Κρέας για υψηλές απαιτήσεις, ατμόσφαιρα κουτουκιού και μια αξιοζήλευτη κάβα είναι όλα όσα θα μπορούσαν να χωρέσουν τις εντυπώσεις μου από την «Παλιά Αθήνα»!
Το ταξί μάς αφήνει στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στην προσφυγική Τούμπα, όπου βρίσκεται το μαγαζί. Παρατηρώ την παλιομοδίτικη φωτεινή επιγραφή και κατηφορίζω τη ράμπα που οδηγεί στην είσοδο του μαγαζιού. Μπαίνοντας μένω έκπληκτη! Εκατοντάδες μπουκάλια κρασιών – άδεια και γεμάτα διάσπαρτα στον χώρο και στα ράφια, στους παλιούς μπουφέδες, κάποια από αυτά στο πάτωμα… Σερβάντες με ποτήρια διαφορετικά για κάθε κρασί! Σίγουρα, δεν περίμενα να συναντήσω τόσες φιάλες σε ένα ελληνικό εστιατόριο, πόσο μάλλον σε ένα κουτούκι στη Θεσσαλονίκη! Αν μπορείς να το χαρακτηρίσεις κουτούκι.
Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί όλος αυτός ο ντόρος για την «Παλιά Αθήνα»! Χρόνια άκουγα να μιλούν όλοι με ενθουσιασμό και να ποστάρουν πιάτα και κρασιά από τις επισκέψεις τους. Ευτυχώς, είχα μιλήσει μέρες πριν ανέβω Θεσσαλονίκη με τον ιδιοκτήτη – Μανώλη Γεωργακάκη – και με τα χίλια ζόρια είχα εξασφαλίσει ένα τραπέζι.
Καθόμαστε στο τραπέζι μας και δε χορταίνω να χαζεύω τον χώρο, που είναι γεμάτος από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών που απολαμβάνουν το φαγητό τους, συνοδεία καλού κρασιού. 
Φτάνει ο κατάλογος και η λίστα κρασιών. Παρατηρώ ότι έχει μόνο ελληνικό αμπελώνα και απορώ… αλλά με το που φτάνει ο Μανώλης στο τραπέζι μας για την παραγγελία, μας ρωτά τι ποικιλία κρασιού αγαπάμε και από ποια χώρα… κι όταν του λέμε ότι θα θέλαμε ένα Malbec, επιστρέφει στο τραπέζι με 4 διαφορετικές φιάλες να επιλέξουμε.
Ο Μανώλης Γεωργακάκης έχει πάθος με το κρασί. Κάθε χρόνο – όταν κλείνουν την καλοκαιρινή περίοδο – γυρνούν με τη σύζυγό του οδικώς πολλές περιοχές παραγωγής κρασιού στην Ευρώπη και επιστρέφουν εμπλουτίζοντας την κάβα τους, η οποία μετρά πάνω από 1000 φιάλες! Δε θα τις βρεις στη λίστα του, αλλά αποτυπωμένες στο μυαλό του!
Είναι πρόθυμος να σας προτείνει – συζητώντας μαζί σας – κάποιο κρασί αναλόγως του budget και του γούστου σας. Απλά εμπιστευθείτε τον! Τα κρασιά του είναι σε πολύ καλές τιμές, ώστε να μπορεί ο κάθε πελάτης να συνοδεύσει το φαγητό του με ένα εμφιαλωμένο. Φυσικά αν κάποιος επιλέξει χύμα, πουλάνε ρετσίνα. Παίρνουν μούστο και τον μετατρέπουν σε ρετσίνα, χρησιμοποιώντας βαρέλια γαλλικά δρύινα, με την παραδοσιακή μέθοδο. Αφού επιλέγουμε το κρασί μας, έρχεται στο τραπέζι με ποτήρια Riedel.
Ο κατάλογος με αρκετές επιλογές κρεατικών. Ο Μανώλης φέρνει στο μαγαζί ό,τι αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει κανείς. Ακόμα και το παϊδάκι, αν δεν είναι στην εποχή του δεν το δουλεύει. Κάτι που σπάνια κάνει ένας εστιάτορας. Αλλά αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν τον σωστό επιχειρηματία. Έχουν τα κλασικά σουτζουκάκια (στη σχάρα με «αλοιφή» πάπρικας κατά τα βορειοελλαδίτικα πρότυπα και κορυφαία ποιότητα), καθώς και rib eye, που ο ιδιοκτήτης θεωρεί ότι είναι το καλύτερο μέρος του ζώου. Κλασικό τους πιάτο, η bistecca alla fiorentina. Τον πρώτο καιρό είχε θέμα πώς θα τη σερβίρει, καθώς το rare και medium rare δυσκόλεψε το πελατειακό κοινό. Αλλά είναι θέμα παιδείας και χρειάστηκε να το δουλέψει. Πλέον το κατάφερε και το πιάτο αποτελεί επιλογή αρκετών πελατών. 
Εμείς ξεκινήσαμε με μια ωραία ποικιλία τυριών και βραστά λαχανικά. Το κοκορέτσι του ζουμερό και το συκώτι στη μπόλια εξαιρετικό. Τα συνόδευσαν φρέσκες πατάτες τηγανητές με τριμμένο κασέρι. Κλείσαμε με μια ταλιάτα από pluma iberico, άψογα ψημένο.
Το επιδόρπιο μού έφερε μνήμες από τον παππού μου και ένα παλιό μαγέρικο, που με πήγαινε στην πλατεία Βικτωρίας. Σέρβιραν τον μακεδονικό χαλβά με κανέλα και λίγες σταγόνες λεμόνι. Επίσης τον θυμάμαι να βουτάει το φρεσκοκομμένο μήλο στο κρασί του.
Εδώ λοιπόν, έχουμε την εξέλιξη του επιδόρπιου που επέλεγαν οι παλιοί ρετσινάδες…
Ο μακεδονικός χαλβάς σερβίρεται σε λαδόκολλα πάνω σε μια στρώση ψημένου μήλου, αφού έχει λιώσει στη θράκα (όπως το έκαναν παλιά στη στόφα των σπιτιών) και είναι μια μικρή αποκάλυψη!
Για μένα, η παλιά Αθήνα είναι μια κατηγορία από μόνη της και ανυπομονώ να την επισκεφτώ ξανά στο επόμενο ταξίδι μου στη Θεσσαλονίκη.
