Ήταν λίγο μετά τα Χριστούγεννα, όταν αντιλήφθηκα την εκκίνηση του καφενείου Φοίνιξ, ενός καφενείου, όπως αυτοσυστήνεται, στα δυτικά προπύλαια της Θεσσαλονίκης, στην αναγεννημένη πλατεία των 12 Αποστόλων. 
Λίγο ο ντόρος από το νεανικό κοινό της πόλης και αρκετά περισσότερο η επιθυμία μου να δοκιμάσω την κουζίνα του, με οδήγησαν ένα χειμωνιάτικο βράδυ να περάσω για δεύτερη φορά την πόρτα του. Όπως και την πρώτη, έτσι και την δεύτερη φορά παρόλο το κρύο, τόσο ο εξωτερικός χώρος όσο και ο εσωτερικός ήταν ασφυκτικά γεμάτοι από νεολαία.
Το μαγαζί μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως καφενείο αλλά από άποψη διακόσμησης μάλλον το κατατάσσεις στην κατηγορία της γαστροταβέρνας. Ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων από το οποίο διατηρήθηκε μόνο το μωσαϊκό, προστέθηκαν βιομηχανικά στοιχεία και ξύλινα τραπεζοκαθίσματα που τεχνηέντως παραπέμπουν σε καφενείο. Ο χώρος είναι προσεγμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με την ανοιχτή μικρή κουζίνα να δεσπόζει με την φωτεινότητα και την καθαρότητά της στο βάθος, σε αντίθεση με το υπόλοιπο μαγαζί που είναι στο ημίφως, δημιουργώντας έτσι μια τυπική κατανυκτική ατμόσφαιρα καφενείου. 
Το μενού είναι μια μικρή μαζεμένη καρτέλα με προτάσεις από λίγα ορεκτικά, δύο σαλάτες και τρία κυρίως, που αποτελούνται από κρέας, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην ελληνική κουζίνα και σίγουρα εκ πρώτης άποψης δεν αποτελούν συνηθισμένα εδέσματα για καφενείο: λαχανίδα βραστή και περασμένη από μαντέμι, γίγαντες με κουμ κουάτ, τσακιστές πατάτες, ενώ καθημερινά εναλλάσσονται και διάφορα πιάτα ημέρας, όπως η γαρίδα με ζυμαρικό φουζίλι, ταραμάς, χταποδάκι, κ.ά. Η έκπληξη του επισκέπτη συνεχίζεται με την άφιξη των πιάτων, καθώς είναι πολύ προσεγμένα, ξεκινώντας από το καλαίσθητο πήλινο σερβίτσιο ως φυσικά το περιεχόμενο. Το ψωμί φτιάχνεται από τον φούρνο της γειτονιάς αποκλειστικά για το Φοίνιξ και σερβίρεται με αρωματικό βούτυρο μυρωδικών ενώ το βράδυ εκείνο, το συνόδευσε και το άιβαρ, μια νόστιμη παραλλαγή του γνωστού σέρβικου πιάτου βασισμένο στην πιπεριά φλωρίνης με λίγο καυτερό. 
Καιρό είχα να φάω τόσο καλή χειροποίητη τυροσαλάτα, πλούσια και με μπόλικη φέτα, σε σημείο που θα μπορούσα να συνεχίσω όλο μου το βράδυ μόνο με αυτήν. Δοκίμασα και τις δύο εκδοχές πατάτας: τις τσακιστές, που ήταν ψημένες όπως πρέπει αλλά και την παραδοσιακή βραστή, που σερβίρεται λεμονάτη με βότανα και γλυκό μπούκοβο, δημιουργώντας ωραίες αντιθέσεις και ένταση στον ουρανίσκο. Οι γίγαντες με το κουμ κουάτ είναι ένα πιάτο που σίγουρα δεν πρέπει να αγνοήσεις ενώ ο μάγειρας έχει προσέξει πολύ την πρώτη ύλη βράζοντάς την πρώτα και έπειτα περνώντας την από φούρνο για το τελείωμα. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο συνδυασμός της ντομάτας με την γλύκα του κουμ-κουάτ και το καλομαγειρεμένο φασόλι. Το λεμονάτο μπούτι κοτόπουλο που σερβίρεται με αρωματικό βούτυρο, ψήνεται πρώτα στον φούρνο και μετά περνάει από μαντεμένιο τηγάνι, ήταν για μένα το χάι-λάιτ του τραπεζιού καθώς ήταν ένα πιάτο βαθιάς νοστιμιάς. Ωραία και η τηγανιά του βοσκού, που μαριναρίστηκε έξυπνα με γιαούρτι και αφέθηκε να καραμελώσει στο τηγάνι διατηρώντας την υγρασία της. Το φουζίλι με την γαρίδα ήταν λίγο παραπάνω αλμυρό από ό,τι έπρεπε ενώ βρήκα το λουκάνικο λίγο παραπάνω ψημένο από όσο θα ήθελα.
Σε γενικές γραμμές, το φαγητό είναι βγαλμένο από την καθημερινότητά μας, αλλά ο μάγειρας Ανδρέας Μιχαήλ αρέσκεται να δίνει μια πιο δημιουργική και παιχνιδιάρικη διάσταση, φανερώνοντας τις ανησυχίες του. Αποτέλεσμα αυτού, είναι πιάτα προσεγμένα που δίνουν στο μαγαζί μια δική του, ιδιαίτερη ταυτότητα.
Η δημιουργός και ψυχή του καφενείου Φοίνιξ, η δραστήρια και ενθουσιώδης Δανάη Κυριακού έχει δημιουργήσει μια μικρή λίστα κρασιών αποκλειστικά ελάχιστης παρέμβασης, ενώ μπορεί κάποιος να συνοδεύσει το γεύμα του με μια μπύρα ή κάποιο από τα πολλά τσίπουρα που έχει το μαγαζί. Προσωπικά, από ένα μέρος με τόσο προσεγμένο φαγητό που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, θα ήθελα να δω μια λίστα κρασιών περισσότερο εμπλουτισμένη και με κρασιά όχι αποκλειστικά ελαχίστων παρεμβάσεων, μιας και το επιβάλλει η κουζίνα του. 
Συμπερασματικά, το Φοίνιξ είναι κατά τη γνώμη μου μια πρόταση που ταιριάζει γάντι στη Θεσσαλονίκη, που «πεινάει» για καλό ποιοτικό φαγητό και καινούριες προτάσεις γαστροταβέρνας, αφού άλλωστε η πόλη αποτελεί και την κοιτίδα τέτοιων μαγαζιών. Το Φοίνιξ μοιάζει απόλυτα αφομοιωμένο και ταιριαστό με τη γειτονιά, φανερώνοντας μια πανέξυπνη επιχειρηματική κίνηση, που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την αύρα της περιοχής και δημιουργεί σιγά σιγά το δικό του ρεύμα. Βέβαια, τίποτα από αυτά δεν θα συνέβαινε χωρίς το καλό, νόστιμο και προσεγμένο φαγητό του, που αποτελεί και το βασικό όπλο στη φαρέτρα του. Περιθώρια για βελτιώσεις σίγουρα υπάρχουν, αλλά ας μην ξεχνάμε πως βρίσκεται ακόμα στη αρχή.
