Ένα καθαρόαιμο αστικό καταφύγιο ξεκούρασης, συζήτησης με φίλους και, γιατί όχι, φαγητού στον ομφαλό της πρωτεύουσας
Αν υπάρχει ένας δρόμος στην Αθήνα που θα μπορούσε να πει κάποιος άφοβα ότι θυμίζει το Παρίσι, είναι η οδός Βουκουρεστίου. Όχι φυσικά ολόκληρη. Αυτό ισχύει μόνο για ένα μικρό κομμάτι της, αυτό που συνδέει την Πανεπιστημίου με την οδό Σταδίου. Αν κάποιος τώρα με ρωτούσε για το ποιος «φταίει» γι’ αυτό, η απάντηση θα ήταν μία και μοναδική. Το Athénée. Έχοντας ζήσει περισσότερο από μία δεκαετία στο Παρίσι, γεγονός που μου επιτρέπει να έχω μια ξεκάθαρη εικόνα, θα σας πω ότι έτσι ακριβώς είναι. Αυτό, σε ένα σημαντικό βαθμό, οφείλεται στα περίπτερα φιλοξενίας των θαμώνων της περιοχής που στολίζουν αυτό το σημείο της Βουκουρεστίου και φυσικά, χάρη και στην παρουσία του Athénée, υπάρχουν. Είναι αλήθεια άλλωστε ότι αυτή η ατμοσφαιρική εικόνα ενός σημείου της πρωτεύουσας, και η οποία για να είμαστε ακριβείς δεν έχει καμία σχέση με καμιά ελληνική ή βαλκανική αισθητική παράδοση, δεν θα υπήρχε εάν το 1939 δεν είχε ανοίξει τις πόρτες του αυτός ο ιστορικός χώρος.
Αν θελήσουμε να χαρακτηρίσουμε το Athénée, κάποιοι μπορούν να πουν ότι είναι ένας πολύ καλός All Day χώρος. Κάποιοι άλλοι θα τονίσουν ναι μεν είναι All Day αλλά είναι και ένα πολύ καλό εστιατόριο, με ένα μενού βεντάλια που καλύπτει και με το παραπάνω όλα τα γούστα. Ότι και να είναι όμως, μικρή σημασία έχει. Το εμβληματικό αυτό στέκι το οποίο είχε φιλοξενήσει τις μισές, για να μην πω όλες τις διασημότητες της Ελλάδας (και όχι μόνο) είναι κυρίως ένας χώρος αστικής κοπής, υψηλού επιπέδου, που με την ύπαρξη του ανεβάζει το επίπεδο στο κέντρο της Αθήνας σε συνδυασμό και με τα άλλα εμβληματικά σημεία της περιοχής που (για να μην κοροϊδευόμαστε) δεν συναντάμε εύκολα στην πρωτεύουσα της χώρας μας. Ορισμένοι από εσάς θα σκεφτήκατε ήδη «μα καλά υποτίθεται ότι κάνουμε παρουσίαση ενός εστιατορίου και για την ώρα αναφερόμαστε σε χωροταξικά θέματα και εμμέσως πλην σαφώς στην αστική τάξη της πόλης». Προφανώς έχετε δίκιο.
Πλην όμως το ενδιαφέρον του Athénée δεν συνίσταται στην τάση που παρουσιάζει για την προσήλωση του στην υψηλή γαστρονομία. Ούτε έχει δημιουργηθεί γι’ αυτό, ούτε αυτός είναι ο ρόλος του. Ο χώρος είναι εμβληματικός για όσα προανέφερα, για την αίσθηση φιλοξενίας και για το κοινό που το επιλεγεί για να περάσει κάποιες στιγμές της ημέρας συζητώντας επαγγελματικά ή φιλικά και δοκιμάζοντας ταυτόχρονα κάτι ευχάριστο. Αν μου ζητούσε κάποιος να του πω έναν αντίστοιχο χώρο στην «πολιτισμένη» (τρόπος του λέγειν) Ευρώπη θα το έλεγα αβίαστα το Scott’s στο Mayfair, στο Λονδίνο. Μπορεί να μην είναι μαγαζί της ίδιας φύσης, όμως η ατμόσφαιρα και το περιβάλλον έχουν κοινά χαρακτηριστικά.
Φυσικά το Athénée είναι και ένας χώρος φαγητού. Μπορείς να παραγγείλεις σούσι, που είναι πάντα της μόδας, μπορείς να φας ένα καλό κομμάτι κρέας, μπορείς να κάνεις μια άλλη επιλογή. Μπορείς ακόμη να παραγγείλεις στρείδια. Αυτό που θα έρθει στο τραπέζι σου σίγουρα δεν εκπροσωπεί την υψηλή γαστρονομία ενός βραβευμένου εστιατορίου, αλλά μια καλή και ευπρόσωπη κουζίνα, φιλόξενη από το πρωί μέχρι το βράδυ, η οποία προτείνεται σε ένα χώρο κορωνίδα (μαζί με 2-3 σημεία ακόμα) που τιμά τις all day προτάσεις που κάνει η Αθήνα. Ακόμα και αν όλα αυτά σας φαίνονται αδιάφορα μη τα σνομπάρετε γιατί αξίζει τον κόπο να επισκεφθείτε το Athénée έστω και μια φορά.
