Μια χασαποταβέρνα που συνδυάζει παράδοση και αναβαθμισμένη εμπειρία για λάτρεις του καλού κρέατος
Το Γίδι δεν είναι από τα μαγαζιά που γνώρισα πρόσφατα. Ανήκει σε εκείνα που επιστρέφω ξανά και ξανά τα τελευταία επτά χρόνια και δεν με έχει απογοητεύσει σχεδόν ποτέ, είτε πηγαίνω με συναδέλφους για αποσυμπίεση είτε σε πιο προσωπικές εξόδους. Μου δίνει πάντα την αίσθηση ότι εξελίσσεται χωρίς να χάνει την ταυτότητά του. Δεν πρόκειται για την κλασική ταβέρνα της επαρχίας, αλλά για ένα μοντέλο που βασίζεται σε αυτήν και την αναβαθμίζει με καλύτερη αισθητική και σταθερά καλή ποιότητα.
Ο χώρος στο Γίδι θυμίζει ξέφωτο ή πλατεία χωριού, φωτεινός και άνετος, με τραπέζια σε σωστές αποστάσεις που χαρίζουν αίσθηση ιδιωτικότητας. Ξύλο, τσιμεντοκονία στο πάτωμα, δύο μεγάλα δέντρα που συνεχίζουν την είσοδο. Στο βάθος αριστερά ξεχωρίζει η Χασαπερί (όπως γράφει η νέον επιγραφή) με τον Γιάννη Κουστένη και τις χορευτικές του κινήσεις που βγάζουν αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Η μουσική παίζει τόσο διακριτικά που δύσκολα θα την αναγνωρίσετε, αφήνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο φαγητό, στην ατμόσφαιρα και στην επικοινωνία.
Στο Γίδι θα συναντήσεις κόσμο κάθε λογής. Οικογένειες που μοιράζονται μεγάλες πιατέλες, επαγγελματικά ραντεβού, after office εξορμήσεις συναδέλφων που ψάχνουν κρεατοφαγική αποφόρτιση, αλλά και νεαρά ζευγάρια καλοντυμένα για την έξοδό τους. Είναι ωραίο να βλέπεις εικοσάρηδες να επιλέγουν μια χασαποταβέρνα για διασκέδαση, κάτι που δείχνει ότι το Γίδι έχει βρει τον τρόπο να μιλάει σε όλες τις ηλικίες.
Το μενού στο Γίδι δεν μένει στάσιμο. Κάθε φορά που επισκέπτομαι το μαγαζί υπάρχει μια καινούργια ιδέα στο τραπέζι. Στην αρχή ήρθε ένα εξαιρετικό ορεκτικό αλλαντικό, προσούτο από προβατίνα μπούτι, παραγωγή δική τους, αφού διαθέτουν και ψυγεία ξηρής ωρίμανσης. Το φρέσκο προζυμένιο καρβελάκι, ένα ελαιόλαδο με υψηλή οξύτητα, το τυρί σαγανάκι με αυγό και το φρυγαδέλι ήταν όλα καλοφτιαγμένα. Αγαπημένο μου πιάτο παραμένει το μπιφτέκι προβατίνας που είναι αδιανόητα νόστιμο και ίσως το καλύτερο που έχω δοκιμάσει ποτέ.
Στην πιο πρόσφατη επίσκεψη δοκίμασα μια νέα εκδοχή: pinsa με τον ίδιο κιμά, μαγιονέζα αβοκάντο, φράουλες και πίκλες κρεμμυδιού, ένα flavor bomb που δεν πρέπει να χάσεις. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει και το μοσχαρίσιο ταρτάρ, που εδώ δεν ακολουθεί τη γαλλική προσέγγιση αλλά στέκεται άνετα μόνο του με ισορροπία και καθαρή αίσθηση της ποιότητας του κρέατος. Συνοδεύεται από ψωμάκι πεϊνιρλί αρωματισμένο με ζάταρ και βούτυρο, επιλογή όχι τυχαία, καθώς στη Νέα Ιωνία βρίσκεις εξαιρετικές προτάσεις και προμηθευτές γι’ αυτό το υλικό.
Αποκορύφωμα ήταν τα μοσχαρίσια παϊδάκια Black Angus, κομμένα flanken style, κάθετα στο κόκαλο, όπως μαθαίνουμε από την κορεάτικη κουζίνα και που πλέον εμφανίζονται και σε ψαγμένα κρεοπωλεία. Μια κοπή που σπάνια συναντάς σε ελληνικές ταβέρνες και που ήρθε για να μείνει. Ζουμερά, με βαθιά έντονη γεύση, ήταν το πιάτο που ξεχώρισε και στάθηκε δίπλα στον μεγάλο πρωταγωνιστή της βραδιάς, μια φανταστική κόντρα μπριζόλα που είχαμε προγραμματίσει για κλείσιμο.
Έκπληξη και τα καλά γλυκά για όλες τις εμμονές, σιροπιαστά, σοκολατένια και μία δυνατή τάρτα λεμόνι που τίμησα χωρίς ενοχές.
Η επιτυχία που διακρίνει το Γίδι δεν είναι τυχαία. Η ομάδα στο Γίδι λειτουργεί με συνέπεια και επαγγελματισμό, ψάχνεται και προσφέρει μια αναβαθμισμένη πρόταση για τους λάτρεις του κρέατος.
Το Γίδι είναι ένα από εκείνα τα μαγαζιά που δεν σε απογοητεύουν. Θα περάσεις ένα καλό βράδυ, θα εκτιμήσεις τα λεφτά που ξόδεψες και θα φύγεις με την αίσθηση μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας. Μια σταθερή αξία που συνδυάζει γεύση, ποιότητα, σεβασμό και φιλοξενία και γι’ αυτό παραμένει πολύ καλή επιλογή. Αν ήταν μουσική αυτή η επιλογή, στο μυαλό μου θα ήταν οι Villagers of Ioannina City, κάτι παραδοσιακό με ορμή και βαρύ ροκ ήχο.
