Διαβάζω: οι ασχολούμενοι με τα δρώμενα και γενικά με την πορεία μας, σαν άτομα ή και σαν σύνολο ως υπηρέτες – παρουσιαστές της, αλλά δυστυχώς, συχνά σαν χειροκροτητές (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) βρίσκουν ότι ούτε ο γιαλός είναι στραβός ούτε στραβά αρμενίζουμε. Δυστυχώς, πολύ συχνά, λαμβάνοντας υπόψη το γενικό επίπεδο βρίσκουν και ευάριθμο κοινό που τους χειροκροτεί και αποδέχεται την αλήθεια τους. Όλα αυτά με παράδειγμα το χώρο της γεύσης δείχνουν ότι οδηγούμεθα σε ένα άλλο είδος πολιτισμού. Αν θα υπάρξει καλός ή κακός για την ανθρωπότητα, κανείς δεν μπορεί να το πει μετά βεβαιότητας και εκ προοιμίου.
Έχω υπενθυμίσει πολλές φορές ότι «τα πάντα ρει» (ο Ηράκλειτος το είπε όχι εγώ). Αυτό, όπως γνωρίζουν υποθέτω οι περισσότεροι, σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι με το πέρασμα του χρόνου «τα πάντα αλλάζουν». Σε αυτά τα «πάντα» όπως είναι φυσικό, συμπεριλαμβάνεται και ο χώρος της γεύσης στη γενική του θεώρηση. Επειδή έχω την πολυτέλεια (ή πιθανόν την ατυχία) να έχω ένα πολύχρονο παρελθόν, έχω παρακολουθήσει όλες τις εξελίξεις. Τις αλλαγές συνηθειών, τους νέους κανόνες ή μόδες διατροφής αλλά και τις χιλιάδες, έμμεσες απαγορεύσεις με τις οποίες κατά καιρούς «εμβολιάζεται» ο κυρίαρχος πολίτης.
Από ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι εξελίξεις και οι απόψεις που κατά καιρούς διατυπώνονται, οι αλλαγές όπως προβλέπω θα είναι σαρωτικές. Τα πρώτα μηνύματα κάθε άλλο παρά αισιόδοξα είναι. Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, θα πω ότι όλοι ξέρουμε πως αυτή είναι η έννοια της εξέλιξης και ότι όταν λέμε εξέλιξη δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε αν αυτή κινείται προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση. Τουλάχιστον σαν μονάδες, είμαστε απλοί παρατηρητές και σχολιαστές (ανάλογα με τις γνώσεις και την ευρύτερη παιδεία μας) των εξελίξεων. Ακριβώς όπως και το περιεχόμενο αυτού του άρθρου.
Το ερέθισμα στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν μία απλή τοποθέτηση σχετικά με την απόλαυση του κρασιού.
Ας ξεκινήσω λοιπόν από αυτήν.
Κρασί και παγάκια
Απ’ όσο ξέρω, παγάκια και μάλιστα συνήθως ένα ή δύο σε ό,τι αφορά το αλκοόλ έβαζαν ή βάζουν κάποιοι κυρίως στο ουίσκι. Εν μέρει αυτό δεν είναι λάθος γιατί όπως λένε μία μικρή ποσότητα δροσερού νερού στο ουίσκι το βοηθάει να ξεδιπλώσει τα χαρακτηριστικά του. Εδώ και μερικά χρόνια όμως η μόδα έχει μεταφερθεί και στο κρασί. Για να μην παρεξηγηθώ, θα χρησιμοποιήσω την πασίγνωστη ρήση «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Είναι προφανές ότι άσχετα με το τι προστάζουν οι κανόνες της γαστρονομίας και της γευστικής απόλαυσης, ο καθένας έχει δικαίωμα να τρώει και να πίνει με τον τρόπο που του αρέσει.
Από εκεί και πέρα το να το νομιμοποιούμε, όπως διάβαζα πρόσφατα σε επώνυμο με βαριά υπογραφή κείμενο, πάει πολύ. Απλά θα μπορούσαμε να πούμε (αν θέλαμε να παρέμβουμε) ότι αν σε κάποιον αρέσει να πίνει το κρασί του με παγάκια, κανένα πρόβλημα, και να συμπληρώσουμε πως με αυτόν τον τρόπο, το κρασί χάνει ένα μεγάλο μέρος από το γευστικό και αρωματικό του δυναμικό. Επομένως, ανάλογα με τα παγάκια, φτάνει στο σημείο να μην είναι πλέον κρασί αλλά νερό με πολύ μικρή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, και τόσο γευστικά όσο και αρωματικά, κοντά στο όριο της ουδετερότητας. Δυστυχώς η μόδα, οι τάσεις και η απουσία γνώσεων υποχρεώνουν πολλούς από εμάς σε αυτό που αποκαλούμε πολιτική ορθότητα και στα επίχειρα της.
0% Αλκοόλ
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, αυτή η μόδα ξεκίνησε από την μπύρα. Φυσικά, τόσο λόγω περιέργειας όσο και λόγω επαγγελματικής ιδιότητας τη δοκίμασα. Συμπέρασμα; Ένα ακόμη υγρό αναψυκτικό, με γεύση που παραπέμπει σε μπύρα αλλά ανάπηρο σε ό,τι αφορά στους οργανοληπτικούς χαρακτήρες που χαρακτηρίζουν μία πραγματική και όχι κατ΄επίφαση μπύρα. Και εδώ ισχύει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να τρώει και να πίνει ό,τι του αρέσει. Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως, είναι το γεγονός ότι πουθενά δεν διάβασα κάτι που να διαχωρίζει την μπύρα (σαν ένα συγκεκριμένο προϊόν με χαρακτηριστικά τα οποία σε σημαντικό βαθμό οφείλονται στο αλκοόλ) από ένα άλλο ποτό που προσποιείται ότι είναι μπύρα.
Με ποια λογική θα ήθελα να ξέρω, ένα λευκό τυρί, του οποίου η σύνθεση δεν ανταποκρίνεται σε αυτή της φέτας, απαγορεύεται να πουλιέται ως φέτα και δεν ισχύει το ίδιο για ένα προϊόν το οποίο παριστάνει την μπύρα χωρίς όμως να είναι; Προφανώς το ίδιο ισχύει και για την στρατιά των «σκληρών» 0/100 ποτών και επομένως, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επαναλάβω αυτά που είπα για την μπύρα.
Αυτό που ισχύει για τα υγρά, με διαφορετικό ίσως τρόπο, ισχύει και για τα (όσα έχουν σχέση με τη διατροφή) στερεά. Κάποτε ο κανόνος ήταν να κάθεσαι με τους δικούς σου ή με την παρέα σου σε ένα τραπέζι και να απολαμβάνεις αυτό που επιθυμούσες ή έστω αυτό που σου επέτρεπαν οι δυνατότητες σου. Σήμερα διαβάζεις ότι το ορθάδικo είτε χαμπουργκεράδικο ή οτιδήποτε άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρον επειδή γνωρίζεις κόσμο βλέπεις γνωστούς να περνάνε τριγύρω σου κ.λ.π.
Η έκφραση «γευστική ποιότητα, επικοινωνία, ουσιαστική επαφή με τον άλλον» δεν μπαίνει καν στη ζυγαριά της ποιοτικής εξόδου. Και γιατί να μπαίνει άλλωστε; Κάποτε υπήρχε το αλήστου μνήμης οικογενειακό τραπέζι και μια μάνα. Αυτά που σήμερα ανήκουν στο παρελθόν ήταν το σχολείο για την απόκτηση μιας βασικής γευστικής παιδείας και όχι μόνο. Αλλά όπως είπε και ο Ηράκλειτος…
Αντιλαμβάνεστε ότι η λίστα δεν τελειώνει με αυτές τις τρεις αναφορές. Αυτά και μερικά άλλα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου και τα πολλά είναι κάτω από την επιφάνεια. Δυστυχώς όμως, κάτω από την επιφάνεια κυριαρχεί το σκοτάδι. Είναι πιθανό ότι οδεύουμε προς τα εκεί. Δεν πειράζει όμως, γιατί όπως δείχνουν τα πράγματα, μέχρι να συμβεί αυτό πιθανότατα θα έχουμε τυφλωθεί πολιτιστικά και ιδεολογικά. Και όπως αντιλαμβάνεστε, ο τυφλός το σκοτάδι δεν το φοβάται…
