Από τους πολιτικούς μας άρχοντες, τους ηγέτες του τουρισμού και τους μεγάλους ξενοδόχους μέχρι και τους απλούς πολίτες, εδώ και 20 τουλάχιστον χρόνια όλοι μιλάνε για το θαύμα της ελληνικής κουζίνας, για το πόσο μεγάλο πολιτιστικό αγαθό είναι και για το τι πρέπει να κάνουμε για αυτή. Λόγια, λόγια, λόγια, όπως έλεγε κάποτε και μια μεγάλη επιτυχία της Γαλλίδας τραγουδίστριας Dalida.
Το ταξίδι προς την δόξα και η εποποιία της ελληνικής κουζίνας ξεκίνησε περίπου στις αρχές του 2000 για λόγους που λίγο-πολύ είναι γνωστοί και πολυσυζητημένοι αλλά που ούτως ή άλλως ξεφεύγουν από το σημερινό θέμα. Την τελευταία δεκαετία κυρίως, πολλοί στο χώρο της εστίασης αλλά και εκτός αυτής μιλούν και ενίοτε σκίζουν τα ιμάτιά τους για την σύγχρονη ελληνική κουζίνα.
Έχω ρωτήσει σχετικά με το περιεχόμενο και τη σημασία του όρου πολλούς εξ αυτών τόσο από τον επαγγελματικό χώρο όσο και ιδιώτες ευζωιστές. Το συμπέρασμα που βγαίνει θυμίζει λίγο τον Πύργο της Βαβέλ. Κάποιοι θεωρούν ότι η σύγχρονη ελληνική κουζίνα είναι μια κουζίνα που βασίζεται σε τοπικά ελληνικά προϊόντα. Κάποιοι άλλοι προσθέτουν δίπλα στη λέξη τοπικά και τη λέξη εποχικά. Κάποιοι λένε κάτι άλλο.
Δυστυχώς, αυτοί οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι μία σύγχρονη εθνική κουζίνα πρέπει να συνδέεται με έναν ομφάλιο λώρο με την αντίστοιχη παραδοσιακή, είναι λίγοι. Και όχι μόνο είναι λίγοι αλλά σπάνια αντιλαμβάνονται ότι ο περί ου ο λόγος ομφάλιος λώρος δεν είναι τίποτα άλλο από τα αρώματα και τις γεύσεις που συνδέουν την σημερινή σύγχρονη κουζίνα με την παραδοσιακή του παρελθόντος.
Στο μεταξύ, η ελληνική εστιατορική σκηνή, κυρίως αυτή της ανώτερης τάξης, χαρακτηρίζεται από ένα υπερπληθυσμό εστιατορίων που προτείνουν πιάτα τα οποία για τον απλό ή το μέσο καταναλωτή δεν έχουν με κανένα τρόπο σχέση με ελληνικότητα.
Θα μου πείτε και τι σημασία έχει. Όπως είπε και ο Ηράκλειτος «τα πάντα ρει». Αυτό προφανώς ισχύει και για την γεύση. Θα συμφωνήσω αλλά θα προσθέσω ότι τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς έχουν γίνει πάρα πολλές συζητήσεις και έρευνες για την αξία και το οικονομικό ενδιαφέρον που έχει η γευστική παράδοση ενός τόπου για τον τουρισμό, κι εμείς αυτό κάνουμε πως το ακούμε αλλά δεν το λαμβάνουμε υπόψιν.
Η ελληνική κουζίνα σήμερα εκπροσωπείται ευτυχώς για όλους μας σε ένα συντριπτικό ποσοστό από τις κλασικές ταβέρνες οι οποίες χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν και αντικαθίστανται από πιτσαρίες, χαμπουργκεράδικα, all day κλπ. Σε λίγα χρόνια τόσο εμείς όσο και οι επισκέπτες της χώρας θα τρώνε σούσι όπως οι Γιαπωνέζοι, πίτσες όπως οι Ιταλοί, χάμπουργκερ όπως οι υπερατλαντικοί φίλοι μας.
Η γευστική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας η οποία ακόμα και σήμερα την καθιστά άξια αναφοράς παγκοσμίως στα μέσα ενημέρωσης ουσιαστικά θα εκλείψει. Το έργο αναφερόμενο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας με ισχυρή γευστική παράδοση το έχουμε ξαναδεί.
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά αφού το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Ακριβώς γι’ αυτό. Για να σκεφτούμε αν κάτι μπορούμε να κάνουμε, και κυρίως αν έχουμε την διάθεση που πηγάζει από τη γνώση και την θέληση για να το κάνουμε. Όπως και να έχει το πράγμα αξίζει να το προσπαθήσουμε.
Αρκεί να υπάρχουν κάποιοι «πρόθυμοι».
