Έλλείψει άρτου (αυτός μέσω ΟΠΕΚΕΠΕ κι άλλων γνωστών και πολυσυζητημένων μεθόδων κατευθύνεται στις τσέπες και τα πορτοφόλια των πατρικίων του κατεστημένου) το πόπολο διασκεδάζει την πείνα του με τα θεάματα. Το μοντέλο άλλωστε είναι γνωστό και πολυχρησιμοποιημένο απο την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του Κολοσσαίου. Μέχρι εδώ, όλα γνωστά και αναμενόμενα χωρίς καμιά έκπληξη. Ούτως ή άλλως, έτσι γίνεται πάντα. Υπάρχει όμως και κάτι, το οποίο δεν μπορώ να καταλάβω και το οποίο αφορά στο τελευταίο τηλεοπτικό υπερθέαμα (και το όνομα αυτού: Μουρτζούκου), το οποίο έχει ήδη αρχίσει να απασχολεί εδώ και μήνες το φιλοθεάμον κοινό. Αναφέρομαι ειδικά στην συντριπτική πλειοψηφία, εκείνη που διψάει για «έγκυρη και λεπτομερή ενημερωση» για ό,τι έχει σχέση με τη μιζέρια και τα σκοτεινά στοιχεία της κοινωνίας μας.
Για να μην κατηγορηθώ, θα σπεύσω να τονίσω ότι προφανώς σέβομαι το δικαίωμα του καθενός να επιλέγει τι τον ενδιαφέρει και τι θεωρεί απαραίτητο για την ενημέρωσή του και για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Απευθύνομαι όμως στους άλλους, τους λίγους (δε χρειάζεται να πω ποιοι είναι αυτοί) και ερωτώ. Αυτή τη γυναίκα την είδαμε πάμπολλες φορές να μιλάει στην τηλεόραση, είχαμε το χρόνο να προσέξουμε τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε, το βλέμμα της, τις κινήσεις της, και αρκετά άλλα. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν βρέθηκε κανένας δημοσιογράφος, ψυχολόγος, δικηγόρος, πολίτης με παιδεία ή οτιδήποτε άλλο να αναρωτηθεί δημοσίως αν η Μουρτζούκου είναι μία κλασσική εγκληματίας μητροκτόνος ή αν είναι ένα άτομο με βαριάς μορφής ψυχοπάθεια. Μια ύπαρξη που, πριν τη στείλουμε στον ανακριτή, στον εισαγγελέα, στο δικαστήριο και στη φυλακή θα έπρεπε κάποιοι σοβαροί ειδικοί να πάρουν τη σκυτάλη και να γνωματεύσουν αν η συγκεκριμένη είναι για τα σίδερα της φυλακής ή μήπως της ταιριάζουν περισσότερο τα κάγκελα και οι υπηρεσίες ενός ψυχιατρείου. Νομίζω ότι όποιος έχει δει την Μουρτζούκου έστω και μία φορά στην τηλεόραση θα πρέπει να το σκέφτηκε και θα συμφωνήσει μαζί μου. Μπορεί όμως και όχι. Στον 21ο αιώνα ζούμε.
