Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, η Αράχωβα, βρίσκεται στους τοπ χειμερινούς προορισμούς για πολλούς από εμάς. Σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, είναι ιδανική για αυτούς που αναζητούν μια χειμερινή απόδραση, με ζεστή σοκολάτα, σκι, καθαρό αέρα και πάνω από όλα καλό φαγητό. Βέβαια όταν λέμε καλό φαγητό στην Αράχωβα συνήθως εννοούμε κοψίδια, χυλοπίτες και αχνιστές σούπες. Εμείς ψάξαμε στο κέντρο της Αράχωβας και βρήκαμε ένα ιταλικό κρησφύγετο, για να κάνετε ένα λίγο κοσμοπολίτικο break από τις ταβέρνες. Κρυφά τοποθετημένο, λίγα μόλις μέτρα από την κεντρική πλατεία Λάκκα στο Tavola οι ιταλικές γεύσεις φλερτάρουν με τις αραχωβίτικες, με καθώς πρέπει τρόπο και κάνουν ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Με μια πρώτη ματιά, θα καταλάβετε ότι το Tavola δεν μοιάζει με τα κλασσικά ελληνικά αστικά εστιατόρια , ούτε με τις παραδοσιακές ταβέρνες. Πιο πολύ θυμίζει ιταλική τραττορία. Επτά, οκτώ τραπέζια γεμίζουν τον χώρο, ο οποίος έχει μια cozy ατμόσφαιρα, με το ξύλινο και πέτρινο στοιχείο να πρωταγωνιστούν μαζί με τις ξύλινες χειροποίητες λεπτομέρειες. Μαζί με την καρό ταπετσαρία στους τοίχους, θυμίζει ίσως και κάποιο κλασσικό chalet. Ας μην σας κουράσουμε όμως με πολλές πληροφορίες και ας περάσουμε στον κύριο λόγο για τον οποίο περάσαμε το κατώφλι του Tavola, το φαγητό.
Το μενού έχει σαφώς ιταλικές νότες αλλά περιλαμβάνει και τοπικά προϊόντα που εναρμονίζονται και προσφέρουν ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Με αρκετές προτάσεις, χωρίς όμως να κουράζει, επιλέξαμε τρία, τέσσερα πιάτα για να δοκιμάσουμε μαζί με ένα λευκό κρασί, από την αρκετά καλή wine list. Ξεκινήσαμε λοιπόν το δείπνο μας, με μια σούπα με λαθούρι Παρνασσού, καπνιστό χέλι και λάδι μυρωδικών. Ενδιαφέρουσα γευστικά αλλά δυστυχώς η έντονη γεύση από το χέλι εξαφάνιζε τα γευστικά στοιχεία του αρωματικού λαδιού. Στον αντίποδα της σούπας η φοκάτσια με συκώτι και καραμελωμένα κρεμμύδια αφενός μεν δεν θύμιζε καθόλου φοκάτσια αφετέρου δε το συκώτι ήταν πολύ ψημένο με αποτέλεσμα το σύνολο να μην ανταποκρίνεται στα αναμενόμενα. Η αρνητική εικόνα διασκεδάστηκε από το osso buco το οποίο εκτός από το τρυφερό και σωστά ψημένο κρέας κέρδιζε από το risotto Milanese που το συνόδευε στο πιάτο. Τέλος το ριζότο με μελάνι σουπιάς ήταν σωστά χυλωμένο με τον κλασσικό al dente χαρακτήρα του. Η γενικότερη εικόνα λαμβάνοντας υπόψιν και τη θέση του μαγαζιού είναι ικανοποιητική με τα κυρίως πιάτα να κλέβουν την παράσταση. Παρόλα αυτά αν σας έχει μείνει λίγο χώρος, οι γλυκές προτάσεις που κάνει, αξίζουν μια θέση στο τραπέζι. Το τιραμισού και το προφιτερόλ έχουν το ενδιαφέρον τους και μάλλον πρέπει κάτι να βάλετε στο τραπέζι σας. Εμείς πάντως φύγαμε ευχαριστημένοι μιας και ξεφύγαμε από την Αραχωβίτικη φιλόξενη μεν, αλλά μονότονη γευστική πραγματικότητα.
