Κορακοφωλιές στη Βουλή και λάκκοι με δική μας υπογραφή
Ακούγεται συχνά και έχει εφαρμογή σε μύριες όσες περιπτώσεις. Προφανώς έχει εφαρμογή και στο χώρο της πολιτικής και τα παραδείγματα γι’ αυτό είναι άφθονα. Συχνά την ίδια στιγμή συμβαίνουν και τα δύο όπως τις ημέρες που πέρασαν. Τα κοράκια της Νέας Δημοκρατίας προφανώς και δεν θα έκαναν τίποτα που θα μπορούσαν να βλάψει «τα μάτια» δύο ομογάλακτων κορακιών εν προκειμένω του Αυγενάκη και του Βορίδη.
Την ίδια στιγμή τα κοράκια σύσσωμης της αντιπολίτευσης (ανεξάρτητα από το δίκαιο των θέσεων τους) αν και ήξεραν ότι τα νούμερα δεν τους βγαίνουν, έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να βγάλουν (στο μέλλον) τα μάτια τον κοράκων του κυβερνώντος κόμματος και να γίνουν βεζίρης στη θέση του βεζίρη.
Το έργο είναι γνωστό και το βλέπω να παίζεται το ίδιο και το ίδιο χωρίς καμιά παραλλαγή εδώ και πολλά χρόνια. Ας θυμηθούμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Θα παραλείψω την – αλήστου μνήμης – περίοδο 1965-1967 που κάποια βουλευτικά κοράκια με τη συμπεριφορά τους και την σύμπραξη τους με τα ανάκτορα έριξαν την χώρα στα χέρια της χούντας. Λίγο αργότερα, το σκάνδαλο με τα καλαμπόκια είχε αρκετές ομοιότητες με την σημερινή ιστορία του ΟΠΕΚΕΠΕ. Στη συνέχεια, τη φύση των κατοίκων του ναού της δημοκρατίας μας θύμισε η υπόθεση Παπαντωνίου, οι πλημμύρες στα Βίλια, η φωτιά στο Μάτι, το δυστύχημα στα Τέμπη, και τέλος τα τρέχοντα αυτές τις μέρες γεγονότα.
Είδατε εσείς κάποιον κόρακα σαν σε αυτές τις περιπτώσεις να χάνει τα μάτια του από τους άλλους κόρακες; Εγώ όχι. Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την κρούστα των μεγάλων σκανδάλων η δυσωδία είναι περισσότερο αφόρητη ακόμη και από την κόπρο του Αυγεία της καθημερινότητας.
Για να μην παρεξηγηθώ, θα πω ευθύς εξαρχής ότι τα εν λόγω κοράκια δεν είναι όλα μαύρα. Ορισμένα μάλιστα είναι άσπρα. Είναι όμως τόσα λίγα που είναι σα να μην υπάρχουν.
Ας σοβαρευτούμε όμως. Με αυτά που προανέφερα κάποιοι θα νομίζουν, θα φανταστούν ή θα πιστέψουν ότι ο οίκος της Δημοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία κορακοφωλιά που σκέφτεται και λειτουργεί μόνο υπέρ των συμφερόντων της, πίσω από τις πλάτες και εις βάρος όλων των άλλων (λευκών κοράκων) που βρίσκονται εκτός του συγκεκριμένου οίκου και παρακολουθούν τελείως αμέτοχοι τα τεκταινόμενα. Πλανάσθε πλάνη οικτρά. Θυμηθείτε μόνο ότι τους ενοίκους της αν – λόγω φωλιάς – (εσείς) εμείς τους διαλέξαμε ως τους άριστους μεταξύ ημών για να μας εκπροσωπούν. Το με τι κριτήρια το κάναμε, αφήστε το. Κάποιοι μας γυάλισαν επειδή ήταν αθλητές – είδωλα της μάζας των εκλεκτόρων, κάποιοι άλλοι επειδή ήταν γνωστοί ηθοποιοί και, τέλος, αρκετοί (οι περισσότεροι ίσως) επειδή γάβγιζαν αποτελεσματικά υπέρ αυτών που τους υπέδειξαν και τους βοήθησαν να εκλεγούν.
Για να μη σας κουράζω θα πω απλά το εξής: δεν καταλαβαίνω γιατί δυσανασχετούμε. Αφού εμείς σκάβουμε το λάκκο μας κι εμείς οι ίδιοι διαλέγουμε τους νεκροθάφτες που θα μας ρίξουν μέσα. Έχετε καμία εξήγηση;
