν και πάλι στη γαστρονομική σκηνή της πόλης, να μας συστήνει τη “Mousourlou” ως γαστροκαφενείο-κεμπαπτζίδικο, μιας και οι επιρροές είναι από την Πόλη. Καλωσορίζοντάς μας, έφτασε στο τραπέζι πελτές τομάτας με ελαιόλαδο και σε ένα πανεράκι, το περίφημο γεωργιανό ψωμάκι λαβάς από τον Άμπο, τον Γεωργιανό φούρναρη, που το φτιάχνει σε πέτρινο πηγάδι.
Η ταραμοσαλάτα του είναι φτιαγμένη στο γουδί για να φαίνεται ο κόκκος και να του θυμίζει αυτήν της μάνας του. Τις άλλες τις θεωρεί ψεύτικες. Χθες που μιλούσαμε μου ‘πε ότι σκέφτεται να προσθέσει και τομάτα, όπως την έφτιαχναν στη Σμύρνη.Τον τόνο τον φτιάχνει με μια εξαιρετική τεχνική, βάζοντάς τον σε άρμη. Τα μύδια πανέ, συνοδευόμενα με σκορδαλιά, με πήγαν σε άλλες εποχές.
Όσο για το ούρφα κεμπάπ, που αστειευόμενος ο chef δηλώνει ότι «το μέγεθος μετράει», το φτιάχνει με μια συνταγή που πήρε στα χέρια του το 2007 στην Κωνσταντινούπολη, από έναν μάστορα του κεμπάπ λίγο πριν φύγει από τη ζωή.
Σε κείνον, την είχε δώσει ένας Πέρσης μάστορας. Αυτό το πιάτο θέλει μια μικρή βελτίωση και, συζητώντας με τον chef, είχε ήδη εντοπίσει τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει για να το τελειοποιήσει. Αλλά είναι πολύ αρχή ακόμη και οι «παιδικές ασθένειες» θα περάσουν με τον καιρό. Ξεχώρισα από το μενού, τους τζιγεροσαρμάδες (συκωταριά με ρύζι, τυλιγμένη σε μπόλια).
Λίστα κρασιών επιλεγμένη από τον ίδιο τον chef, σε τιμές λίγο πάνω από της κάβας. Πελάτες από την περιοχή, αλλά και από πιο μακρινά προάστια. Μουσική, αν περιμένετε να ακούσετε παλιά ρεμπέτικα, δεν ξέρετε με ποιον έχετε μπλέξει… για τον Ηλία Σκουλά μιλάμε! Μπορεί να ακούσετε από Leonard Cohen μέχρι Μαρίκα Νίνου… και καπάκι ένα κομμάτι του Έλβις Πρίσλεϊ. Τι να κάνουμε; Τον Σκουλά ή τον αγαπάς γι’αυτό που είναι ή πας σε άλλο μαγαζί.
