Το Ειδικόν είναι μια παραδοσιακή μπακαλοταβέρνα, που ξεχωρίζει για την αυθεντική απλότητά της. Ειδικότητα; Τα καλά προϊόντα και τα ακόμα καλύτερα γεύματα.
Οι περισσότεροι (με κάποιες εξαιρέσεις στην gen z) ξέρουμε και το μπακάλικο και τον μπακάλη και τον μπακαλόγατο. Αλλά, η μπακαλοταβέρνα είναι μια λέξη ξεχασμένη. Αφού είναι και μια πραγματικότητα ξεχασμένη. Τους δύο προηγούμενους αιώνες, ιδίως στα χωριά, δεν υπήρχε η εξειδίκευση, που υπάρχει σήμερα στον χώρο του φαγητού. Συχνά, το μπακάλικο ήταν ταυτόχρονα και ταβέρνα. Εξ ου κι ονομαζόταν «μπακαλοταβέρνα» (ξέρω είναι γλωσσοδέτης, τι να κάνουμε). Ίσως αυτό να ακούγεται μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Ωστόσο, στο πλαίσιο της μπακαλοταβέρνας ο μάγειρας, μιας και ήταν και μπακάλης, είχε μια βαθύτερη γνώση των υλικών που χρησιμοποιούσε, μ’ αποτέλεσμα να κάνει μαγικά και με τους πιο απλούς συνδυασμούς. Επίσης, απ’ την οπτική του πελάτη, η όλη εμπειρία του φαγητού και στη συνέχεια η αγορά των μικροπραγμάτων που έλειπαν απ’ το νοικοκυριό, είχε ένα ρομαντικό στοιχείο, που πλέον έχει χαθεί. Με λίγες εξαιρέσεις. Μια απ’ τις πιο γνωστές είναι φυσικά το Ειδικόν.
Το 1920 ο Πειραιάς, όπως όλη η Αθήνα, ήταν πολύ πιο μικρός, με πολύ λίγα μαγαζιά. Τότε, ο Αριστείδης Παπακωνσταντίνου άνοιξε μια απ’ τις πρώτες μπακαλοταβέρνες της περιοχής. Αριστείδης Παπακωνσταντίνου τότε, Αριστείδης Παπακωνσταντίνου και σήμερα, αφού εκατό χρόνια μετά την ίδρυση του μαγαζιού, ο εγγονός συνεχίζει την πορεία του παππού του (λες σε εκατό χρόνια κάποιος να γράφει και για τον τρίτο συνονόματο;). Άλλωστε, το πόσο παλιά είναι αυτή η μπακαλοταβέρνα φαίνεται απ’ την παραδοσιακή διακόσμησή της. Οι τοίχοι του μαγαζιού είναι ασφυκτικά γεμάτοι με πίνακες και φωτογραφίες της οικογένειας και του μαγαζιού πολλά χρόνια πίσω. Παντού συναντάς έργα λαϊκής τέχνης και αντικείμενα χαμένα στο παρελθόν, όπως γραμμόφωνα και παλιομοδίτικα φλιτζάνια του καφέ.
Σίγουρα, αυτή η παραδοσιακή διακόσμηση, που θυμίζει περισσότερο σπίτι παρά μαγαζί, δημιουργεί σε μεγάλο βαθμό τη ζεστή ατμόσφαιρα του Ειδικού. Ωστόσο, μεγάλο ρόλο παίζει φυσικά η οικειότητα, με την οποία όλοι οι άνθρωποι του μαγαζιού αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες. Και τονίζω τη λέξη επισκέπτες. Γιατί στο Ειδικόν νιώθεις πρώτα μουσαφίρης και μετά πελάτης. Εξάλλου, οι περισσότεροι επισκέπτες είναι τακτικοί, της γειτονιάς, γνωστοί της οικογένειας. Με το που μπαίνουν μέσα, πιάνουν κουβέντα με τους ανθρώπους του μαγαζιού και λένε τα νέα τους. Κι όσοι δεν αποφασίζουν να έρθουν την εκάστοτε μέρα για φαγητό και ποτό, αν τυχόν περάσουν απ’ έξω, σίγουρα θα πούνε ένα γειά. Και δεν μιλάμε για ένα δυο άτομα. Αλλά για τόσους πολλούς, που η χαιρετούρα συμβαίνει συνεχώς. Πολλοί μάλιστα απ’ αυτή την παλιοπαρέα έχουν τη συνήθεια να φέρνουν μαζί τους όργανα. Κι αν αρχίσει ένας τις μελωδίες, ακολουθούν οι υπόλοιποι με χορδές και φωνές. Αυτές οι αυθόρμητες «συναυλίες» χωρίς οργάνωση έχουν έναν ιδιαίτερο ρομαντισμό, που φέρνει ακόμα και τους αγνώστους επισκέπτες κοντά.
Δυστυχώς, το Ειδικόν δε λειτουργεί πια ως κλασικό μπακάλικο. Διατηρεί, όμως, τον χαρακτήρα της μπακαλοταβέρνας και το παλιό παραδοσιακό μενού του. Μπορεί να είναι λιτό, αλλά τα πιο όμορφα πράματα στη ζωή είναι τόσο απλά. Μιας και το φαί ξεροσφύρι δε λέει, έχεις μερικά πεντανόστιμα μεζεδάκια, για να συνοδεύσεις το ουζάκι σου ή ό,τι άλλο ποθεί η καρδιά σου. Από φρέσκια γραβιέρα Τρικάλων, φάβα, καγιανά, έως πεντανόστιμους κεφτέδες, συκωτάκια και σουτζούκι, το Ειδικόν προσφέρει πολλές νόστιμες επιλογές. Και μη σε ξεγελά η απλότητά τους. Σ’ αυτό το μέρος μια ντομάτα με λαδορίγανη μπορεί να αποδειχτεί το πιο νόστιμο γεύμα. Τα φαγητά στο Ειδικόν, λοιπόν, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι τα φρέσκα υλικά στα χέρια του έμπειρου μάγειρα είναι υπεραρκετά και δε χρειάζεται καμία σύνθετη συνταγή.
Συνοπτικά, το Ειδικόν είναι μια εξαιρετική μπακαλοταβέρνα, ένα παραδοσιακό μεζεδοπωλείο, αυθεντικό, οικογενειακό, που σε κερδίζει εύκολα χάρις στα νόστιμα φαγητά του και τη ζεστή του ατμόσφαιρα.
