Λέει ο στίχος του Ελύτη στο Άξιον Εστί: “Τυφλέ ποιητή στον αιώνα σου πες μας τι βλέπεις”. Ποιητής σίγουρα δεν είμαι αλλά ούτε και τυφλός. Πιθανόν να μη βλέπω καλά αλλά όπως λένε « Όποιος έχει μάτια…».
Ζούμε σε ένα αιώνα που τα μαύρα σύννεφα του κακού περισσεύουν. Ακόμα κι αν επιστρατεύσουμε και το τελευταίο ίχνος αισιοδοξίας που διαθέτουμε, το μέλλον ελάχιστα καλά προμηνύει. Ας μην επιχειρήσουμε να μιλήσουμε για την τεχνολογική πρόοδο, η οποία σύμφωνα με την κρατούσα αντίληψη κάνει τη ζωή μας πιο άνετη και πιο εύκολη. Πιθανόν και να το κάνει σε κάποια σημεία και σε κάποιες περιπτώσεις. Δυστυχώς όμως (αν και με τεχνολογικό παρελθόν και προερχόμενος από το χώρο των θετικών επιστημών) δεν έχω δει τίποτα που να με πείθει ότι η τεχνολογία, η γνώση και ο πνευματικός πολιτισμός προχωρούν χέρι – χέρι στο δρόμο της ανθρώπινης προόδου.
Θα μας σώσει η δημοκρατική αριστερά; Προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκεται αυτή στο πολιτικό στερέωμα και πιθανό, ίσως επειδή είμαι μικρόνους, να μην τα καταφέρνω. Άτομα με αριστερή δημοκρατική συνείδηση υπάρχουν, φορείς ικανοί να παρέμβουν για να διορθώσουν την κατάσταση, ούτε για αστείο. Σκέφτομαι ότι ίσως με βάση την κοινωνική πραγματικότητα του αιώνα μας και τις αντιλήψεις που επικρατούν, μια φωτισμένη, κοινωνική δεξιά ή κάποια αυταρχίζοντα, φωτισμένα υποκατάστατα θα μπορούσαν κάτι να προσφέρουν, μια και ως γνωστόν «για να μη διαλυθεί το κοπάδι χρειάζονται και μαντρόσκυλα».
Δυστυχώς και σε αυτό το χώρο κυκλοφορούν μόνο μαντρόσκυλα, λακέδες κάποιων σκοτεινών (ορατών όμως, με καθαρό μυαλό και μάτι) κέντρων υπέρτατης εξουσίας. Ποιο θα είναι το μέλλον, ακόμα και το εγγύς, δεν ξέρω. Αυτό που εύχομαι είναι να μην είναι επώδυνο για τους πολλούς ή καταστροφικό για όλους.
Ίσως ο «τυφλός ποιητής» να μπορεί να μας διαφωτίσει.
