Etrusco: Ένας προορισμός – κόσμημα της υψηλής μαγειρικής τέχνης

Στα βόρεια της Κέρκυρας, ο Έκτορας Μποτρίνι μυεί τους επισκέπτες του Etrusco σε μια γαστρονομική εμπειρία που χαράσσεται στη μνήμη, δημιουργώντας τον πρώτο εστιατορικό προορισμό διεθνούς εμβέλειας στην Ελλάδα

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα διαθέτει πολλά και καλά εστιατόρια, ιδιαίτερα σε τουριστικούς προορισμούς υψηλού επιπέδου, όπου το πορτοφόλι των ευκατάστατων ξένων προσφέρει το απαραίτητο καύσιμο για τις ιδιαίτερες γαστρονομικές επιδόσεις τους. Πολλά από αυτά τα εστιατόρια μπορούν να αποτελέσουν από μόνα τους αιτία, για να επιλέξει κάποιος ξένος οπαδός του φαγητού τον συγκεκριμένο τόπο που τα φιλοξενεί για τις διακοπές του. Είναι γνωστό ότι ένα αξιοσέβαστο ποσοστό των τουριστών που επισκέπτονται τη χώρα μας, βάζουν το φαγητό ως πρώτο παράγοντα επιλογής του προορισμού τους. Σε διεθνές επίπεδο, αυτοί οι gastro-travellers που υπολογίζονται σε περίπου 3% των ταξιδιωτών (περίπου 1 εκατομμύριο από όσους επισκέπτονται την Ελλάδα ετησίως), έχουν σαν πυξίδα τους μεγάλους διεθνείς οδηγούς εστιατορίων με προεξάρχοντα τον οδηγό Michelin.

Όταν ένας τόπος χαρτογραφείται από τον Michelin, είναι σαν να φωτίζεται ξαφνικά στον γαστρονομικό χάρτη και να αποκτά αυτόματα ενδιαφέρον για αυτό το ιδιαίτερο πλήθος τουριστών, που εκτός από αγάπη για τη γαστρονομία, διαθέτουν και την ανάλογη οικονομική επιφάνεια. 

Αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι το φαγητό είναι πολιτισμός και άλλα τέτοια ψιλά γράμματα, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η υψηλή γαστρονομία μπορεί να φέρει έσοδα στον τόπο. Εδώ είναι όμως που χρειάζεται η πολιτεία να έχει τα ανάλογα αντανακλαστικά, ώστε να ενισχύσει την ιδιωτική προσπάθεια και να ωφεληθούν όλοι. Ο οδηγός Michelin στην παρούσα φάση καλύπτει μόνο την Αθήνα, αφήνοντας την υπόλοιπη Ελλάδα εκτός χάρτη για το κοινό-στόχο των gastro-travellers. Αυτό δεν συμβαίνει φυσικά γιατί δεν υπάρχουν εστιατόρια που αξίζουν τα αστέρια του Michelin. Ασφαλώς και υπάρχουν τέτοια εστιατόρια στη Μύκονο, τη Σαντορίνη, την Κέρκυρα, τη Ρόδο, την Κρήτη και αλλού. 

Τότε γιατί δεν καλύπτει τα μέρη αυτά ο οδηγός, θα αναρωτηθούμε εύλογα; Μα επειδή για να μπει στα έξοδα να οργανώσει τις μυστικές επισκέψεις του για αξιολόγηση, απαιτεί από τις αρχές του κάθε τόπου να καλύψουν τα έξοδά του. Στη γείτονα Τουρκία για παράδειγμα, το 2022 άρχισαν να ανάβουν τα πρώτα αστέρια στην Κωνσταντινούπολη, το 2024 σε Σμύρνη και Αλικαρνασσό και το 2025 στην Καππαδοκία. Προφανώς οι γείτονες έκαναν το cost-benefit analysis και είδαν ότι το όφελος για τον τουρισμό τους θα ήταν πολλαπλάσιο του κόστους. Εδώ, δυστυχώς η πολιτεία δε φαίνεται να διαθέτει ανάλογα αντανακλαστικά.

Οι παραπάνω προβληματισμοί γίνονται πιο έντονοι κάθε φορά που επισκεπτόμαστε αξιόλογα εστιατόρια της ελληνικής επικράτειας που θα άξιζαν μια θέση στον αστερισμό της Michelin. Μετά την πρόσφατη επίσκεψή μας όμως στο Etrusco της Κέρκυρας, η ουσία του προβλήματος έγινε πιο ξεκάθαρη από ποτέ.

Ο Έκτορας Μποτρίνι έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα εστιατόριο-προορισμό, που αξίζει κάθε χιλιόμετρο οδήγησης και κάθε μίλι πτήσης για να φτάσει κανείς εκεί. Από την όμορφη αυλή με τον χαμηλό φωτισμό και τα τραπέζια με τα λευκά τραπεζομάντηλα, μέχρι το ανεπιτήδευτο σέρβις με την ευγένεια και το ειλικρινές ενδιαφέρον για το έργο που επιτελεί, όλα προδιαθέτουν για μια εστιατορική εμπειρία διεθνών προδιαγραφών. 

“Εδώ είναι το σπίτι μου” μας λέει ο chef, ο οποίος δεν έχει ίχνος έπαρσης. Το χωριό Κάτω Κορακιάνα μπήκε στο χάρτη χάρη σε αυτό το “σπίτι” του Έκτορα Μποτρίνι. Κάθε Έλληνας λάτρης της γαστρονομίας, σχεδιάζει μια επίσκεψη στο Etrusco, σαν φόρο τιμής σε αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας ως το καλύτερο εστιατόριο της χώρας. Πόσοι από τους ξένους επισκέπτες της Κέρκυρας όμως, γνωρίζουν το Etrusco; Πόσοι από αυτούς που αναζητούν την υψηλή γεύση, θα βρουν το δρόμο για αυτόν τον ναό του γαστρονομικού πολιτισμού μας; 

Ο maitre Νίκος Λίτσης, ένας ωραίος άνθρωπος με προφανή αλλά όχι επιτηδευμένη ικανότητα στο αντικείμενό του, υποδέχεται τον επισκέπτη με ευγένεια και αυτοπεποίθηση. Εξηγεί τα πιάτα και προτείνει το κρασί με τη βοήθεια του sommelier Δημήτρη Ευθυμίου, από την υπερπλήρη λίστα ελληνικών και ξένων επιλογών. Θα πάρουμε το μενού ‘Ακρον ‘Αωτον” που παρουσιάζει ένα πλήθος πιάτων με αναφορές στην Κερκυραϊκή και την Ιταλική γαστρονομική παράδοση, αποτυπωμένες με σύγχρονες τεχνικές, αλλά και τους διαχρονικούς τρόπους της παραδοσιακής μαγειρικής. Ό,τι φτάνει στο τραπέζι μας έχει φινέτσα και γευστικότητα, μερικές φορές σε πρωτόγνωρα επίπεδα, σίγουρα όμως με μια συνέπεια που δύσκολα πετυχαίνεται σε ένα τόσο εκτενές μενού.

Ορισμένα πιάτα αποτελούν ορόσημα για τη γευστική μας μνήμη, όπως η Καρμπονάρα χωρίς Ζυμαρικά, με κρεμέ νούμπουλο, κοιλιά ξιφία, φουντούκια ελληνικού καφέ και βανίλια, που παρότι σύνθετο στα υλικά του, πετυχαίνει ένα αξέχαστο, ενιαίο γευστικό αποτέλεσμα. Τα Αυγά της Κυρα Κούλας, προς τιμήν της γειτόνισσας που του τα προμηθεύει, είναι ένα αριστούργημα, ύμνος στα αυγά με χόρτα και τυρί που τρώνε στα χωριά. Το αυγό εδώ συνοδεύεται από μια υγρή σαλάτα από χορταρικά, με μετσοβόνε και τρούφα, πετυχαίνοντας ένα στιβαρό και απροσδόκητο γευστικό σύνολο. 

Στο τραπέζι φτάνουν μεγαλειώδη πιάτα, το ένα μετά το άλλο, τα Στρείδια Ηγουμενίτσας, το Καρπάτσιο Χταποδιού, το ιδιότυπο Cacio e Pepe με τις γαρίδες Κοιλάδας, για να καταλήξουμε στο Magnum Opus του Μποτρίνι, την Κολομπίνα. Το τελευταίο αυτό αλμυρό πιάτο του μενού θα μπορούσε να φιγουράρει σε παριζιάνικο τριάστερο ως το μεγάλο πιάτο τους, καθώς το περιστέρι που κρύβεται σε κύστη χοιρινού με ροδάκινο κεράσι και δάφνη, συνοδευόμενο από ριζότο με ροδάκινο και φουά γκρα από το συκώτι του περιστεριού αποτελεί τη σύλληψη που αποδεικνύει το μεγαλείο του μάγειρα. Τα γλυκά με τα οποία κλείνει το δείπνο στέκονται αντάξια του κυρίως γεύματος. Τελευταία πινελιά, η γλώσσα των Rolling Stones από ginger, lime και yuzu που φτάνει στο τραπέζι ως σύμβολο ελευθερίας και ανατροπής. 

Ο ιδιοσυγκρασιακός Έκτορας Μποτρίνι, ο επιδραστικότερος Έλληνας σεφ του καιρού μας, είναι πολλά περισσότερα από αυτό που ο πολύς κόσμος βλέπει στην τηλεόραση. Είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, τον οποίο διακρίνει η απλότητα και η ειλικρίνεια. Η επίσκεψη στο Etrusco, το “σπίτι” του, αποκαλύπτει το μοναδικό του ταλέντο και την καλλιτεχνική του φύση. Μια προσεκτική ματιά στα πιάτα και τις συνταγές του όμως, αποκαλύπτει και την ευαισθησία του ανθρώπου που αποτυπώνει με τέτοια μαεστρία τα ιδιαίτερα στοιχεία του γαστρονομικού πολιτισμού μας.

Καθώς κλείνει η μοναδική αυτή γαστρονομική εμπειρία, κοιτάζω τον έναστρο Κερκυραϊκό ουρανό και αναπόφευκτα σκέφτομαι πως δύο από αυτά τα αστέρια θα άξιζε να δείχνουν το δρόμο προς το Etrusco, σε όλους αυτούς τους ταξιδιώτες της γεύσης που αναζητούν αξιομνημόνευτες γαστρονομικές εμπειρίες στη χώρα μας.