Μια κουβέντα για το bartending σήμερα, την αυθεντικότητα, τη σημασία της μπαρ κοινότητας και την ιστορία πίσω από το “μυρμήγκι”
Καφές, κουβέντα και μια βεράντα γεμάτη ιδέες. Κάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα μου με τον Κώστα Γκιώνη, έναν άνθρωπο που γνωρίζω χρόνια πλέον, από την πρώτη μας γνωριμία με αυτόν πίσω από την μπάρα του Jazz in Jazz και που ποτέ δεν σταματά να σκέφτεται, να προβληματίζεται και να προτείνει.Μιλήσαμε για πολλά, κυρίως όμως για το πού πάει το bartending. Και η αλήθεια είναι πως το τοπίο αλλάζει. «Έχουμε παραμελήσει τη φιλοξενία» μου λέει. «Όλοι θέλουν να κάνουν το πιο πολύπλοκο, το πιο φωτογραφίσιμο, το πιο “wow” cocktail».
Κανένας νέος στη δουλειά δεν καταλαβαίνει ότι η όλη μαγεία της μπάρας για τον φιλοξενούμενο δεν είναι μόνο τα φαντασμαγορικά κοκτέιλ με καπνούς και φλόγες και πιρουέτες αλλά είναι κυρίως το απλό φιλικό χαμόγελο που θα βρεις πίσω από την μπάρα, που θα σε κάνει να νιώσεις μια ασφάλεια και θαλπωρή, που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει. Κάπου εκεί, η κουβέντα μας γύρισε και στα νέα, αυστηρά μέτρα της τροχαίας, όπου πλέον καθιστά απαγορευτικό το αλκοόλ για όσους οδηγούν. Θα αλλάξει το σκηνικό, ο κόσμος θα φοβάται να βγει, και οι μπάρες θα το νιώσουν. Γιατί χωρίς έναν ασφαλή τρόπο να γυρίσεις σπίτι, όπως τα εικοσιτετράωρα τραίνα και λεωφορεία και να δίνεις 40 ευρώ σε ταξί, λίγοι θα είναι αυτοί που θα προτιμούν να βγουν έξω για ένα ποτό.
Όμως έτσι όπως το συζητάμε καταλήγουμε σε περισσότερα θετικά παρά αρνητικά. Πρώτο και κυριότερο λιγότερα ατυχήματα, που στην Ελλάδα είναι λες και τρέχει διαγωνισμός και πρέπει να βγούμε πρώτοι. Άλλα όμως, καταλήξαμε και μάλλον ευελπιστούμε σε μια αναγέννηση στα μπαρ της γειτονιάς, να μην χρειάζεται να πηγαίνεις μέχρι το κέντρο για να πιεις ένα ποτό της προκοπής, αλλά στη γειτονιά εκεί που το bar είναι όντως στέκι και όχι “προορισμός”.
Και μετά, ήρθε η βασικότερη μας κουβέντα, το Jiggerant. Ένα project για το οποίο ο Κώστας μου είχε πει κάποια πράγματα μερικά χρόνια πριν άλλα ήρθε η ώρα να πει περισσότερα. Το Jiggerant δεν ξεκίνησε ως ιδέα; ήταν μια στάση. Μια παρέα, ο Kwoust, o Obsy, ο Special και άλλοι; ένας τρόπος να υπάρχεις.
Όσο ο Κώστας εργάζονταν στην Θεσσαλονίκη άρχισε να σχηματίζεται κάτι περισσότερο από μία φιλία. Δημιουργήθηκε μία κοινότητα αλληλοϋποστήριξης μεταξύ φίλων. Ό,τι ξεκινούσε ο ένας, το αγκάλιαζαν και μάθαιναν και οι άλλοι. Όχι για να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον, αλλά για να πάνε μαζί πιο μακριά, με γνήσιο ενδιαφέρον, χωρίς ανταγωνισμό, με περιέργεια και αυθεντικότητα. Κάπως έτσι γεννήθηκε το «Μυρμήγκι». Ένα «κίνημα», μία κοινότητα, ένας χώρος όπου κάθε συνάδελφος και όχι μόνο μπορεί να μοιραστεί απορίες, ιδέες και εμπειρίες — από τεχνικές bartending μέχρι design ή και νομικά ζητήματα αλλά και πολλά άλλα θέματα.
Όλα έχουν θέση και όλοι έχουν φωνή. «Μοιραζόμαστε. Μαθαίνουμε. Ακούμε. Εξελισσόμαστε.» Ο ένας βοηθάει τον άλλον, χωρίς εγωισμό, χωρίς επιτήδευση. «Όπως και τα μυρμήγκια, έτσι κι εμείς κινούμαστε ως μία ομάδα. Το ένα μυρμήγκι θα δείξει τον δρόμο στο άλλο.»
Και γιατί λέγεται Jiggerant; «Το όνομα το πήραμε απ’ το jigger—τον δοσομετρητή ποτών— και απ’ το ant, το μυρμήγκι.». «Συνδυάσαμε ένα βασικό εργαλείο της δουλειάς μας, με το τί συμβολίζει το μυρμήγκι για εμάς: εργατικότητα,, ταπεινότητα και ομαδικότητα.». Το σύμβολο, πλέον έμβλημα της Jiggerant κοινότητας κοσμεί διάφορους χώρους εστίασης ανά τον κόσμο και βρίσκεται εκεί γιατί κάποιο από τα «μυρμήγκια» εκεί έξω έχει ξεχωρίσει το συγκεκριμένο μέρος για τη φιλοξενία του. Και όσο για τη εξέλιξη και τον στόχο του Jiggerant, μείνετε συντονισμένοι, τα καλύτερα έπονται.
