Λίγο πριν το τέλος της Σοφούλη, πριν συναντήσεις τα παλιά θερινά ανάκτορα, συναντάς στο αριστερό σου χέρι το Marrone. Χτισμένο γωνιακά και σε ανοιχτωσιά, αγναντεύει στο βάθος τον Θερμαϊκό.
Ντυμένο σε σκούρα χρώματα, με τζαμαρία να καλύπτει όλη την πρόσοψή του, σαν να θέλει να βοηθήσει τον επισκέπτη να αισθανθεί πιο κοντά στη θάλασσα και τη θέα που προσφέρει η χαρισματική περιοχή στο Καραμπουρνάκι.
Η ομάδα του Δημήτρη και Παντελή Καφέ, του Σπύρου Βάλλα και του patron chef Κωνσταντίνου Σλαμπάκη, έχει δημιουργήσει έναν χώρο πολυτελή και μοντέρνο, όπου το σκουρόχρωμο μάρμαρο στο τραπέζι εναλλάσσεται με το χρωματιστό βελούδο στους καναπέδες με κάποιες νότες ξύλου. Παρόλο που έχω επισκεφτεί και μεσημέρι το μαγαζί, προτιμώ τον ατμοσφαιρικό αέρα και χαρακτήρα που αποκτά το βράδυ, που ο φωτισμός χαμηλώνει και θαρρείς πως εναρμονίζεται με το εξωτερικό περιβάλλον, με το οποίο έχεις άμεση επαφή λόγω της εγγύτητας που προσφέρει η τζαμαρία. Σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητο το wine room στο βάθος του εστιατορίου, όπου ωριμάζουν κάποια premium -ερυθρά κατά βάση- κρασιά πέραν από τις επιλογές που υπάρχουν στη σχετική λίστα. Δίπλα στη κουζίνα, υπάρχει και το μπαρ, το οποίο έχει τη δυνατότητα προετοιμασίας κοκτέιλ για να ξεκινήσεις ή να τελειώσεις το γεύμα σου. 
Ο κόσμος που συχνάζει στο Marrone έχει μεγάλο ηλικιακό εύρος: από οικογένειες με παιδιά τα Σαββατοκύριακα μεσημέρι, μέχρι νεαρά ζευγάρια τις καθημερινές τα βράδια και παρέες μεγαλύτερων ενηλίκων. Ο χώρος και το ύφος του, είναι επίσης ιδανικά για ένα επαγγελματικό δείπνο. Το σέρβις είναι άψογο, ευγενικό και φιλικό με πολύ προσεχτικές κινήσεις. 
Το μενού ομολογώ πως αρχικά αποτελεί έκπληξη καθώς θα περίμενε κάποιος-βάσει και της τοποθεσίας- πως το εστιατόριο θα σερβίρει μόνο ψάρι, ωστόσο υπάρχουν πολλές επιλογές με βάση το κρέας, τόσο σε μαγειρευτή εκδοχή, όπως η σφαίρα μουσακά με κιμά black angus ή η φωλιά πατάτας με αυγό, μοσχαρίσια ουρά και τρούφα στα ορεκτικά, όσο και σε μοσχαρίσιες κοπές. Ακόμα και στις ωμές παρασκευές, εκτός από πολλές επιλογές σε ψάρι ημέρας, υπάρχουν και οι επιλογές σε καρπάτσιο και ταρτάρ από μοσχάρι black angus. Στα κυρίως πιάτα από κρέας, ξεχώρισα την χοιρινή κοτολέτα με πουρέ από καρότο και σάλτσα κρασιού. Σε ό,τι αφορά τα πιάτα από ψάρι, έχω ξεχωρίσει στο παρελθόν το ταρτάρ με ελληνικό καβούρι και γαρίδα κοιλάδας με κουμ-κουάτ και βασιλικό, το οποίο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πιάτο που παίζει με την ωραία ισορροπημένη φύση του κουμ-κουάτ ανάμεσα σε οξύτητα και γλυκύτητα αλλά και το υποδειγματικά δεμένο και έντονα αρωματικό και γευστικό χυλωμένο κριθαρότο με γαρίδες και φύλλα βασιλικού. 
Στην τελευταία μου επίσκεψη το καλωσόρισμα ήταν μια ζεστή ψαρόσουπα από λαυράκι και σφυρίδα μαγειρεμένη με αγιορείτικο τρόπο, πηχτή και λεμονάτη όσο πρέπει, με το ψάρι καλοβρασμένο και τα καροτάκια και τις πατάτες να έχουν ρουφήξει όλο τον ζωμό των ψαριών. Εξαιρετικός με πλούσια κρεμώδη υφή και γεύση ο ταραμάς με τριμμένο αυγοτάραχο ενώ η ψητή σουπιά στη σχάρα ήταν τραγανή και άριστα ψημένη πάνω σε μια μους από φέτα που την «έντυσε» ωραία δίνοντας μια απαραίτητη λιπαρότητα, σερβιρισμένη με σωταρισμένα φύλλα από σπανάκι. Παραγγείλαμε δύο ωμές παρασκευές ψαριού: σφυρίδα και μπαρμπούνι καρπάτσιο. Η σφυρίδα ήταν λεπτοκομμένη όσο πρέπει και ο αρωματισμένος ανθός αλατιού έδωσε πολυπλοκότητα μαζί με τον χυμό εσπεριδοειδών στον οποίο είχε μαριναριστεί. Το μπαρμπούνι καρπάτσιο ήταν ολόφρεσκο, ωστόσο προσωπικά βρήκα παραπάνω λεμόνι από ό,τι θα ήθελα, το οποίο κάλυψε σε μεγάλο βαθμό την γνωστή και τόσο επιθυμητή γλυκιά γεύση που έχει το μπαρμπούνι, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί λάθος αλλά περισσότερο προσωπική προτίμηση.
Τα κεφτεδάκια από ροφό που έφτασαν μετά, ήταν ένα από τα πιο καλά πιάτα από ψάρι, που έχω δοκιμάσει τον τελευταίο καιρό. Ψημένα στο τηγάνι και όχι με πολύ λάδι για να κρατήσουν την υγρασία τους χωρίς παράλληλα να αλλοιωθεί η γεύση του ροφού, με τραγανή κρούστα και με ζουμερή σάρκα από το καλύτερο πετρόψαρο που μπορείς να φας -πάντα κατά την γνώμη μου. Για το τέλος, λόγω και της κρύας ημέρας προτιμήσαμε μια αχνιστή σφυρίδα με ολόκληρες πατάτες, βρασμένα σε αγιορείτικο ζωμό με σέλινο και μαϊντανό. Η λιπαρή σφυρίδα ρούφηξε υπέροχα τον αρωματικό ζωμό με την προσθήκη του λεμονιού με αποτέλεσμα να φτάσει στο πιάτο μας χυμώδης και γευστική.
Στα γλυκά, η σφαίρα σοκολάτας με γέμιση αλμυρής καραμέλας γαρνιρισμένη με σμέουρα, βατόμουρα και βρώσιμα λουλούδια, επιβεβαίωσε τον άτυπο άγραφο κανόνα που θέλει τα εστιατόρια να φτιάχνουν νοστιμότερα γλυκά από τα περισσότερα ζαχαροπλαστεία. 
Γνωρίζω τον chef Κωνσταντίνο Σλαμπάκη από τα πρώτα του μαγειρικά βήματα, όταν δούλευε σε συνοικιακά μαγαζιά (χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία αυτών). Ήρεμος και μεθοδικός, εμμονικός με την λεπτομέρεια και την αναζήτηση της ποιότητας σε κάθε πιάτο, θεωρώ πως στο Marrone διανύει την πιο ώριμη και καλύτερή του περίοδο, καθώς έχει αφενός όλο τον χρόνο και τα εφόδια να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και αφετέρου τον πολυτελή ωραίο χώρο με την χαρισματική τοποθεσία. Στο παρελθόν έχω φάει πολύ καλά και αρκετές φορές από τα χέρια του – όπως και στην τελευταία μου επίσκεψη που περιέγραψα παραπάνω. Επειδή γνωρίζω όμως την πορεία του και τον παρακολουθώ χρόνια, ομολογώ πως ακόμα και αν έβρισκα λάθη, δεν θα μπορούσαν πιθανότατα ούτε να αλλάξουν την άποψη μου για αυτόν, ούτε και την ποιότητα που δίνει στο Marrone.
