Η βραβευμένη σεφ μιλά για εμπνεύσεις, μέντορες και την επιστροφή στις ρίζες της, στο Αίγιο
Η chef Κωνσταντίνα Βούλγαρη Κοντεσοπούλου έκανε το όνειρό της πραγματικότητα με το άνοιγμα της «Ρόζας». Συνδύασε τις σπουδές της στην Ηλεκτρονική Μηχανική με το πάθος της για τη μαγειρική το οποίο αντλείται από την οικογένεια και τις ρίζες της. Σήμερα, με το νέο της εστιατόριο «Ρόζα» στην παραλία του Αιγίου, μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες, τις σκέψεις και τα όνειρά της, αποκαλύπτοντας την πορεία μιας γυναίκας που μετατρέπει τη δημιουργικότητα σε γαστρονομική τέχνη.
Μιλώντας μαζί της τη βραδιά που την επισκεφθήκαμε στη «Ρόζα», μου γεννήθηκαν αρκετά ερωτήματα σχετικά με την πορεία της και η ίδια με χαρά μοιράστηκε μαζί μου σκέψεις και όνειρά της.
Πως έκανες τη στροφή στη μαγειρική;
Με χαρακτηρίζει ανήσυχο πνεύμα και δεν επαναπαύομαι εύκολα. Επενδύω σε ό,τι με γεμίζει συναισθηματικά και δημιουργικά, δίνοντάς του την προσοχή και αγάπη που χρειάζεται, ώστε να εκφραστεί η δημιουργικότητά μου και να νιώσω παραγωγική.
Πες μας λίγα λόγια για την πορεία σου σε εστιατόρια στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό και ποιοι σεφ σε έχουν επηρεάσει;
Η επαγγελματική πορεία διαμορφώνεται από τα ερεθίσματα και την εμπειρία που αποκτάς με τον χρόνο. Σημαντική για μένα ήταν η συνάντηση με δασκάλους – Σεφ που με δίδαξαν τεχνική και γνώση, αλλά η μεγαλύτερη επιρροή προήλθε από τη Γαλλία: στο εστιατόριο L’Auberge de l’Ill, ο Christophe Fischer μου έδειξε τη ρομαντική πλευρά της κουζίνας, ενώ ο Dirk Gieselmann με δίδαξε πειθαρχία, σεβασμό και αυτοσεβασμό – στοιχεία που δεν διδάσκονται, αλλά καθορίζουν την προσωπικότητα μέσα από το επάγγελμα.
Υπάρχουν chef που εμπνέουν αξίες και ωριμάζουν τη δημιουργικότητα σου χωρίς να τους μιμείσαι τεχνικά. Ένας τέτοιος για μένα είναι ο Νίκος Ρούσσος, μέντορας μου στον διαγωνισμό San Pellegrino. Με δίδαξε να συνδυάζω δημιουργία και ελευθερία, να εκφράζω τη δική μου μαγειρική χωρίς να απολογούμαι και να χαράζω τον προσωπικό μου γαστρονομικό δρόμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη συμβουλή του στο Μιλάνο: «Δικό σου είναι όλο αυτό, μην απολογείσαι σε κανέναν». Η καθοδήγησή του, με ήθος και θεωρία, συνεχίζει να με συνοδεύει και τον θεωρώ δάσκαλο νέας γενιάς. Τον θεωρώ Δάσκαλο νέας γενιάς γιατί έχει ήθος και θεωρία..! Το να πω ότι είμαι ευγνώμων για το Νίκο είναι λίγο..
Είσαι βραβευμένη και καταξιωμένη chef. Γιατί δεν διεκδίκησες ποτέ ένα ρόλο στην μεγάλη Αθηναϊκή σκηνή;
Τα πρώτα μου βήματα στη γαστρονομία έγιναν στην Κρήτη, όπου έζησα και εργάστηκα σχεδόν 20 χρόνια, δημιουργώντας ένα ισχυρό δέσιμο με το κοινό μου. Παρά τις προτάσεις για συνεργασίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προτίμησα την ασφάλεια και τις σχέσεις που είχα καλλιεργήσει στο νησί. Με την έλευση της μητρότητας, είχα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές μου και αποφάσισα να επιστρέψω στην γενέτειρά μου, το Αίγιο, για να δημιουργήσω ένα καλύτερο μέλλον για μένα και την κόρη μου, μια δύσκολη απόφαση που μου πήρε έξι χρόνια να υλοποιήσω.
Σε μία επαρχιακή πόλη όπου ως γνωστό δεν υπάρχει κοινό με γευστική παιδεία (δεν αναφέρομαι στο κλασικό ελληνικό φαγητό) ποιο μπορεί να είναι το κοινό μια σύγχρονης σεφ;
Πιστεύω ότι η ανάγκη για στοχευμένη γαστρονομική προσφορά υπάρχει παντού, είτε σε επαρχιακή πόλη όπως το Αίγιο, είτε σε μια μεγάλη πόλη. Το κοινό καθορίζει την ταυτότητα μιας επιχείρησης, ενώ η συνοχή μεταξύ δημιουργίας και κάλυψης αναγκών του πελάτη χαράζει το γαστρονομικό μονοπάτι. Στόχος μου είναι η αναβίωση παραδοσιακών συνταγών και τοπικών προϊόντων, συμβάλλοντας στην αφύπνιση της γαστρονομικής παιδείας.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον και κατά πόσο υπάρχει εύφορο έδαφος στην επαρχία για σύγχρονη κατανοητική κουζίνα;
Η ίδρυση της πρώτης μου επιχείρησης, της “Ρόζας”, σηματοδότησε την ανάγκη για μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, που αν και δύσκολος, είναι γοητευτικός. Στη Δυτική Ελλάδα υπάρχει έλλειψη εκπαίδευσης και διάθεσης στον γαστρονομικό τομέα, γεγονός που δημιουργεί περιθώρια ανάπτυξης.
Το “έδαφος” χρειάζεται καλλιέργεια, επένδυση και χρόνο για να γίνει εύφορο. Ως μάγειρας και επιχειρηματίας, στόχος μου είναι η ανάπτυξη σύμφωνα με τις ανάγκες του κοινού, χτίζοντας σταθερά εμπιστοσύνη. Παρά τις δυσκολίες και τις μικρές αποδοχές στην αρχή, τα ενθαρρυντικά δείγματα δείχνουν ότι η υπομονή και η σταθερότητα καθορίζουν το μέλλον της επιχείρησης.
Δεν θεωρώ εύκολο σε καμία περίπτωση το κοινό του Αιγίου, άλλωστε φαίνεται στο διάστημα των τριών μηνών της “Ρόζας” η ανάγκη για τον γαστρονομικό εμπλουτισμό του και την αναζήτηση ποιότητας μιας και αυτό σπανίζει.
