Πριν λίγο καιρό, είχα μια συζήτηση με έναν φίλο που δραστηριοποιείται στα δυτικά πέριξ της Θεσσαλονίκης, και μου μίλησε για ένα cafe bar restaurant στο κέντρο της Χαλάστρας, το οποίο -κατά τα λεγόμενά του- προσφέρει πολύ καλά κοκτέιλ και φαγητό, σε βαθμό που σίγουρα δεν περιμένεις να συναντήσεις στην συγκεκριμένη περιοχή. Αποφάσισα λοιπόν ένα βραδάκι καθημερινής να πάω στο La Piazza για να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια.
Φτάνοντας, το μαγαζί εξωτερικά σίγουρα δεν σε προδιαθέτει για αυτό που θα αντικρίσεις στο εσωτερικό του, το οποίο δεν είναι άλλο από ένα ιδιοσυγκρασιακό σαλόνι βικτωριανού στυλ και χαρακτήρα, όπου το κάθε κομμάτι επίπλωσης, από τα τραπέζια μέχρι τα χαλιά, είναι μελετημένο προσεκτικά. Παλιά ξύλινα τραπέζια αναπαλαιωμένα και λουστραρισμένα, σκαλιστές καρέκλες εποχής, κεντητά στο χέρι τραπεζομάντιλα, καναπέδες εποχής με βελούδινη πλάτη, κ.α. Ακόμα και τα περιποιημένα ξύλινα κουφώματα προέρχονται από ένα παλιό νεοκλασικό σπίτι στην Πλάκα, από όπου ο ιδιοκτήτης Βαγγέλης Τσιαούσης τα αγόρασε και τα τοποθέτησε ως μια επιπλέον προσεγμένη πινελιά. Η ατμόσφαιρα είναι ζεστή και φιλόξενη, καθώς συνειρμικά το συγκεκριμένο στυλ διακόσμησης παραπέμπει στο παλιό καλό σαλόνι της γιαγιάς ή της μαμάς μας και μάς θυμίζει την οικεία θαλπωρή εκείνου του σπιτιού. Το ατμοσφαιρικό μπαρ είναι η πιο προβεβλημένη γωνία, που κλέβει τις εντυπώσεις με τον επιμελώς μεταποιημένο διάκοσμό του, τους κρυφούς φωτισμούς και τα πολυάριθμα premium ποτά και αποστάγματα που αναπαύονται στα ράφια του.
Πίσω από τη μπάρα, ο ιδιοκτήτης Βαγγέλης Τσιαούσης ξεδιπλώνει το ταλέντο του στα κοκτέιλ, με μια εποχική λίστα που αλλάζει 3-4 φορές τον χρόνο και περιλαμβάνει ευφάνταστες παραλλαγές από κλασσικά κοκτέιλ, αλλά και δικές του συνταγές. Καλοντυμένος και σικάτος, ανεπιτήδευτα χαμογελαστός και ευγενικός, δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις πως είναι ο ιθύνων νους που έστησε τη διακόσμηση του μαγαζιού. Οι συνταγές του είναι πρωτότυπες και ευφάνταστες, τόσο στα υλικά όσο και στα ονόματα, μιας και δεν γίνεται να μην πέσει το μάτι σου στο «Dracumel’ s Bad Day» ή στο «Stockholm Syndrom»
. H λίστα περιλαμβάνει επίσης ευρηματικές παραλλαγές από γνωστά κοκτέιλ, ενώ υπάρχει ειδική αφιέρωση στη λίστα, με παραλλαγές negroni για τους λάτρεις του είδους. Ενώ επεξεργαζόμουν τον μεγάλο -είναι η αλήθεια- κατάλογο φαγητού, ξεκίνησα με ένα εξαιρετικό κοκτέιλ, παραλλαγή του αγαπημένου Manhattan, που ονομάζεται «Μούχρωμα στο Manhattan» με bourbon, carpano, φράουλα, ένα blend από bitters, ένα σιρόπι από βότανα βασισμένο στο θυμάρι και το δενδρολίβανο και ελαιόλαδο με εσπεριδοειδή και δενδρολίβανο. Αυτό που μου κέντρισε την προσοχή ήταν η προσθήκη του μαγειρεμένου ελαιόλαδου, το οποίο θεώρησα πως θα αλλοιώσει τις ισορροπίες, ωστόσο η δοκιμή με διέψευσε απόλυτα. Το κοκτέιλ ήταν απόλυτα ισορροπημένο, με ευδιάκριτα όλα τα αρώματα και γεύσεις, χωρίς η ελαιώδης υφή να γίνεται ενοχλητική, ενώ το ελαιόλαδο ήταν έξυπνα μαγειρεμένο σε χαμηλή θερμοκρασία για να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του, γεγονός που δείχνει έναν έξυπνο και εκπαιδευμένο παρασκευαστή.
Ο κατάλογος φαγητού ταιριάζει περισσότερο σε εστιατόριο παρά σε café bar restaurant καθώς περιλαμβάνει 18 πίτσες, 9 πιάτα με ζυμαρικά, 11 σαλάτες, πάνω από 15 ορεκτικά, ενώ στα κυρίως υπάρχουν πάνω από 20 επιλογές σε όλα τα κρεατικά, σε μαγειρευτές ή και ψητές συνταγές. Φυσικά, για όσους θέλουν απλά να συνοδεύσουν το ποτό τους, υπάρχουν και burgers αλλά και finger food, όπου με μια ματιά ξεχώρισα τα χοιρινά tacos, το Mexico ψαρονέφρι και τις φτερούγες κοτόπουλο με chili.
Δοκιμάσαμε μια καρμπονάρα, ένα μπουγιουρντί, ένα ψητό νουά με σάλτσα au jus, το κοτόπουλο με σάλτσα ροκ όπως το ονομάζουν, και μια πίτσα La Piazza. Η καρμπονάρα ήταν ουσιαστικά η κλασική μαμαδίστικη ελληνική παραλλαγή με κρέμα γάλακτος και μπέικον, νόστιμη και με την κρέμα σωστά δεμένη, αν και τα μακαρόνια ήταν παραπάνω βρασμένα απ’ ό,τι πρέπει. Το μπουγιουρντί με την προσθήκη κασεριού και με την καυτερή πιπεριά ήταν εξαιρετικό. Εκτός από ντομάτα, είχε προστεθεί πελτές ντομάτας του οποίου η γλύκα ήρθε σε ωραία ισορροπία με το καυτερό. Το μοσχαρίσιο νουά ήταν μαλακό, αν και θα μπορούσε να είναι ελαφρώς λιγότερο ψημένο ενώ η au jus ήταν γευστική, ωραία δεμένη και σβησμένη με κρασί.
Το κοτόπουλο με σάλτσα ροκ είναι ουσιαστικά ένα ενδιαφέρον πιάτο με φιλέτο κοτόπουλο μαγειρεμένο σε λευκό κρασί με ριγκατόνι, κρέμα γάλακτος, μανιτάρια και φύλλα παρμεζάνας, στα οποία προστίθεται η au jus από το κοτόπουλο. Το φιλέτο ήταν ωραία ψημένο και ζουμερό, με το κρασί να έχει δώσει ωραία γεύση, ενώ και η κρέμα γάλακτος ήταν καλοφτιαγμένη, με την σάλτσα να προσδίδει πολυπλοκότητα και να «ξεκουράζει» τη λιπαρή και κρεμώδη υφή της πρώτης. Η πίτσα είναι μια κατηγορία μόνη της καθώς χρησιμοποιείται ζύμη 24 ωρών, με το αποτέλεσμα να έρχεται μαλακή και λεπτή όσο πρέπει, με το σωστό ψήσιμο. 
Ωραία ιδέα και πολύ ισορροπημένο και το Mediterranean Negroni με τσάι από χαμομήλι και λουλουδάκια butterfly pea, που εκτός από το ιδιαίτερο χρώμα, έδωσαν μια επιπλέον αρωματική νότα και μια βοτανική γεύση που ταίριαξε ωραία στo bitter. Πολύ ωραία και η βοτανική επίγευση που έδωσε το χαμομήλι. Μιας και έπρεπε να οδηγήσω για την επιστροφή, 2 γουλιές από το «Dead man’s chest» ήταν αρκετές για να πειστώ ολοκληρωτικά για τις δημιουργικές ικανότητες του Βαγγέλη. Diplomatico ρούμι με ενισχυμένο οίνο pineau des charentes, σιρόπι σφενδάμου, χυμό λεμόνι και cordial rue berry με γαρνιτούρα από φρέσκα μούρα, δίνουν ένα δυνατό και έντονο κοκτέιλ το οποίο γλυκίζει όσο πρέπει, αφήνοντας ωραία επίγευση. 
Συμπερασματικά, το La Piazza είναι ένας πανέμορφος ζεστός χώρος με πιο vintage διάθεση, κατάλληλος για να περάσεις ποιοτικό χρόνο με φίλους, δοκιμάζοντας πολύ ωραία κοκτέιλ που θα συναντούσες άνετα και σε μπαρ μεγάλων αστικών κέντρων. Όσο ήμασταν στο μαγαζί, παρατήρησα πολλές παρέες και νεαρά ζευγάρια που παρήγγειλαν αρκετά διαφορετικά κοκτέιλ, γεγονός που φανερώνει μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο. Το φαγητό μπορεί να είναι λιγότερο ευφάνταστο και να κινείται σε πιο βατά μονοπάτια, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την τοποθεσία του αλλά και την φιλοσοφία του: ένα ζεστό σαλόνι που σε φιλοξενεί σαν να βρίσκεσαι σπίτι σου διασκεδάζοντας με την παρέα σου, με το φαγητό που θα έκανε η γιαγιά ή η μαμά μας. Αστοχίες και περιθώρια βελτίωσης σίγουρα υπάρχουν, αλλά όταν έφυγα στις 22:30 περίπου, το σαλόνι ήταν κατάμεστο και τα τραπέζια γεμάτα φαγητό, οπότε μάλλον η άποψή μου περιττεύει.
Στο κρίσιμο ερώτημα, αν αξίζει κάποιος να κάνει τα χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη πχ για να το επισκεφτεί ή να σταματήσει γυρνώντας από ταξίδι, η απάντησή μου είναι καταφατική.
